Wikipedia

FIBA Intercontinental Cup

FIBA Intercontinental Cup – powszechnie określany FIBA World Cup for Champion Clubs (Puchar Świata FIBA dla mistrzów klubowych) lub FIBA Club World Cup (Klubowy Puchar Świata FIBA), to profesjonalny turniej koszykarski zatwierdzony przez FIBA, FIBA Ameryka oraz Euroleague Basketball Company. Został stworzony w celu umożliwienia rywalizacji czołowym klubom koszykarskim bez względu na ich położenie geograficzne. Jego zwycięzca jest uznawany oficjalnie za klubowego mistrza świata. W turnieju World Cup for Clubs biorą udział głównie mistrzowie poszczególnych kontynentów lub stref geograficznych reprezentujący najwyższy poziom koszykówki w danym obszarze świata.

FIBA Intercontinental Cup
FIBA Club World Cup
FIBA World Cup for Champion Clubs
Sports current event.svg 2016/17
Państwo członkowie FIBA
Dyscyplina koszykówka
Organizator rozgrywek FIBA
Data założenia 1966
Rozgrywki
Liczba drużyn 2
Zwycięzcy
Pierwszy zwycięzca Varese
Obecny zwycięzca Iberostar Teneryfa
Najwięcej zwycięstw Real Madryt (5)
Strona internetowa

Aktualnie mistrzowie ligi amerykańskiej FIBA stają do konfrontacji z mistrzem Euroligi w dwumeczu. W ten sposób wyłaniany jest najlepszy klub koszykarski na świecie. Do tej pory mistrzowie NBA, jako najlepsze kluby strefy Ameryki Północnej nadal odmawiają udziału w turnieju.

FIBA planuje rozszerzyć turniej o zwycięskie zespoły z FIBA Africa Clubs Champions Cup, FIBA Asia Champions Cup, NBL (FIBA Oceania) i prawdopodobnie drużyny NBA[1][2].

Poprzednie nazwy zawodówEdytuj

  • FIBA Intercontinental Cup (lub FIBA World Cup for Champion Clubs): (1966–1980)
  • FIBA Club World Cup: (1981)
  • FIBA Intercontinental Cup (lub FIBA World Cup for Champion Clubs): (1982–1984)
  • FIBA Club World Cup: (1985–1987)
  • FIBA Intercontinental Cup (lub FIBA World Cup for Champion Clubs): (1996, 2013–present)

ZwycięzcyEdytuj

Finaliści FIBA Intercontinental CupEdytuj

Rok Miasto gospodarza Mistrz Pokonany Finał
1966 Madryt   Varèse (Ignis)   Corinthians 66–59
1967 Varese, Neapol i Rzym   Akron Wingfoots (Goodyear)   Varèse (Ignis) 78–72
1968 Filadelfia   Akron Wingfoots (Goodyear)   Real Madryt 105–73
1969 Macon   Akron Wingfoots (Goodyear)   Spartak ZJŠ Brno 84–71
1970 Varese   Varèse (Ignis)   Real Madryt Liga
1973 São Paulo   Varèse (Ignis)   Sírio Liga
1974 Meksyk   Maryland Terrapins   Varèse (Ignis) Liga
1975 Varese i Cantù   Cantù (Forst)   Franca (Amazonas) Liga
1976 Buenos Aires   Real Madryt   Varèse (Mobilgirgi) Liga
1977 Madryt   Real Madryt   Varèse (Mobilgirgi) Liga
1978 Buenos Aires   Real Madryt   Obras Sanitarias Liga
1979 São Paulo   Sírio   Bosna Liga
1980 Sarajewo   Maccabi Tel Awiw (Elite)   Franca (Francana) Liga
1981 São Paulo   Real Madryt   Sírio 109–83
1982 Den Bosch, Rotterdam i Amsterdam   Cantù (Ford)   Den Bosch (Nashua) Liga
1983 Buenos Aires   Obras Sanitarias   Cantù (Jollycolombani) Liga
1984 São Paulo   Virtus Rzym (Banco di Roma)   Obras Sanitarias Liga
1985 Barcelona i Girona   FC Barcelona   Monte Líbano 93–89
1986 Buenos Aires   Žalgiris   Ferro Carril Oeste 84–78
1987 Mediolan   Olimpia Mediolan (Tracer)   FC Barcelona 100–84
1996 Rosario i Amarusi, Ateny   Panathinaikos   Olimpia 83–89
83–78
101–76
2013 Barueri, São Paulo   Olympiacos   Pinheiros (Sky) 81–70
86–69
2014 Rio de Janeiro   Flamengo   Maccabi Tel Awiw (Electra) 66–69
90–77
2015 São Paulo   Real Madryt   Bauru 90–91
91–79
2016 Frankfurt nad Menem   Guaros de Lara   Skyliners Frankfurt 74–69
2017 San Cristóbal de La Laguna   Iberostar Teneryfa   Guaros de Lara 76–71

StatystykiEdytuj

Tytuły według klubuEdytuj

Miejsce Klub Tytuły Przegrane finały Mistrzowskie lata
1.   Real Madryt 5 2 1976, 1977, 1978, 1981, 2015
2.   Varèse 3 4 1966, 1970, 1973
3.   Akron Wingfoots 3 1967, 1968, 1969
4.   Cantù 2 1 1975, 1982
5.   Sírio 1 2 1979
6.   Obras Sanitarias 1 2 1983
7.   Maccabi Tel Awiw 1 1 1980
8.   FC Barcelona 1 1 1985
9.   Maryland Terrapins 1 1974
10.   Virtus Rzym 1 1984
11.   Žalgiris 1 1986
12.   Olimpia Mediolan 1 1987
13.   Panathinaikos 1 1996
14.   Olympiacos 1 2013
15.   Flamengo 1 2014
16.   Franca 2
17.   Corinthians 1
18.   Brno 1
19.   Bosna 1
20.   Den Bosch 1
21.   Monte Líbano 1
22.   Ferro Carril Oeste 1
23.   Olimpia 1
24.   Pinheiros 1
25.   Bauru 1

Tytuły według krajuEdytuj

Miejsce Kraj Tytuły Przegrane finały
1.   Włochy 7 5
2.   Hiszpania 6 3
3.   Stany Zjednoczone 4
4.   Brazylia 2 8
5.   Grecja 2
6.   Argentyna 1 4
7.   Izrael 1 1
8.   Wenezuela 1 1
9.   ZSRR 1
10.   Czechosłowacja 1
11.   Jugosławia 1
12.   Holandia 1
13.   Niemcy 1

Czołowi strzelcy decydującego spotkaniaEdytuj

Sezon Czołowy strzelec Klub Punkty
1966
   Giovanni Gavagnin   Ignis Varèse
20
1967
   Tony Gennari   Ignis Varèse
25
1968
   Miles Aiken   Real Madryt
23
1969
   Jan Bobrovský   Spartak ZJŠ Brno
34
1970
   Jiří Zídek Sr   Slavia Praga
20
1973
bd
bd
bd
1974
   John Lucas II i   Bob Morse   Maryland Terrapins i   Ignis Varèse
24
1975
bd
bd
bd
1976
   Rafael Rullán   Real Madryt
23
1977
   Walter Szczerbiak   Real Madryt
29
1978
   John Coughran   Real Madryt
26
1979
   Oscar Schmidt   Sírio
42
1980
   Earl Williams   Maccabi Elite
28
1981
   Mirza Delibašić   Real Madryt
33
1982
   Antonello Riva i   Dan Cramer   Ford Cantù i   Nashua Den Bosch
22
1983
bd
bd
bd
1984
   Ray Townsend   Virtus Rzym
29
1985
   Juan Antonio San Epifanio   FC Barcelona
39
1986
   Arvydas Sabonis   Žalgiris
26
1987
   Bob McAdoo   Tracer Mediolan
25
1996
   Jorge Racca   Olimpia
28
2013
     Shamell Stallworth   Pinheiros
27
2014
   Jeremy Pargo   Maccabi Electra
28
2015
   Ricardo Fischer   Bauru
26
2016   Zach Graham   Guaros de Lara
19

MVPEdytuj

Sezon Laureat Klub
1977   Walter Szczerbiak   Real Madryt
1987   Juan Antonio San Epifanio   FC Barcelona
2013   Wasilis Spanulis[3][4]   Olympiacos
2014   Nicolás Laprovíttola[5][6]   Flamengo
2015   Sergio Llull   Real Madryt
2016   Zach Graham   Guaros de Lara
2017   Mike Tobey   Iberostar Teneryfa

Specjalna edycja turnieju 1972Edytuj

W 1972 roku FIBA zorganizowała turniej z udziałem czterech reprezentacji narodowych – ZSRR, Polski, Brazylii i NABL All-Stars Team (drużyna zastąpiła w turnieju reprezentację narodową USA). Mimo iż ten turniej nie jest częścią aktualnego Klubowego Pucharu Świata widnieje w jego zapisach historycznych, jako edycja specjalna turnieju, gdyż on sam nie był rozgrywany w latach 1971–1972[7].

Rok Miasto gospodarza Zwycięzca 2. miejsce 3. miejsce 4. miejsce
1972   São Paulo   NABL All-Stars   ZSRR   Brazylia   Polska

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ Com Copa Intercontinental, Fiba ensaia Campeonato Mundial (port.). esportes.opovo.com.br. [dostęp 21 kwietnia 2015].
  2. ↑ Pinheiros e Olympiacos começam a disputar o título da Intercontinental (port.). esportes.estadao.com.br. [dostęp 21 kwietnia 2015].
  3. ↑ O Herói e o Vilão de Olympiacos 86 x 69 Pinheiros, pelo Mundial de Clubes (port.). FoxSports.com. [dostęp 21 kwietnia 2015].
  4. ↑ Olympiacos bate Pinheiros e vence Copa Intercontinental (port.). Gazetaesportiva.net. [dostęp 21 kwietnia 2015].
  5. ↑ Fla derruba o Maccabi e fatura o maior título de sua história no basquete (port.). globoesporte.globo.com. [dostęp 21 kwietnia 2015].
  6. ↑ Con Nicolás Laprovittola como MVP, Flamengo se consagró campeón Intercontinental (hiszp.). canchallena.lanacion.com.ar. [dostęp 21 kwietnia 2015].
  7. ↑ VI Intercontinental Cup (São Paulo 1972) (ang.). LinguaSport.com. [dostęp 21 kwietnia 2015].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=FIBA_Intercontinental_Cup&oldid=58898998”