FR 1
FR 1 – drugi (po Astérixie) francuski sztuczny satelita[1]. Był cywilnym satelitą naukowym prowadzącym radiowe badania jonosfery. Pracował do sierpnia 1968.
| |
| Inne nazwy |
France 1 |
|---|---|
| Indeks COSPAR |
1965-101A |
| Państwo | |
| Zaangażowani | |
| Rakieta nośna | |
| Miejsce startu | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Perygeum |
746 km |
| Apogeum |
762 km |
| Okres obiegu |
99,94 min |
| Nachylenie |
75,87° |
| Mimośród |
0,00112 |
| Czas trwania | |
| Początek misji |
6 grudnia 1965 20:07 UTC |
| Koniec misji |
sierpień 1968 |
| Wymiary | |
| Kształt |
podwójny ośmiościan |
| Wymiary |
przekątna 68,6 cm, wys. 71,2 cm |
| Masa całkowita |
71,7 kg |
Opis misji edytuj
FR 1 był małym satelitą jonosferycznym przenoszącym dwa eksperymenty. Na konstrukcję statku składały się dwie, złączone razem, ścięte ośmiościenne piramidy. Bryła mierzyła 68,6 cm, od rogu do rogu. Podstawa była pokryta ogniwami słonecznymi i mierzyła ok. 71,2 cm wysokości. Od spodu, na odległość 48,3 cm, wystawał próbnik elektronów. W górę wystawała antena składowej magnetycznej (71,2 cm wysokości). Ze szczytu korpusu, diagonalnie, wystawały 4 anteny telemetrii. Cztery anteny składowej elektrycznej (198 cm), wystawały symetrycznie z czterech stron korpusu. Statek był stabilizowany obrotowo. Pozycja i obroty były ustalane na podstawie obserwacji Słońca i danych z magnetometru trójosiowego. Na pokładzie nie było rejestratora danych – dane były odbierane w czasie rzeczywistym przez wyznaczone stacje naziemne.
Ładunek edytuj
- Eksperyment odbioru sygnałów VLF z nadajników naziemnych:
- Eksperyment VLF (badanie rozchodzenia się fal radiowych bardzo małej częstotliwości w atmosferze) składał się z wyposażenia do obserwacji sygnałów VLF nadawanych przez dwa nadajniki naziemne. Składowa elektryczna była odbierana przez dwa dipole i dwa odbiorniki, składowa magnetyczna przez trzy anteny pętlowe i 3 odbiorniki. Eksperyment uległ uszkodzeniu w dniu 26 sierpnia 1968, po 30 miesiącach pracy. Planowany czas pracy wynosił 10 razy mniej. Te pięć wąskopasmowych (160 Hz) odbiorników o szerokim zakresie dynamicznym (52 dB) odbierało sygnały o częstotliwości 16,8 kHz (St. Assise, Francja – FUB) lub 24 kHz (Balboa, Panama – NBA).
- Próbnik do pomiaru gęstości elektronów.
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- NSSDC Master Catalog (ang.)