Wikipedia

Feliks Banasiński

Feliks Banasiński (ur. 18 września[a] 1895 w Jurkowie, zm. ?) – kawaler Orderu Virtuti Militari, w 1936 pozbawiony stopnia majora piechoty w stanie spoczynku Wojska Polskiego za niespłacanie długów i nadużywanie munduru w celu wyłudzania pieniędzy[5].

Feliks Banasiński
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

18 września 1895
Jurków

Data śmierci

sierpień 1940

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Formacja

Służba Zwycięstwu Polski
Związek Walki Zbrojnej

Jednostki

Okręg ZWZ Białystok

Stanowiska

komendant okręgu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Order św. Jerzego IV klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny IV klasy (Imperium Rosyjskie)
Multimedia w Wikimedia Commons

Życiorys edytuj

Urodził się 18 września 1895 w Jurkowie, w ówczesnym powiecie pińczowskim guberni kieleckiej, w rodzinie Wincentego i Józefy z Czerwińskich[1][6]. Do szkoły powszechnej uczęszczał we wsi Niedźwiedź[7]. W czerwcu 1914 zakończył zdanym egzaminem maturalnym naukę w ośmioklasowym gimnazjum w Kielcach[8]. Po wybuchu I wojny światowej wyjechał do Kijowa, gdzie zamierzał rozpocząć studia[7].

2 stycznia 1915 wstąpił do armii rosyjskiej[9]. Walczył w szeregach 403 Wolskiego Pułku Piechoty[10]. Awansował na podporucznika i porucznika (1 maja 1915). W 1916 został ranny w nogę[11]. W 1917 zgłosił się do I Korpusu Polskiego w Rosji. Służył w 1 Pułku Strzelców Polskich[10].

Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. W czasie wojny z bolszewikami dowodził III batalionem 36 Pułku Piechoty. 19 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w piechocie, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[12].

Po zakończeniu dział wojennych pozostał w wojsku jako oficer zawodowy i kontynuował służbę w macierzystym 36 pp[2]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 148. lokatą w korpusie oficerów piechoty[13]. Później został przeniesiony do 2 Pułku Piechoty Legionów w Pińczowie na stanowisko pełniącego obowiązki dowódcy I batalionu w Staszowie[14]. W lipcu 1924 został przydzielony z 2 pp Leg. do Oddziału II Sztabu Generalnego w Warszawie[15][16]. 1 grudnia 1924 prezydent RP nadał mu stopień majora z dniem 15 sierpnia 1924 i 21. lokatą w korpusie oficerów piechoty[17]. W marcu 1927 został przeniesiony z 31 Pułku Piechoty w Łodzi do 53 Pułku Piechoty w Stryju na stanowisko dowódcy I batalionu[18]. W kwietniu 1928 został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI[19][20]. Z dniem 30 września 1929 został przeniesiony w stan spoczynku[21]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VII”[4].

Uczestnik obrony Warszawy w czasie kampanii wrześniowej 1939 roku. Został zaprzysiężony do Służby Zwycięstwu Polski w końcu września 1939 roku. Od października 1939 dowódca wojewódzki SZP. Od stycznia 1940 komendant Okręgu ZWZ Białystok. W sierpniu tego roku został aresztowany przez NKWD.

Był żonaty, miał syna Jaremę Wiesława ps. „Banan” (ur. 5 marca 1930), strzeca batalionu Zaremba-Piorun w powstaniu warszawskim[11][22].

Ordery i odznaczenia edytuj

Uwagi edytuj

  1. ↑ Feliks Banasiński w wypełnionym własnoręcznie kwestionariuszu kawalera Orderu Virtuti Militari napisał, że urodził się 18 września 1895[1]. W „Spisie oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.” oraz „Liście starszeństwa oficerów zawodowych” podano, że urodził się 4 czerwca 1895[2]. W „Roczniku Oficerskim 1928” podano datę 4 sierpnia 1895[3], natomiast w „Roczniku Oficerskim Rezerw 1934” i pracy „Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939” datę 4 listopada 1895[4][5].

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 2.
  2. ↑ a b Spis oficerów 1921 ↓, s. 123, 545.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 173.
  4. ↑ a b Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 326, 845.
  5. ↑ a b Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 801.
  6. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-03-24]..
  7. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 5.
  8. ↑ Kolekcja ↓, s. 3, 5.
  9. ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 4.
  10. ↑ a b c d e Памяти героев ↓.
  11. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 3.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 25 sierpnia 1920, s. 782.
  13. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 39.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 128, 405.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 71 z 26 lipca 1924, s. 407.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 9, 124, 350.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924, s. 734.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 17 marca 1927, s. 75.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928, s. 137.
  20. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 121, 173.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 sierpnia 1929, s. 308.
  22. ↑ Jarema Banasiński. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2023-01-09].
  23. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 2 kwietnia 1921, s. 607.
  24. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 121.

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Feliks_Banasiński&oldid=71579867”