Feliks Zadrowski
Feliks Alfred Zadrowski ps. „Skupiewski” (ur. 15 grudnia 1890 w Sierpcu[1], zm. 10 kwietnia 1952 w Warszawie) – członek Delegatury Rządu na Kraj.
| Data i miejsce urodzenia |
15 grudnia 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
10 kwietnia 1952 |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie | |
| Alma Mater |
Życiorys edytuj
Feliks Zadrowski był synem Feliksa seniora, lekarza powiatu sierpeckiego[2] i Zofii ze Skupiewskich, małżonków Zadrowskich.
Studiował w Kijowie na Uniwersytecie na Wydziale Prawa i tam w czerwcu 1912 uzyskał dyplom. Następnie w Łodzi i Warszawie odbył aplikację adwokacką. Od marca 1918 był sędzią grodzkim w Otwocku, a od listopada 1918 w Warszawie i w grudniu 1919 wpisany tam na listę adwokatów. Od lipca 1920 do lutego 1921 służył ochotniczo w 1 pułku piechoty Legionów. W Warszawie prowadził kancelarię adwokacką. Prowadził ćwiczenia z procedury cywilnej w Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie[3]. Pełnił funkcję zastępcy członka Rady Adwokackiej w Warszawie od 1931, a w latach 1932–1933 był jej członkiem oraz rzecznikiem dyscyplinarnym i członkiem Komisji Egzaminacyjnej. W Biurze Radcy Prawnego był jednocześnie obrońcą, a w połowie lat trzydziestych dyrektorem Wydziału Prawnego Zarządu Miejskiego m.st. Warszawy. W dwutygodniku „Polski Proces Cywilny” przez wiele lat pełnił funkcję redaktora. Od 1938 został ponownie członkiem Rady Adwokackiej w Warszawie.
Mieszkał w czasie okupacji przy ul. Wspólnej 26. Kiedy Rada Adwokacka w Warszawie wznowiła działalność po zakończeniu działań wojennych w 1939, pełnił funkcję jej rzecznika dyscyplinarnego, a po wyjeździe w październiku 1939 z kraju Zygmunta Blenau został wicedziekanem Rady. Od stycznia 1940 był członkiem powołanej przez Niemców tzw. Rady Przybocznej (Beirath), złożonej z obecnych w Warszawie członków Wydziału Wykonawczego Naczelnej Rady Adwokackiej i Rady Adwokackiej w Warszawie. Był jednym z „czternastu sprawiedliwych”, którzy wypowiedzieli się przeciwko decyzji władz niemieckich, która miesiąc później zażądała od Rady Przybocznej opinii w sprawie skreślenia Żydów z listy adwokatów. W rezultacie jego sprzeciwu został skreślony z dniem 1 maja 1940 z listy adwokatów i podjął pracą radcy prawnego w Banku Zachodnim. Czynnie działał w konspiracyjnym samorządzie adwokackim, a 26 grudnia 1941 po śmierci Leona Nowodworskiego został zastępcą Bolesława Bielawskiego. Znajdował się również w składzie tajnej Rady Wydawniczej Polskiego Wydawnictwa Prawniczego. Jednocześnie był wicedyrektorem od końca 1940, zaś po śmierci Leona Nowodworskiego dyrektorem Departamentu Sprawiedliwości Delegatury Rządu RP na Kraj pod pseudonimem Skupiewski.
Według Stefana Korbońskiego należał wówczas do SP, ale w pisanym po wojnie życiorysie sam podał, że podczas okupacji nie działał w żadnym stronnictwie politycznym[4]. Pełnił również funkcję redaktora „Dziennika Ustaw”, którego dwa numery wydano w czasie Powstania Warszawskiego (datowane 22 lipca i 2 sierpnia 1944[4]). Do stycznia 1945 zajmował stanowisko dyrektora Departamentu Sprawiedliwości Delegatury Rządu, a po wysiedleniu z Warszawy (sierpień 1944) przebywał w Podkowie Leśnej.
Po wyzwoleniu kraju był od kwietnia 1945 adwokatem w Warszawie. 24 listopada 1946 zasiadał w prezydium akademii żałobnej ku czci adwokatów ofiar wojny. W grudniu 1951 został skreślony z listy adwokatów, a 10 kwietnia 1952 zmarł w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 201-4-20 i 21)[5].
W 1982 przyznano mu pośmiertnie Złotą Odznakę „Adwokatura PRL”.
Przypisy edytuj
- ↑ Taka data figuruje w jego akcie urodzenia spisanym w kancelarii parafialnej w Sierpcu, natomiast Andrzej Kunert w „Słowniku biograficznym konspiracji warszawskiej 1939-1945 T. 1” podaje datę 30 maja 1891
- ↑ T. Kowalski: W Sierpcu „za cara”: śladami rosyjskiego garnizonu. Sierpc: Towarzystwo Przyjaciół Ziemi Sierpeckiej, 2013, s. 111. ISBN 978-83-62177-11-0.
- ↑ Wolna Wszechnica Polska. W: Szkoły wyższe Rzeczypospolitej Polskiej. Warszawa: 1930, s. 313.
- ↑ a b Kunert 1987 ↓, s. 163.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: FELIKS ZADROWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2015-11-01].
Bibliografia edytuj
- Andrzej Krzysztof Kunert: Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939-1945 T. 1. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1987, s. 163. ISBN 83-211-0739-7.