Fiat 666RNautobus miejski lub międzymiastowy, produkowany w Polsce na przełomie lat 40. i 50. XX wieku w koprodukcji z włoską firmą FIAT. Miejsce kierowcy umieszczone było nietypowo, bo po prawej stronie pojazdu. Do jego napędu użyto wysokoprężnego silnika Fiat 366/45.

Fiat 666RN
Ilustracja
Dane ogólne
Inne nazwy

Fiat 666RN Urbano

Producent

Fiat
Sanowag

Lata produkcji

1950 (Polska)

Miejsce produkcji

 Włochy
 Polska, Sanok

Dane techniczne
Typy nadwozia

Wysokopodłogowy autobus miejski klasy MIDI

Układ drzwi

0-2-2

Liczba drzwi

2

Silniki

Fiat 366/45

Moc silników

83 kW (113 KM)

Skrzynia biegów

F25.18.00

Liczba przełożeń

4

Długość

9880 mm

Szerokość

2410 mm

Wysokość

3200 mm

Masa własna

8000 kg

Masa całkowita

11650 kg

Rozstaw osi

5100 mm

Wnętrze
Liczba miejsc siedzących

42 + 2

Informacje dodatkowe
ABS

Nie

ASR

Nie

EBS

Nie

ESP

Nie

Klimatyzacja

Nie

Historia modelu edytuj

Nadwozie zaprojektowane zostało jeszcze w 1948 roku przez Stanisława Panczakiewicza[1]. W 1950 roku Centralny Zarząd Przemysłu Motoryzacyjnego w Warszawie zadecydował o podjęciu w fabryce wagonów Sanowag w Sanoku montażu autobusu międzymiastowego "Fiat 666RN" o długości blisko 10 metrów. Ogółem w 1950 roku zmontowano 71 sztuk tych autobusów na włoskich podwoziach z użyciem importowanych podzespołów. Rozwojowi montażu przeszkodziło nasilenie zimnej wojny.

Konstrukcja edytuj

Do napędu pojazdu stosowano silnik rzędowy, 6 cylindrowy, wysokoprężny, 4-suwowy, typu 366/45, o pojemności skokowej 9365 cm³ i mocy maksymalnej 83 kW (113 KM), osiąganej przy 1900 obr./min. Pozwalał on autobusowi na uzyskanie prędkości maksymalnej 78 km/h. Mechaniczna skrzynia biegów typu F25.18.00, miała koła zębate 3 i 4 biegu stale zazębione. W podwoziu zastosowano podłużnicową ramę nośną, powiązaną z nadwoziem o konstrukcji szkieletowej. Zawieszenie przednie było zależne, złożone z półeliptycznych resorów piórowych i hydraulicznych amortyzatorów ramieniowych. Zawieszenie tylne składało się z półeliptycznych resorów piórowych i dodatkowych resorów pomocniczych.

Nadwozie autobusu było konstrukcji szkieletowej, do którego montowano elementy poszycia zewnętrznego z blachy stalowej. Obicia ścian wewnątrz autobusu wykonano ze sklejki i płyt pilśniowych.

Przypisy edytuj

  1. Stanisław Panczakiewicz 1900-1982, Panczakiewicz Design Art [dostęp: 8.08.2015]

Bibliografia edytuj