Fiodor Abramow (generał)
Fiodor Fiodorowicz Abramow, ros. Фёдор Фёдорович Абрамов (ur. 4 stycznia 1870, zm. 8/9 marca 1963 w Lakewood koło Nowego Jorku) – rosyjski wojskowy (generał lejtnant), emigracyjny działacz antykomunistyczny, członek Komitetu Wyzwolenia Narodów Rosji pod koniec II wojny światowej.
 lata 20. | |
 generał porucznik
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1890–1920 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
1 Dońska konno-artyleryjska bateria, 6 Lejb-Gwardyjska Dońska bateria kozacka, 4 Dońska dywizja kozacka, 13 Dywizja Kawalerii Imperium Rosyjskiego, 15 Dywizja Kawalerii Imperium Rosyjskiego, 1 Doński Korpus, 1 Dońska Dywizja konna |
| Główne wojny i bitwy |
wojna rosyjsko-japońska, |
| Późniejsza praca |
działacz emigracyjny |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Ukończył Pietrowski Korpus Kadetów w Połtawie, 3 Aleksandryjską Szkołę Wojskową, a w 1891 r. Nikołajewską Szkołę Inżynieryjną. Służył w baterii artylerii lejbwardii Kozaków dońskich. W 1898 r. ukończył Nikołajewską Akademię Sztabu Generalnego, po czym dostał przydział do sztabu 1 Dywizji Kawalerii Kozaków Dońskich jako starszy adiutant. Następnie przeszedł kurs oficerskiej szkoły kawaleryjskiej z przydziałem do 43 twerskiego pułku dragonów jako dowódca szwadronu. Od 1902 r. był sztabsoficerem w stopniu podpułkownika przy sztabie VI Korpusu Armijnego, a później starszym adiutantem w sztabie Warszawskiego Okręgu Wojskowego. Brał udział w latach 1904–1905 w wojnie rosyjsko-japońskiej. W 1906 r. został w stopniu pułkownika dowódcą 55 finlandzkiego pułku dragonów. Od 1907 r. był szefem sztabu 13 Dywizji Kawalerii, a od 1912 r. – dowódcą sankt-petersburskiego pułku ułańskiego. Od 1914 r. w stopniu generała majora sprawował funkcję komendanta szkoły kawaleryjskiej w Twerze. Od stycznia 1915 r. uczestniczył w I wojnie światowej kolejno jako generalny kwatermistrz w sztabie 12 Armii, dowódca brygady 14 Dywizji Kawalerii Kozaków Dońskich, a następnie 15 Dywizji Kawalerii, szef sztabu Wojska Dońskiego. Po zwycięstwie rewolucji lutowej 1917 r. otrzymał od nowych władz dowództwo 5 Dywizji Kawalerii Kozaków Dońskich. Jednakże komitet żołnierski nie zaakceptował go, w związku z czym został dowódcą 2 Turkiestańskiej Dywizji Kawalerii. W styczniu 1918 r. przybył do Nowoczerkaska, przyłączając się do kozackich wojsk białych atamana Wojska Dońskiego gen. Aleksieja M. Kaledina. Został dowódcą 1 Dywizji Kawalerii Kozaków Dońskich, a następnie w stopniu generała lejtnanta Dońskiego Korpusu Kawalerii. Odrzucił atak wojsk bolszewickich na Nowoczerkask. Od listopada 1919 r. był inspektorem kawalerii Wojska Dońskiego. W kwietniu 1920 r. zorganizował na Krymie korpus kawalerii Kozaków dońskich, stając na jego czele. Po ewakuacji wojsk gen. Piotra N. Wrangla pod koniec 1920 r. do Gallipoli, przebywał na wyspie Lemnos. W 1921 r. zamieszkał w Bułgarii. Wstąpił do miejscowego oddziału Rosyjskiego Związku Ogólnowojskowego (ROWS). W latach 1923–1924 był przedstawicielem ROWS w Serbii. Po 1930 r. sprawował funkcję I zastępcy przewodniczącego ROWS. Wkrótce odszedł z tego stanowiska, po oskarżeniu jego syna, że jest sowieckim szpiegiem. W 1937 r. został przewodniczącym ROWS, pełniąc tę funkcję do marca 1938 r. W okresie II wojny światowej podjął współpracę z Niemcami. Wspierał rosyjski ruch wyzwoleńczy gen. Andrieja Własowa. Pomagał przy formowaniu kozackich oddziałów wojskowych w służbie armii niemieckiej. Pod koniec 1944 r. wszedł w skład Komitetu Wyzwolenia Narodów Rosji, podpisując Praski Manifest KONR. Po zakończeniu wojny wyjechał do USA, gdzie w nocy z 8 na 9 marca 1963 r. zmarł w wyniku potrącenia przez samochód.
Odznaczenia edytuj
- Order Świętego Włodzimierza III klasy (dwukrotnie, 1910 i 1911)
- Order Świętego Włodzimierza IV klasy z Mieczami i Kokardą (1906)
- Order Świętej Anny I klasy (dwukrotnie)
- Order Świętej Anny II klasy
- Order Świętego Stanisława I klasy (dwukrotnie)
- Order Świętego Stanisława II klasy (1903)
- Krzyż Jerzego
- Złota Odznaka „Za Waleczność” (1906)