Frances Tiafoe
Frances Tiafoe (ur. 20 stycznia 1998 w Hyattsville) – amerykański tenisista, reprezentant kraju w Pucharze Davisa, olimpijczyk z Tokio (2020).
.jpg)
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
20 stycznia 1998 |
| Wzrost |
188 cm |
| Gra |
praworęczny, oburęczny bekhend |
| Status profesjonalny |
2015 |
| Zakończenie kariery |
aktywny |
| Trener | |
| Gra pojedyncza | |
| Wygrane turnieje |
3 |
| Najwyżej w rankingu |
10 (19 czerwca 2023) |
| Australian Open |
QF (2019) |
| Roland Garros |
3R (2023) |
| Wimbledon |
4R (2022) |
| US Open |
SF (2022) |
| Gra podwójna | |
| Wygrane turnieje |
0 |
| Najwyżej w rankingu |
160 (1 listopada 2021) |
| Australian Open |
3R (2021) |
| Roland Garros |
2R (2021, 2022) |
| Wimbledon |
1R (2017, 2018) |
| US Open |
2R (2014) |
Jego rodzice pochodzą z Sierra Leone.
Kariera tenisowa
edytujW 2012 rozpoczął karierę juniorską. Na koniec 2013, jako najmłodszy tenisista w historii, triumfował w Orange Bowl, pokonując w finale Stefana Kozlova 7:6(3), 0:6, 6:3. W swoim ostatnim starcie w gronie juniorów osiągnął półfinał gry pojedynczej podczas US Open 2014.
W czerwcu 2013 zagrał w swoim pierwszym turnieju w gronie seniorów. W lipcu 2014, dzięki otrzymaniu dzikiej karty, wystąpił w kwalifikacjach turnieju Atlanta Open oraz w drabince głównej Citi Open w Waszyngtonie. Podczas US Open 2014 wystąpił w turnieju kwalifikacyjnym w singlu oraz w drabince głównej debla, odnotowując w niej drugą rundę. W maju 2015 osiągnął pierwszą rundę wielkoszlemowego French Open, przegrywając w 1 meczu z Martinem Kližaem 2:6, 4:6, 1:6. Kilka miesięcy później wystąpił w pierwszej rundzie US Open, ulegając w nim Viktorowi Troickiemu 5:7, 4:6, 3:6.
W 2016 wygrał dwa turnieje rangi ATP Challenger Tour w grze pojedynczej. W kwietniu 2017 został finalistą gry podwójnej zawodów rangi ATP World Tour w Houston partnerując Dustinowi Brownowi. W sezonie 2017 dwukrotnie triumfował również w cyklu ATP Challenger Tour.
Pod koniec lutego 2018 Tiafoe zagrał z dziką kartą w turnieju ATP World Tour w Delray Beach, gdzie wygrał premierowy tytuł w zawodach tej rangi. Wyeliminował m.in. w drugiej rundzie Juana Martína del Potra po trzysetowym meczu, a w finale wynikiem 6:1, 6:4 Petera Gojowczyka[1]. W maju awansował do finału zawodów w Estoril, w którym uległ João Sousie 4:6, 4:6. We wrześniu zadebiutował w reprezentacji Stanów Zjednoczonych w Pucharze Davisa podczas półfinałowej rundy przeciwko Chorwacji. Swoje mecze Tiafoe przegrał, w tym decydujący o awansie do finału z Borną Ćoriciem.
W 2019 roku podczas Australian Open osiągnął pierwszy wielkoszlemowy ćwierćfinał w grze pojedynczej. W meczu o półfinał przegrał z Rafaelem Nadalem w trzech setach.
W październiku 2021 roku jako kwalifikant zanotował finał rozgrywek rangi ATP Tour 500 w Wiedniu. W meczu mistrzowskim przegrał 5:7, 4:6 z Alexandrem Zverevem. Pod koniec lipca awansował do drugiej rundy gry pojedynczej i podwójnej igrzysk olimpijskich w Tokio.
W sezonie 2022 Amerykanin ponownie wystąpił w spotkaniu o tytuł zawodów w Estoril. Tym razem został pokonany w nim w dwóch setach przez Sebastiána Báeza. W tym samym sezonie osiągnął finał turnieju w Tokio, w którym przegrał z Taylorem Fritzem 6:7(3), 6:7(2).
W kwietniu 2023 roku Tiafoe awansował do finału zawodów singlowych w Houston. W meczu mistrzowskim wygrał z Tomásem Martínem Etcheverrym 7:6(1), 7:6(6). W czerwcu zwyciężył w turnieju na nawierzchni trawiastej w Stuttgarcie.
Podczas sezonu 2024 został finalistą w Houston oraz turnieju ATP Master 1000 w Cincinnati.
Pierwszy finał w sezonie 2025 Tiafoe osiągnął w Houston.
Najwyżej sklasyfikowany w rankingu singlistów był na 10. miejscu (19 czerwca 2023)[2], natomiast w zestawieniu deblistów na 160. pozycji (1 listopada 2021).
Finały w turniejach ATP Tour
edytuj| Legenda |
|---|
| Wielki Szlem |
| Igrzyska olimpijskie |
| Tennis Masters Cup / ATP Finals |
| ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000 |
| ATP International Series Gold / ATP Tour 500 |
| ATP International Series / ATP Tour 250 |
Gra pojedyncza (3–7)
edytuj| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 25 lutego 2018 | Delray Beach | Twarda |  Peter Gojowczyk
|
6:1, 6:4 |
| Finalista | 1. | 6 maja 2018 | Estoril | Ceglana |  João Sousa
|
4:6, 4:6 |
| Finalista | 2. | 31 października 2021 | Wiedeń | Twarda (hala) | Alexander Zverev
|
5:7, 4:6 |
| Finalista | 3. | 1 maja 2022 | Estoril | Ceglana |  Sebastián Báez
|
3:6, 2:6 |
| Finalista | 4. | 9 października 2022 | Tokio | Twarda |  Taylor Fritz
|
6:7(3), 6:7(2) |
| Zwycięzca | 2. | 9 kwietnia 2023 | Houston | Ceglana | Tomás Martín Etcheverry
|
7:6(1), 7:6(6) |
| Zwycięzca | 3. | 18 czerwca 2023 | Stuttgart | Trawiasta | Jan-Lennard Struff
|
4:6, 7:6(1), 7:6(8) |
| Finalista | 5. | 7 kwietnia 2024 | Houston | Ceglana | Ben Shelton
|
5:7, 6:4, 3:6 |
| Finalista | 6. | 19 sierpnia 2024 | Cincinnati | Twarda |  Jannik Sinner
|
6:7(4), 2:6 |
| Finalista | 7. | 6 kwietnia 2025 | Houston | Ceglana | Jenson Brooksby
|
4:6, 2:6 |
Gra podwójna (0–1)
edytuj| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalista | 1. | 16 kwietnia 2017 | Houston | Ceglana | Dustin Brown
|
 Julio Peralta Horacio Zeballos
|
6:4, 5:7, 6–10 |
Przypisy
edytuj- ↑ Wirtualna Polska Media, ATP Delray Beach: Frances Tiafoe pierwszym mistrzem nowej amerykańskiej generacji – WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 25 lutego 2018 [dostęp 2018-02-26] (pol.).
- ↑ Frances Tiafoe | Overview | ATP Tour | Tennis [online], ATP Tour [dostęp 2023-01-31].
Bibliografia
edytuj- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2016-01-23] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2016-01-23] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2016-01-23] (ang.).