Wikipedia

Francis Leroi

Francis Leroi (ur. 5 września 1942 w Paryżu, zm. 21 marca 2002 w Port Louis) – francuski scenarzysta, reżyser, producent i aktor filmowy, znany jako pionier kina pornograficznego lat 70[1].

Francis Leroi
Data i miejsce urodzenia

5 września 1942
Paryż

Data i miejsce śmierci

21 marca 2002
Port Louis

Zawód

reżyser,
scenarzysta,
producent filmowy,
aktor

Lata aktywności

1967–2001

Życiorys edytuj

Wczesne lata edytuj

Urodził się i dorastał w Paryżu[2], gdzie uczęszczał do liceum im. Henryka IV i uczył się reżyserii, po czym nakręcił swój pierwszy film na taśmie 8 mm – adaptację Alaina-Fourniera Mój przyjaciel Meaulnes (La Grand Meaulnes). Następnie studiował filozofię i napisał pracę na temat de Sade, która nie została zaakceptowana na Sorbonie.

Początki kariery edytuj

W 1960 uczęszczał na kursy autorów Nowej Fali. W 1962 został asystentem Claude’a Chabrola na planie dramatu Landru (Bluebeard, 1963) z Michèle Morgan i Danielle Darrieux. Był asystentem Jean-Luca Godarda na planie francusko–włoskiego filmu fabularnego science-fiction noir Alphaville (1965)[3]. Potem wyreżyserował kilka filmów krótkometrażowych. W latach 1964–1965 pisał w felietony w sekcji teatralnej w gazecie „Combat”. W 1965 w Paryżu założył teatr kawiarnię, gdzie wystawił sztukę Les Minets chéris.

Rozwój kariery edytuj

W 1966 wyreżyserował swój pierwszy film fabularny – psychodeliczny Pop gra (Pop’ game)[4], w którym mieszał wypowiedzi polityczne i sceny erotyczne[5]. Następnie zrealizował blisko 40 filmów pełnometrażowych, z czego przytłaczającą większość stanowiły obrazy o tematyce erotycznej, w tym Swingerka (La michetonneuse, 1972) czy dramat Pokusy Marianne (Les tentations de Marianne, 1973)[6].

W 1973 z Warner Bros. wyprodukował dramat Kapłanka (La Bonzesse ou les Concessions d’une enfant du siècle), wyreżyserowany w Paryżu i na Cejlonie, ale zakazany przez rok przez cenzurę[7].

Za realizację horroru Diabeł na wyspie (Le Démon dans l'île, 1983) z Anny Duperey zdobył Nagrodę Suspense na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Fantastycznych Avoriaz (1983) i na festiwalu Fantasporto (1984).

Wyreżyserował dziewięć filmów o Emmanuelle, w tym Emmanuelle IV (1984)[8] z Sylvią Kristel, Patrickiem Bauchau i Gilbertem Grosso. Film przyniósł znaczne dochody. W 1990 w Moskwie wyreżyserował film dokumentalny Seks i pierestrojka (Sex et perestroïka), przedstawiający ewolucję obyczajów w Europie Wschodniej po upadku Muru Berlińskiego.

Kariera w branży porno edytuj

W 1975 rozpoczął współpracę z Alpha France. W latach 1977–1980 wyreżyserował ok. 20 filmów pornograficznych, niektóre pod pseudonimem Jim Clark, m.in.: Pussy Talk (Le sexe qui parle, 1975), Pierwszy krzyk (Erster Schrei, 1976), Gry językowe (Jeux de langue, 1977), Mam zabrać (Je suis à prendre, 1977), Pragnienia w tropikach (Desirs sous les tropiques, 1979) czy Śpiące dziewczyny w domu publicznym (Dodo petites filles au bordel, 1980).

Po długiej nieobecności powrócił do filmu porno realizując produkcję fantasy Skórzane sny (Leather Dreams, 1992) z udziałem Christopha Clarka. Film odniósł sukces na festiwalu filmów erotycznych w Cannes, gdzie zdobył branżową nagrodę Hot d’or na festiwalu w Cannes w kategoriach: najlepszy film francuski, najlepszy scenariusz oryginalny, najlepsza kampania promocyjna i najlepsza aktorka zagraniczna (Zara Whites)[9], a także był nominowany w kategoriach: najlepszy reżyser francuski (Francis Leroi), najlepszy aktor francuski (Franck Chapuis) i najlepsza okładka. Jego sequel Skórzane sny 2 (Leather Dreams 2, 1993) z Roberto Malone otrzymał nagrodę Hot d’or w kategorii najlepsza aktorka europejska (Tabatha Cash) oraz zdobył nominację w kategoriach: najlepszy film europejski, najlepszy reżyser francuski (Francis Leroi), najlepszy scenariusz oryginalny, najlepsza aktorka europejska (N’J de Bahia), najlepszy aktor europejski (Roberto Malone), najlepsza kampania promocyjna i najlepsza okładka[10]. Ostatnią jego realizację był film Spójrz na mnie (Regarde-moi, 2001) z Titofem.

Śmierć edytuj

Zmarł 21 marca 2002 w Port Louis w departamencie Morbihan na nowotwór w wieku 59 lat.

Filmografia edytuj

Filmy edytuj

  • 1967: Pop gra (Pop Game)
  • 1968: Czerwona lalka (La poupée rouge)
  • 1969: Kinowa dziewczyna (Ciné-girl)
  • 1972: Swingerka (The Swinger/La michetonneuse)
  • 1973: Pokusy Marianne (Les tentations de Marianne)
  • 1976: Samotne pasjansów (Erotic Pleasures)
  • 1977: Gry językowe (Jeux de langues)
  • 1978: Fella
  • 1978: Liż mnie wszędzie (Lèche-moi partout)
  • 1978: Jestem za (I’m Yours to Take)
  • 1978: Małe dziewczynki (Les petites filles)
  • 1978: Ta suka Amanda (Cette salope d’Amanda)
  • 1979: Alicja w satyrze (Alice chez les satyres)
  • 1979: Dni i noce Ewy Blue (Les jours et les nuits d'Eva Blue)
  • 1979: Gorące noce Karaibów (Nuits très chaudes aux Caraïbes)
  • 1979: Pożądanie w tropikach (Désirs sous les tropiques)
  • 1980: Pielęgniarka nie ma majtek (Private Nurse)
  • 1980: Dom gołych pośladków (La pension des fesses nues)
  • 1981: Charlotte, mokre spodnie! (Charlotte, mouille sa culotte!)
  • 1981: Moja matka prostytutka (Pigalle Girl)
  • 1983: Diabeł na wyspie (Le Démon dans l'île)
  • 1984: Emmanuelle IV
  • 1990: Seks i pierestrojka (Sex et perestroïka)
  • 1992: Skórzane sny (Leather Dreams)
  • 1993: Skórzane sny 2 (Leather Dreams 2)

Filmy TV edytuj

  • 1993: Emmanuelle w Wenecji (Emmanuelle in Venice)
  • 1993: Magiczne perfumy Emmanuelle (Emmanuelle’s Perfume)
  • 1993: Zemsta Emmanuelle (Emmanuelle’s Revenge)
  • 1993: Miłość Emmanuelle (L’Amour d’Emmanuelle)
  • 1993: Sekret Emmanuelle (Emmanuelle’s Secret)
  • 1993: Emmanuelle na zawsze (Éternelle Emmanuelle)

Przypisy edytuj

  1. ↑ Francis Leroi. AlloCiné. [dostęp 2022-06-18]. (fr.).
  2. ↑ Francis Leroi Filmography. Rotten Tomatoes. [dostęp 2022-06-18]. (ang.).
  3. ↑ Le Jeune cinéma: Godard et ses émules. Filmaffinity. [dostęp 2022-06-18]. (fr.).
  4. ↑ Pop’ game (1968). Letterboxd. [dostęp 2022-06-18]. (fr.).
  5. ↑ Francis Leroi. Quinzaine des Réalisateurs. [dostęp 2022-06-18]. (fr.).
  6. ↑ Francis Leroi Filmography. Unifrance. [dostęp 2022-06-18]. (fr.).
  7. ↑ La Bonzesse. Biblio.sg. [dostęp 2022-06-18]. (ang.).
  8. ↑ Francis Leroi Filmography. AllMovie. [dostęp 2022-06-18]. (ang.).
  9. ↑ Hot Vidéo, „Special Cannes +”, Nr 33/ czerwiec 1992
  10. ↑ „Hot Vidéo”, Special Hot D’Or ’94, Nr 55/czerwiec 1994

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Francis_Leroi&oldid=71268290”