Franciszek Aleksandrowicz

polski wojskowy

Franciszek Aleksandrowicz[1] (ur. 4 grudnia 1856 we Lwowie, zm. 3 stycznia 1927 w Krakowie) – generał major cesarskiej i królewskiej armii, generał dywizji Wojska Polskiego.

Franciszek Aleksandrowicz
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia 4 grudnia 1856
Lwów
Data i miejsce śmierci 3 stycznia 1927
Kraków
Przebieg służby
Lata służby 1877–1909, 1914–1921
Siły zbrojne Wappen Kaisertum Österreich 1815 (Klein).png Armia Austro-Węgier,
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie
Jednostki 4 DP
Stanowiska dowódca dywizji
Główne wojny i bitwy I wojna światowa,
wojna polsko-ukraińska,
wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920-1941, czterokrotnie) Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi I stopnia Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny)
Odznaka pamiątkowa „Orlęta”

ŻyciorysEdytuj

Od 1877 oficer austriackiej piechoty. Na kolejnych stanowiskach dowódczych i sztabowych. Zakończył Akademię Sztabu Generalnego w Wiedniu. 1 lipca 1909 został przeniesiony w stan spoczynku. 4 czerwca 1912 został mianowany tytularnym generałem majorem. Po wybuchu I wojny światowej został powołany do służby czynnej (reaktywowany). 12 września 1914 objął dowództwo 4 Brygady Piechoty Landsturmu, wchodzącej w skład załogi Twierdzy Kraków.

Od 5 listopada 1918 dowódca Wojsk Polskich na Śląsku. Tego samego dnia przybył do Białej i Bielska. Na polecenie Rady Narodowej Księstwa Cieszyńskiego 17 listopada pod jego dowództwem wkroczyło polskie wojsko do Bielska, które stało w opozycji do propolskich dążeń większości mieszkańców Księstwa Cieszyńskiego. 26 listopada nakazał władzom miasta Bielska by ponownie powiesili zerwanego orła polskiego z gmachu poczty. Ze względu na skomplikowaną sytuację polityczną na terenie „bielsko-bialskiej niemieckiej wyspy językowej” sprawował militarny nadzór nad regionem do 7 grudnia 1918, kiedy to niemiecki burmistrz Bielska Edmund Eichler złożył ślubowanie na wierność rządowi polskiemu w Warszawie[2][3].

Od stycznia do kwietnia 1919 dowódca Grupy Operacyjnej. W marcu 1919 na czele oddziałów wojskowych wyruszył z Żywca na odsiecz Lwowa. Od kwietnia do grudnia 1919 dowódca 4 Dywizji Piechoty na froncie małopolskim. Po początkowych sukcesach w 1920 doznał niepowodzeń i został skierowany do Centralnej Stacji Zbornej w Warszawie. Potem krótko w Centralnej Komisji Kontroli Stanów. Z dniem 1 kwietnia 1921 został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu generała podporucznika. 26 października 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie generałów.

Mieszkał w Krakowie. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim[4].

OdznaczeniaEdytuj

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ Rocznik oficerski 1924 s. 1404 figuruje jako Franciszek Alexandrowicz.
  2. ↑ Klemens Matusiak: Walki o Ziemię Cieszyńską w latach 1914-1920. Cieszyn: 1930.
  3. ↑ Bielsko Bialska drogi do niepodległości. patriotycznebb.blogspot.com, 2014-11-10. [dostęp 2014-11-11].
  4. ↑ Lista osób zasłużonych pochowanych na Cmentarzu Rakowickim (1803–1939). W: Karolina Grodziska–Ożóg: Cmentarz Rakowicki w Krakowie. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1987, s. 95. ISBN 83-08-01428-3.
  5. ↑ Dekret Naczelnika Państwa z 24 marca 1922 r. L. 11445/V.M. Adj. Gen. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 10, s. 322)
  6. ↑ Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 12, s. 369
  7. ↑ Franciszek Latinik: Walka o Śląsk Cieszyński w r. 1919. Cieszyn: 1934, s. 141.
  8. ↑ Czesław Brzoza: Kraków między wojnami: kalendarium 28 X 1918 – 6 IX 1939. Kraków: 1998. s. 183

BibliografiaEdytuj

  • Henryk Kosk: Generalicja Polska. T. 1. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Franciszek_Aleksandrowicz&oldid=61785091”