Franciszek Grabowski (oficer)
Franciszek Grabowski[1] (ur. 8 września 1893 w Gołuchowicach[2], zm. ?) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.
 podpułkownik dyplomowany piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
8 września 1893 |
|---|---|
| Data śmierci |
? |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
2 pułk piechoty |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa
|
| Odznaczenia | |
     
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Franciszek Grabowski urodził się 8 września 1893 w Gołuchowicach. Był synem Stanisława i Magdaleny z Żaków[2]. Gimnazjum ukończył w Krakowie[2]. Tam też działał aktywnie w Związku Strzeleckim. W czasie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich[2]. Był oficerem 2 pułku piechoty. 12 października 1914 awansował na chorążego, 26 maja 1915 na podporucznika, a 1 listopada 1916 na porucznika[3]. W czasie kampanii karpackiej dowodził plutonem 8 kompanii, natomiast w czasie kampanii besarabskiej i wołyńskiej dowodził 7 kompanią. 30 listopada 1917 awansował na kapitana. Następnie pełnił służbę w Polskiej Sile Zbrojnej[2].
W czasie wojny z Ukraińcami brał udział w walkach w Małopolsce wschodniej dowodząc 1 kompanią 2 pułku piechoty Legionów, później przemianowanego na 8 pułk piechoty Legionów. Następnie dowodził III batalionem 23 pułku piechoty i batalionem zapasowym 35 pułku piechoty. Podczas wojny polsko-bolszewickiej, latem 1920, powierzono mu dowództwo grupy złożonej z trzech batalionów piechoty, dywizjonu 13 pułku artylerii polowej i szwadronu 2 pułku strzelców konnych. Brał udział w walkach nad Bugiem, pod Sławatyczami, Wiszniewem, Parczewem, Chełmem i Dorohuskiem, za udział w których otrzymał kilkakrotnie Krzyż Walecznych. 15 lipca 1920 został zatwierdzony w stopniu majora z dniem 1 kwietnia 1920, w piechocie, w „grupie byłych Legionów Polskich”[4]. We wrześniu 1920 został powołany do kurs informacyjny dla wyższych dowódców w Warszawie, po ukończeniu którego został wyznaczony na stanowisko szefa Oddziału Wyszkolenia Sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego „Lublin”[5], a później Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie.
3 maja 1922 został zatwierdzony w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 258. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a w lipcu 1922 został zatwierdzony na stanowisku dowódcy III batalionu w 44 pułku piechoty Strzelców Kresowych detaszowanego we Włodzimierzu[6][7]. Z dniem 1 listopada 1925 został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego. 3 maja 1926 awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 i 21. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 28 października 1927, po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przeniesiony do kadry oficerów piechoty i przydzielony do Oddziału IV Sztabu Generalnego[8]. W listopadzie 1928 został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 68 pułku piechoty we Wrześni[9]. W czerwcu 1930 został przeniesiony do 34 pułku piechoty w Białej Podlaskiej na stanowisko dowódcy[10][11]. W czerwcu 1934 został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie na stanowisko szefa sztabu[12]. Do wiosny 1939 roku pełnił służbę w Departamencie Uzupełnień Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisku oficera sztabowego do spraw inspekcji komend rejonów uzupełnień[13].
W okresie od 9 maja do 10 września 1939 dowodził 38 pułkiem piechoty Strzelców Lwowskich w Przemyślu. W czasie kampanii wrześniowej dostał się do niewoli niemieckiej. Osadzony został w obozie jenieckim Oflag VII A Murnau[14].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)[15]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)[16]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie, po raz pierwszy w 1921)[17]
- Złoty Krzyż Zasługi (16 marca 1934)[18]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Przypisy edytuj
- ↑ W ewidencji wojskowej figurował, jako Franciszek I Grabowski, w celu odróżnienia od innych oficerów WP noszących to samo imię i nazwisko.
- ↑ a b c d e Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, (Przedr. fotooffs., oryg.: Warszawa : Wydaw. Głównej Księgarni Wojskowej, 1938.), Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 224.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich..., s. 10.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 21 lipca 1920 r., Nr 27, poz. 671.
- ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r., s. 120, 637.
- ↑ Rocznik oficerski 1923 s. 254, 401.
- ↑ Rocznik oficerski 1924 s. 235, 346.
- ↑ Rocznik oficerski 1928 s. 117, 166.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 14 z 5 listopada 1928 r. s. 336.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 11 z 11 czerwca 1930 r. s. 206.
- ↑ Rocznik oficerski 1932 s. 20, 564.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 11 z 7 czerwca 1934 r. s. 153.
- ↑ Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939, Biblioteka Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego tom 29, Fundacja CDCN, Kraków 2006, s. 438, ISBN 978-83-7188-899-1.
- ↑ straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką. [dostęp 2013-06-02].
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2027 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 40, poz. 1854, s. 1533)
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 64, poz. 97 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
Bibliografia edytuj
- Jednodniówka na pamiątkę obchodu 15-lecia 34 [Trzydziestego Czwartego] P[ułku] P[iechoty], Biała Podlaska 1933.
- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917.
- Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
- Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego M.S.Wojsk. Nr 37 z 24 września 1921 r.