Franciszek Junker

polski oficer

Franciszek Stanisław Junker (ur. 2 października 1893 w Zagórzu, zm. ?) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Franciszek Stanisław Junker
Ilustracja
Franciszek Junker (przed 1934)
podpułkownik dyplomowany piechoty podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

2 października 1893
Zagórz

Data śmierci

?

Przebieg służby
Lata służby

1914–1945

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

3 Pułk Piechoty
26 Pułk Piechoty
9 Dywizja Piechoty
59 Pułk Piechoty Wielkopolskiej

Stanowiska

szef sztabu dywizji piechoty
dowódca batalionu piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Późniejsza praca

artysta malarz

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Życiorys

edytuj

Syn Katarzyny i Edwarda. Uczył się w Przemyślu. Studiował dwa semestry na Uniwersytecie Franciszkańskim we Lwowie i dwa semestry w Akademii Górniczej w Przybramie. Należał do Polskich Drużyn Strzeleckich.

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach 3 pułku piechoty Legionów, a następnie II Korpusu Polskiego w Rosji[1]. Od 11 maja do 15 września 1918 był w niewoli niemieckiej.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości 15 listopada 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. 30 kwietnia 1921 otrzymał przeniesienie z Baonu Zapasowego 26 pp na stanowisko dowódcy Okręgowej Szkoły Podoficerskiej Nr III w Radomiu. 20 maja został zatwierdzony na tym stanowisku przez dowódcę Okręgu Generalnego „Kielce”[2].

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1014. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. Do jesieni 1926 roku pełnił służbę w 26 pułku piechoty we Lwowie[4], a później w Ekspozyturze Oddziału II Sztabu Generalnego we Lwowie. W okresie od 2 listopada 1926 roku do 31 października 1928 roku był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie[5]. Po ukończeniu studiów i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego został przydzielony do dowództwa 9 Dywizji Piechoty w Siedlcach i wyznaczony na stanowisko oficera sztabu. W grudniu 1929 roku powierzono mu pełnienie obowiązków szefa sztabu tej dywizji[6]. 27 stycznia 1930 został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 20. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Po awansie został zatwierdzony na stanowisku szefa sztabu 9 Dywizji Piechoty. Jesienią 1931 roku został przeniesiony do 59 pułku piechoty wielkopolskiej w Inowrocławiu, w którym odbył staż liniowy na stanowisku dowódcy batalionu[7][8]. W 1933 roku został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie[9]. Trzy lata później został dyrektorem nauk taktycznych w Wyższej Szkole Inżynierii w Warszawie.

W kampanii wrześniowej 1939 roku dowodził improwizowanym pułkiem występującym pod nazwą „Zgrupowanie Rudzica” w składzie Poznańskiej Brygady Obrony Narodowej. Po zakończeniu kampanii wrześniowej przebywał w niewoli niemieckiej, między innymi w Oflagu II C Woldenberg, w którym uczestniczył w konspiracyjnym szkoleniu i tajnych pracach wojskowych[10].

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Piotr Jakuboszczak, Szkolenie taktyczne ... s. 61.
  2. Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 55 z 20 maja 1921 roku.
  3. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 200, 414.
  4. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 186, 358.
  5. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 129, 190.
  6. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 20 z 23.12.1929 r.
  7. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 7 z 23.10.1931 r.
  8. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 36, 587.
  9. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 2 z 26.01.1934 r.
  10. Miron Zarudzki, Ruch oporu w obozie jenieckim w Dobiegniewie ... s. 176.
  11. M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163
  12. M.P. z 1938 r. nr 259, poz. 612 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  13. „Na wniosek gen. br. Hallera Józefa za męstwo i odwagę wykazane w bitwie Kaniowskiej w składzie b. II Korpusu Wschodniego w dniu 11.5.18 r.”, Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2098 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 42, s. 1676)
  14. Decyzja Naczelnika Państwa z 12 grudnia 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 9, s. 272)

Bibliografia

edytuj