Franciszek Rodziewicz (oficer kawalerii)
Franciszek Karol Rodziewicz (ur. 15 października 1894 w Bandyszówce, zm. po 1944) – major kawalerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 Franciszek Karol Rodziewicz, mjr | |
 major kawalerii
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Franciszek Karol Rodziewicz |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
15 października 1894 |
| Data śmierci |
po 1944 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-bolszewicka |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w majątku Bandyszówka, w ówczesnym powiecie jampolskim, guberni podolskiej, w rodzinie Władysława i Kazimiery z Wysockich[1].
Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Do wiosny 1933 służył nieprzerwanie w 5 Pułku Ułanów Zasławskich[2][3][4][5]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 201. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii)[6], a 18 lutego 1928 mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 12. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[7]. W kwietniu tego roku został przesunięty ze stanowiska dowódcy szwadronu na stanowisko kwatermistrza[8], a w marcu 1930 przesunięty na stanowisko dowódcy szwadronu zapasowego[9]. W kwietniu 1933 został przeniesiony z 5 puł. na stanowisko rejonowego inspektora koni Czortków[10]. Obowiązki na tym stanowisku wykonywał do 1939[11]. Latem 1944 pełnił służbę w Komendzie Obszaru Lwowskiego Armii Krajowej na stanowisku szefa służby taborowej.
Był żonaty z Janiną Wandą z Grochowskich (1904–1955), z którą miał syna Stanisława Marię.
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari[12][13]
- Krzyż Walecznych[14]
- Złoty Krzyż Zasługi – 11 listopada 1938[15][16]
- Medal Niepodległości – 3 maja 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[17][18][19]
- Medal Zwycięstwa[20]
Przypisy edytuj
- ↑ Oficjalna strona Stowarzyszenia Rodu Rodziewiczów - Nieznani [online], rodziewicz.waw.pl [dostęp 2021-10-28].
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 609, 680.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 551, 602.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 294, 342.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 144, 632.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 162.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 47.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 174.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 116.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 11 kwietnia 1933 roku, s. 83.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 842.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-30]..
- ↑ Nowiński 1929 ↓, s. 44.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 609.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 13.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-30]..
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 109, poz. 142.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-30]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-30]..
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 294.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Tadeusz Nowiński: Zarys historji wojennej 5-go pułku ułanów zasławskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.