Franz Ferdinand von Kuenburg

Franz Ferdinand von Kuenburg (ur. 5 lutego 1651 r. w Mossie, koło Gorycji; zm. 7 sierpnia 1731 r.) – austriacki duchowny i dyplomata, biskup lublański w latach 1701–1711, a następnie arcybiskup metropolita praski i prymas Czech od 1711 r.

Franz Ferdinand von Kuenburg

Arcybiskup Metropolita Praski Prymas Czech
Data i miejsce urodzenia	5 lutego 1651 Mossa koło Gorycji
Data śmierci	7 sierpnia 1731
Miejsce pochówku	Katedra świętego Wita
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Nominacja biskupia	18 lipca 1701 (biskup lublański) 10 kwietnia 1711 (arcybiskup praski)
Sakra biskupia	31 lipca 1701

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	31 lipca 1701
Konsekrator	Andrea Santacroce
Współkonsekratorzy	Domenico de Zaoli Giovanni Dominico Tomati
Konsekrowani biskupi Raymund Ferdinand von Rabatta 1714 Moritz Adolf Karl von Sachsen-Zeitz 1730

Życiorys

Rodzina i wykształcenie

Jego rodzicami byli: hrabia Johann Friedrich von Kuenburg i Joannina von Cusman(n). Franz Ferdinand studiował w Salzburgu teologię i prawo kanoniczne. W 1670 r. został członkiem kapituły katedralnej w Pasawie oraz Salzburgu, gdzie później otrzymał funkcję scholastyka. 9 kwietnia 1689 r. otrzymał święcenia kapłańskie, a w 1698 r. został proboszczem parafii St. Moritz w gminie Friesach w Karyntii.

Biskup lublański

Cesarz Leopold I nominował go w 1700 r. ordynariuszem lublańskim. Prowizję papieską na to stanowisko uzyskał 18 lipca 1701 r. Rozpoczął również starania o otrzymanie arcybiskupstwa salzburskiego.

Jako biskup lublański przeprowadził wizytację parafii oraz wiele miejsca poświęcił wykształceniu księży, poprzez utworzenie kolegium jezuickiego w Lublanie. Przeprowadził w 1706 r. synod diecezjalny oraz ujednolicił liturgię na terenie diecezji poprzez wydanie księgi Rituale Labacense ad usum Romanum accomodatum. Ufundował także klasztor urszulanek na górze Schell, które zajęły się edukacją dziewcząt.

Kontynuował rozpoczętą przez jego poprzednika budowę katedry w Lublanie, według projektów Andrea Pozzo. W 1708 roku został austriackim posłem w Portugalii.

Arcybiskup praski

Po śmierci w Pradze abpa Jana Josefa Breunera został mianowany 10 kwietnia 1710 r. nowym arcybiskupem metropolitą praskim oraz prymasem Czech. Przebywał wówczas w Lizbonie, towarzysząc arcyksiężnej Marii Annie, królowej Portugalii. Wrócił do Monarchii Habsburskiej w 1711 r., uzyskując 11 maja tego samego roku prowizję papieską. Ingres do katedry św. Wita w Pradze odbył dopiero 14 kwietnia 1714 r. Tak długa zwłoka spowodowana była panującą w Pradze zarazą.

Tak jak poprzednicy starał się ograniczyć wpływy protestantyzmu w Czechach, stosując nieraz środki przymusu. Szczególny nacisk kładł na wychowanie religijne młodzieży. W 1722 r. opublikował nowy katechizm oraz erygował nowe parafie. W 1729 r. miała miejsce kanonizacja Jana Nepomucena. Zmarł w 1731 r.

Bibliografia

• France M. Dolinar, Kurt A. Huber, [w:] Erwin Gatz, Die Bischöfe des Heiligen Römischen Reiches 1648-1803, ISBN 3-428-06763-0, s. 244–245.

Linki zewnętrzne

• Krótka biografia na "Catholic-Hierarchy"