Franc Pierchorowicz
Franc Iosifowicz Pierchorowicz (ros. Франц Иосифович Перхорович, ur. 15 maja?/27 maja 1894 w miejscowości Załazy w obwodzie witebskim, zm. 11 października 1961 w Moskwie) – radziecki generał porucznik, Bohater Związku Radzieckiego (1945).
| |
 generał porucznik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
15?/27 maja 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
11 października 1961 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1915–1951 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
7 Dywizja Strzelców, |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
              
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w białoruskiej rodzinie robotniczej. W 1912 skończył szkołę miejską w Lepelu, od marca 1915 służył w rosyjskiej armii, w 1916 skończył moskiewską szkołę chorążych, od jesieni 1916 brał udział w I wojnie światowej na Froncie Północno-Zachodnim. W rosyjskiej armii dosłużył się stopnia porucznika, w maju 1917 po niemieckim ataku gazowym trafił do szpitala, w sierpniu 1918 wstąpił ochotniczo do Armii Czerwonej, w lutym 1920 został zastępcą szefa sztabu 19 Brygady Piechoty 7 Dywizji Piechoty.
Brał udział w wojnie z Polską, walkach z armią Petlury i wojskami Stanisława Bułak-Bałachowicza, w maju-czerwcu 1920 przebywał w polskiej niewoli. W czerwcu 1921 został dowódcą kompanii, w styczniu 1923 zastępcą szefa i następnie szefem sztabu 49 pułku piechoty w Niżnym Nowogrodzie, od marca 1926 pracował w sztabie Białoruskiego Okręgu Wojskowego jako szef oddziału, potem zastępca szefa wydziału, później studiował w Akademii im. Frunzego, od 1926 należał do WKP(b). Od lutego 1936 do listopada 1937 był zastępcą szefa wydziału operacyjnego sztabu Moskiewskiego Okręgu Wojskowego, później kierownikiem wojskowym Moskiewskiego Instytutu Planowego[potrzebny przypis], od grudnia 1939 wykładowcą katedry przygotowania bojowego Państwowego Instytutu Kultury Fizycznej, a po ataku Niemiec na ZSRR 1941 dowódcą 630 pułku piechoty 107 Dywizji Piechoty 24 Armii Frontu Rezerwowego.
We wrześniu 1941 wyróżnił się w walkach pod Jelnią, później uczestniczył w bitwie pod Moskwą i pod Tułą, w maju 1942 został dowódcą 100 Dywizji Piechoty w Archangielskim Okręgu Wojskowym; w lipcu dywizja ta weszła w skład 40 Armii Frontu Woroneskiego. W lutym 1943 brał udział w operacji woronesko-kastorneńskiej, od czerwca 1943 dowodził 52 Korpusem Piechoty 40 Armii Frontu Woroneskiego/1 Ukraińskiego, walczył w bitwie pod Kurskiem, uczestniczył w operacji biełgorodzko-charkowskiej, bitwie o Dniepr i operacji żytomiersko-berdyczowskiej. Od maja do 17 listopada 1944 był dowódcą 3 Gwardyjskiego Korpusu Piechoty 28 Armii 1/3 Frontu Białoruskiego, brał udział w operacji białoruskiej, mińskiej, brzesko-lubelskiej i gumbinnen-gołdapskiej; dowodzony przez niego korpus wyzwolił Słuck, Baranowicze i Prużany. Od 17 listopada 1944 do końca wojny dowodził 47 Armią 1 Frontu Białoruskiego, na czele której w styczniu 1945 uczestniczył w operacji wiślańsko-odrzańskiej i warszawsko-poznańskiej. Po sforsowaniu Wisły 15 stycznia 1945 odegrał dużą rolę w wyzwoleniu Warszawy (17 stycznia 1945). 20 grudnia 1942 otrzymał stopień generała majora, a 27 stycznia 1945 generała porucznika.
Od lipca 1945 do lutego 1946 był I zastępcą szefa Radzieckiej Administracji Wojskowej w Saksonii-Anhalt, następnie dowódcą 28 Armii Białoruskiego Okręgu Wojskowego, w 1947 ukończył Wyższą Akademię Wojskową im. Woroszyłowa i został szefem jednego z zarządów Głównego Sztabu Wojsk Lądowych, w lipcu 1951 zakończył służbę wojskową.
Został pochowany na Cmentarzu Wwiedieńskim. Jego imieniem nazwano ulicę w Woroneżu.
Odznaczenia edytuj
- Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (6 kwietnia 1945)
- Order Lenina (trzykrotnie)
- Order Czerwonego Sztandaru (trzykrotnie)
- Order Kutuzowa I klasy
- Order Suworowa II klasy
- Legia Zasługi (USA)
- Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari (Polska Ludowa)
- Order Krzyża Grunwaldu III klasy (Polska Ludowa)
- Medal za Warszawę 1939–1945 (Polska Ludowa)
- Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk (Polska Ludowa)
I medale ZSRR.