Głośność – subiektywne odczucie natężenia dźwięku[1][2]; cecha umożliwiająca uporządkowanie dźwięków w skalę od cichych do głośnych[3]; wielkość stosowana w psychoakustyce do pomiaru subiektywnego wrażenia natężenia dźwięku[4]. Jednostką głośności jest son[1].

Głośność zależna jest przede wszystkim od natężenia dźwięku[3], ponadto od czasu trwania dźwięku, jego widma częstotliwościowego[2], transjentów, zjawiska maskowania[3], kontekstu, w jakim dźwięk jest przez odbiorcę słyszany[2] oraz przynależnych słuchaczowi w danym momencie czynników psychicznych i fizjologicznych: zmęczenia, koncentracji, uwagi itp.[5]

Dla danego natężenia, subiektywnie najgłośniejszymi są dźwięki o częstotliwości z zakresu 2,5–4 kHz, a najcichszymi – o częstotliwości mniejszej niż 100 Hz i większej niż 10 kHz[1].

Relatywną miarą głośności jest poziom głośności wyrażany w fonach[2][1].

Przypisy edytuj

  1. a b c d głośność, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2024-03-01].
  2. a b c d Murray Campbell, Clive Greated, Loudness, [w:] Grove Music Online, Oxford University Press, 2001, DOI10.1093/gmo/9781561592630.article.17030 [dostęp 2024-03-01] (ang.).
  3. a b c Baculewski et al. 2006 ↓, s. 310.
  4. Enda Murphy, Eoin A. King, Psychoacoustics - an overview, [w:] ScienceDirect [online], Elsevier, 2022 [dostęp 2024-03-01] (ang.).
  5. Fletcher i Munson 1933 ↓, s. 82.

Bibliografia edytuj