Głos Wielkopolski
Głos Wielkopolski – dziennik społeczno-polityczny wydawany od 16 lutego 1945 w Poznaniu, najstarszy dziennik ukazujący się w województwie wielkopolskim.
| |
| Częstotliwość | |
|---|---|
| Państwo | |
| Adres | |
| Wydawca |
Polska Press Oddział Poznań |
| Tematyka |
polityczno-społeczna |
| Pierwszy numer |
16 lutego 1945[1] |
| Redaktor naczelny |
Leszek Waligóra (p.o.)[2] |
| Średnia sprzedaż |
(III kw. 2022) 9 334[3] |
| Format |
350 × 289 |
| ISSN | |
| Strona internetowa | |
Historia edytuj
Jest pierwszym tytułem polskiej gazety, który ukazał się pod koniec II wojny światowej w Poznaniu, faktycznie w czasie trwania bitwy o miasto (pierwszy numer miał nakład 3000[4] lub 6200[5] egzemplarzy). Tytuł gazety wymyślił Józef Szulczyński, przedwojenny dziennikarz prasy kupieckiej[6]. Druk był możliwy dzięki Mieczysławowi Francuszkiewiczowi, który przechował przez lata okupacji nieosiągalne w 1945 roku polskie czcionki[5]. Początkowo drukowany był w ocalałej od zniszczeń wojennych Drukarni św. Wojciecha przy ul. Wawrzyniaka na Jeżycach, gdzie z braku prądu maszyny płaskie były ręcznie napędzane przez zapędzonych do tego zadania volksdeutschów[4]. Tempo druku oscylowało wokół 600 egzemplarzy na godzinę. Cena pierwszego numeru wynosiła 20 groszy. Już 4 czerwca 1945 w redakcji odwiedziny złożył minister informacji i propagandy Stefan Matuszewski[5].
Pierwsze kolegia redakcyjne odbywały się przy ul. Chełmońskiego 22 (Wojewódzki Urząd Informacji i Propagandy). Pierwszym redaktorem naczelnym był por. Józef Pawłowski, a współpracowali z nim Jan Brzeski, Czesław Brzóska, Eugeniusz Cofta, Jan Gajewski, Jarogniew Kaniasty, Józef Szulczyński i Wiktor Wojciechowski[5]. W 1947 postanowiono odbudować kamienicę przy ul. Grunwaldzkiej róg Marcelińskiej, wykupioną za 8,5 miliona zł. Powstał tu dom prasowy otwarty 1 maja 1950, również dla „Gazety Poznańskiej”. Do końca lat 40. XX wieku „Głos” był liderem na wielkopolskim rynku prasy informacyjnej (średni nakład – 102 tys. egzemplarzy)[7].
W 1999 r. redakcja została wyróżniona statuetką „Dobosz Powstania Wielkopolskiego”, przyznawaną przez Zarząd Główny Towarzystwa Pamięci Powstania Wielkopolskiego 1918/1919[8].
Od 2003 r. tytuł należał do Oficyny Wydawniczej Wielkopolski. Średnia sprzedaż w tygodniu (ponad 200 tys. egzemplarzy w samym tylko Poznaniu) postawiła „Głos” w czołówce polskich dzienników regionalnych. Gazeta miała opinię konserwatywnej. 4 grudnia 2006 Głos Wielkopolski połączył się z „Gazetą Poznańską”.
Obecnie „Głos Wielkopolski” wydawany jest przez poznański oddział grupy Polska Press.
Dodatki i inicjatywy edytuj
Wśród stałych dodatków znajdują się „Pasaż Poznański”, Telemagazyn, „Moto Gratka”, „Gratka Nieruchomości” oraz poniedziałkowy dodatek sportowy.
Głos Wielkopolski był inicjatorem następujących unikatowych inicjatyw:
- Nagroda Pracy Organicznej i Medal Młodej Sztuki,
- serie filmowe, m.in. poświęcone kinu czeskiemu i dokumentalistyce,
- „Srebrna Piłka Głosu” – nagroda dla najlepszego piłkarza Wielkopolski,
- plebiscyty: Człowiek Roku, Kobieta Przedsiębiorcza, Narzeczona Para, Rolnik Roku, Strażak Roku, Piłkarz i Sportowiec Amator, Jak oni rządzili i inne,
- „Ranking 100” dotyczący największych przedsiębiorstw Wielkopolski,
- cykl wydawniczy map topograficznych Wielkopolski (pierwsze w Polsce mapy dołączone do gazety),
- pierwszy w Polsce opłatek wigilijny dołączony do gazety,
- pierwszy w Polsce barwny telemagazyn dołączony do gazety[7].
Goście edytuj
Głos Wielkopolski zapraszał na rozmowy do redakcji (m.in. podczas tzw. „Obiadów”) lub dla uświetnienia uroczystości m.in. następujące osoby: Yehudi Menuhin, Günter Grass, Bułat Okudżawa, Mikis Theodorakis, Krzysztof Penderecki, Andrzej Wajda, Gilbert Bécaud, Chick Corea czy Nigel Kennedy[7].
Redaktorzy naczelni edytuj
Kolejni redaktorzy naczelni gazety:
- Józef Pawłowski,
- Mieczysław Halski,
- Jan Brzeski,
- Eugeniusz Żytomirski,
- Jan Zgierski,
- Józef Kołodziejczyk,
- Wincenty Kraśko,
- Wojciech Knittel,
- Eugeniusz Kitzmann (p.o.),
- Józef Konecki,
- Leonard Wąchalski,
- Lesław Tokarski,
- Wiesław Porzycki,
- Marek Przybylski,
- Helena Czechowska,
- Jarosław Piotrowski,
- Adam Pawłowski[7],
- Wojciech Wybranowski,
- Anna Raczyńska,
- Leszek Waligóra (p.o.)[2].
Przypisy edytuj
- ↑ „Głos Wielkopolski. Codzienne pismo polityczno-informacyjne”. Rok I. Nr 1. Poznań, piątek 16 lutego 1945. Cena 20 gr. (informacja na s. 1).
- ↑ a b MA, Polska Press: Odwołano naczelnych „Głosu Wielkopolskiego” i rzeszowskich „Nowin” [online], Press, 22 marca 2024 [dostęp 2024-03-23].
- ↑ „Gazeta Pomorska” liderem sprzedaży w III kwartale, „Polska Metropolia Warszawska” na czele e-wydań [online], www.wirtualnemedia.pl [dostęp 2022-11-11] (pol.).
- ↑ a b Eugeniusz Cofta: Pierwszy polski dziennik w wolnym Poznaniu. W: Trud pierwszych dni. Poznań 1945. Wspomnienia Poznaniaków. Tadeusz Świtała(red.). Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1970, s. 36–39. ISBN 83-232-0322-9.
- ↑ a b c d Tadeusz Świtała, Poznań 1945. Kronika Wydarzeń, Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1986, s. 61, ISBN 83-210-0607-8, OCLC 830203088.
- ↑ Adam Pawłowski: Nie przytłacza nas ciężar historii. „Głos Wielkopolski”, nr 39 (20.674), 16 lutego 2012, s. 2.
- ↑ a b c d Anna Kot, Jak hartował się Głos, który znacie tyle lat, w: Czasy Głosu, wydanie specj. „Głosu Wielkopolskiego”, 16.2.2015, s. 6.
- ↑ Dobosz – Towarzystwo Pamięci Powstania Wielkopolskiego 1918/1919 [online] [dostęp 2022-11-11] (pol.).