SMS G 7

(Przekierowano z G 7)

G 7, później T 107niemiecki niszczyciel z okresu I wojny światowej, pierwsza jednostka typu G 7. Służył także w okresie międzywojennym i podczas II wojny światowej, a po wojnie, do 1950 w marynarce ZSRR pod nazwą Porażajuszczij.

G 7
Ilustracja
G 7 w pierwszym okresie służby 1912-1920
Klasa

niszczyciel / torpedowiec

Typ

G 7

Historia
Stocznia

Germania, Kilonia

Położenie stępki

1911

Wodowanie

7 listopada 1911

 Kaiserliche Marine
Nazwa

G 7

Wejście do służby

30 kwietnia 1912

 Reichsmarine
 Kriegsmarine
Nazwa

T 107 (od 1939)

Wycofanie ze służby

1945

 MW ZSRR
Nazwa

Porażajuszczij (1946-1950)
Kazanka (1950-1955)

Wejście do służby

2 stycznia 1946

Wycofanie ze służby

24 grudnia 1955

Los okrętu

złomowany 1957

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

projektowa 573t
pełna: 719 t

Długość

na linii wodnej: 71,0 m
pełna: 71,5 m

Szerokość

7,6 m

Zanurzenie

3,0 m

Napęd
4 kotły parowe
2 turbiny parowe
2 śruby napędowe
16 000 KM
Prędkość

32 węzły

Uzbrojenie
2 działa 88 mm KL/30
4 wyrzutnie torped 500 mm
- stan początkowy
Załoga

74

Zbudowany w ramach budżetu na 1911 rok. Brał udział w bitwach koło Helgolandu i na Dogger Bank.

W okresie międzywojennym pozostawał w składzie Reichsmarine, przechodząc kilka modernizacji, m.in. w latach 1920-21 w Wilhelmshaven, w trakcie której zmieniono uzbrojenie i zwiększono zapas paliwa, a następnie w latach 1928-31, kiedy zamieniono kotły na nowoczesne, przy tym zwiększając długość i modyfikując sylwetkę okrętu. Od 1936 r. wykorzystywany jako okręt szkolny[1]. Po przeklasyfikowaniu na torpedowiec nazwę okrętu zmieniono 23 kwietnia 1939 r. z G 7 na T 107[1]. Służył jako okręt pomocniczy także w czasie II wojny światowej.

Po wojnie przyznany ZSRR 5 listopada 1945 roku w ramach reparacji wojennych – został przejęty 2 stycznia 1946 roku i przybył do Libawy 5 stycznia[2]. 13 lutego 1946 roku otrzymał nazwę „Porażajuszczij” (Поражаю­щий) i od 15 lutego służył we Flocie Północno-Bałtyckiej[2]. 28 listopada 1950 roku został wycofany ze służby bojowej i 22 grudnia przekształcony w nieuzbrojony hulk szkolny (elektromechaniczny) pod nazwą „Kazanka”[2]. Ze służby we Flocie Bałtyckiej został wycofany 24 grudnia 1955 roku[2]. 21 lutego 1957 roku został zamieniony w poligon przeciwpożarowy, a już 12 marca tego roku skreślony z listy floty i przeznaczony do złomowania[2].

Dane techniczne edytuj

  • Początkowe:[1]
    • wyporność projektowa / pełna: 573/719 t
    • wymiary:
      • długość: 71,5 m
      • szerokość: 7,56 m
      • zanurzenie: 3,09 m
    • siłownia: 2 turbiny parowe Germania o mocy 16.406 KM, 3 kotły opalane węglem i 1 opalany ropą, 2 śruby
    • prędkość: 33 w
    • zasięg: 1150 mil morskich przy prędkości 17 w
    • zapas paliwa: 110 t węgla i 80 t ropy
    • załoga: 74 (3 oficerów)
    • uzbrojenie:
      • 2 działa 88 mm (2xI)
      • 4 wyrzutnie torped 500 mm (4xI)
      • 18 min morskich (możliwość)
  • po modernizacji w latach 1920-21:[1]
    • wyporność projektowa / pełna: 660/775 t
    • wymiary:
      • długość: 71,5 m
      • szerokość: 7,56 m
      • zanurzenie: 3,21 m
    • prędkość 31,5 w,
    • siłownia: jak wyżej
    • zasięg: 1800 mil morskich przy prędkości 17 w
    • zapas paliwa: 156 t węgla i 80 t ropy
    • załoga: 91 (4 oficerów)
    • uzbrojenie:
      • 2 działa 105 mm
      • 2 wyrzutnie torped 500 mm (2xI)
  • po modernizacji w latach 1928-31:[1]
    • wyporność projektowa / pełna: 772/884 t,
    • wymiary:
      • długość: 76,1 m
      • szerokość: 7,58 m
      • zanurzenie: 3,12 m
    • prędkość 30 w
    • siłownia: 2 turbiny parowe Germania, 3 kotły opalane ropą, 2 śruby
    • zasięg: 1900 mil morskich przy prędkości 17 w
    • zapas paliwa: 220 t ropy
    • załoga: 91 (4 oficerów)
    • uzbrojenie: (stan na 1944)
      • 1 działo 105 mm
      • 2 działka 20 mm plot
      • 3 wyrzutnie torped 500 mm (1xIII)

Przypisy edytuj

  1. a b c d e Trubicyn 2000 ↓, s. 53-54
  2. a b c d e Bierieżnoj 1994 ↓, s. 20-21.

Bibliografia edytuj

  • Robert Gardiner, Randal Gray: Conway's All The World's Fighting Ships 1906-1921. Annapolis, Md.: Naval Institute Press, 1985. ISBN 978-0-87021-907-8.
  • Siergiej Trubicyn: Eskadriennyje minonoscy i minonoscy Giermanii (1871-1918 gg.). Sankt Petersburg: 2000, seria: Bojewyje Korabli Mira. (ros.).
  • Siergiej Bierieżnoj: Trofiei i rieparacyi WMF SSSR. Sprawocznik. Jakuck: 1994. (ros.).