Gaetano Martino
Gaetano Martino (ur. 25 listopada 1900 w Mesynie, zm. 21 lipca 1967 w Rzymie) – włoski polityk, lekarz, nauczyciel akademicki, minister. Ojciec Antonia Martino.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Minister spraw zagranicznych Włoch | |
| Okres |
od 19 września 1954 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Życiorys
edytujUkończył studia medyczne, pracował jako wykładowca (profesor) Uniwersytetu w Mesynie, pełnił funkcję rektora tej uczelni.
W 1946 został posłem do powołanej po II wojnie światowej konstytuanty (Assemblea Costituente della Repubblica Italiana), która działała do 1948. W tym samym roku został po raz pierwszy wybrany do Izby Deputowanych. W niższej izbie włoskiego parlamentu zasiadał nieprzerwanie do czasu swoje śmierci w 1967 (jako poseł I, II, III i IV kadencji)[1].
Należał do Włoskiej Partii Liberalnej i prezydentem tego ugrupowania. W 1954 premier Mario Scelba powierzył mu tekę ministra edukacji publicznej, kilka miesięcy później objął stanowisko ministra spraw zagranicznych, które zajmował do 1957 (także w 1. gabinecie Antonia Segniego. Brał w tym czasie udział w konferencji mesyńskiej i w opracowaniu traktatów rzymskich. Był także członkiem Komisji Trzech („Trzech Mędrców”), która w 1956 opracowała raport w sprawie pozawojskowej współpracy w NATO. Za zasługi w pracy nad tym dokumentem jego nazwiskiem nazwano jedną z sal w kwaterze głównej tej organizacji[2].
Od 1962 do 1964 Gaetano Martino był przewodniczącym Parlamentu Europejskiego.
Przypisy
edytuj- ↑ Gaetano Martino na stronie Senatu II kadencji. [dostęp 2011-02-14]. (wł.).
- ↑ „Raport Trzech Mędrców”: 50 lat później. nato.int, 2006. [dostęp 2011-02-14].
Bibliografia
edytuj- Nota biograficzna na stronie Ministerstwa Spraw Zagranicznych Włoch. [dostęp 2011-02-14]. (ang.).