Galeazzo Ciano

Galeazzo Ciano
Data i miejsce urodzenia	18 marca 1903 ; Livorno, Królestwo Włoch
Data i miejsce śmierci	11 stycznia 1944 ; Werona, Włoska Republika Socjalna
	minister prasy i propagandy
Okres	od 1935; do 1936
Przynależność polityczna	Narodowa Partia Faszystowska
	minister spraw zagranicznych
Okres	od 1936; do 1943
Poprzednik	Benito Mussolini
Następca	Benito Mussolini
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Galeazzo Ciano, hrabia di Cortelazzo (ur. 18 marca 1903 w Livorno, zm. 11 stycznia 1944 w okolicach Werony) – włoski polityk, dyplomata i dziennikarz, czołowy działacz ruchu faszystowskiego, zięć Benita Mussoliniego. 24 kwietnia 1930 roku ożenił się z jego córką Eddą w kościele San Giuseppe przy via Nomentana w Villa Torlonia.

Życiorys edytuj

Syn dowódcy i weterana I wojny światowej Constanza Ciano. Jako młody człowiek wstąpił do ruchu faszystowskiego, był uczestnikiem marszu na Rzym w 1922 roku. W latach 1925–1930 przebywał na placówkach dyplomatycznych m.in. w Rio de Janeiro, Pekinie i Szanghaju (jako konsul generalny). Po powrocie do Włoch był m.in. ministrem prasy i propagandy w latach 1935–1936, a w czerwcu 1936 objął posadę ministra spraw zagranicznych^[1] i członka Wielkiej Rady Faszystowskiej. Uczestniczył jako lotnik w wojnie z Etiopią.

Bywalec salonu Kitty, ekskluzywnego domu publicznego w Berlinie. W trakcie pobytu w Pekinie przypisywano mu romans z Wallis Warfield Simpson, przyszłą żoną króla Edwarda VIII^[2].

Początkowo zwolennik sojuszu z hitlerowskimi Niemcami i ekspansji terytorialnej Włoch, w miarę upływu czasu opowiadał się za podpisaniem separatystycznego pokoju z aliantami. 25 lipca 1943 roku, podczas pamiętnego zebrania Wielkiej Rady Faszystowskiej, poparł przeciwników Mussoliniego i głosował za jego usunięciem (jako jeden z dziewiętnastu spiskowców). Internowany przez rząd marszałka Pietra Badoglio, zdołał uciec i przedostać się do Niemiec. Został aresztowany przez gestapo w związku ze swoim udziałem w usunięciu Duce i próbami negocjacji z aliantami, co zostało uznane za działalność antyniemiecką. Następnie przekazany w ręce włoskich faszystów (uwięziony w średniowiecznym więzieniu Scalzich w Weronie), stał się jednym z oskarżonych w pokazowym procesie w Weronie.

Mimo wysiłków żony został skazany na karę śmierci za zdradę stanu i rozstrzelany na terenie wojskowej strzelnicy na poligonie w San Procolo^[3].

Autor słynnych Dzienników, na które złożyły się prowadzone przez niego notatki z podróży (także w Polsce) i z kontaktów z politykami wielu państw.

W 1938 roku odznaczony Orderem Orła Białego^[4]^[5].

Z Eddą Mussolini (córką Benita Mussoliniego; zmarła w kwietniu 1995 roku) miał troje dzieci: Fabrizio (dziadek, duce nazywał go Fabbrizio – podwójne bb), Raimonda zwaną Dindina i Marzio.

Przypisy edytuj

↑ Ciano ministrem spraw zagr. Włoch. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 132 z 11 czerwca 1936.
↑ Laura Laurenzi, Najsłynniejsze historie miłosne XX wieku, str. 52-53
↑ Laura Laurenzi, Najsłynniejsze historie miłosne XX wieku, str. 58
↑ Odznaczenie ministra hr. Ciano Orderem Orła Białego. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 49 z 2 marca 1939.
↑ Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, 2008, s. 306.

Bibliografia edytuj

Laura Laurenzi, Najsłynniejsze historie miłosne XX wieku, tytuł oryginału: Amori e furori, ISBN 83-7163-306-8

[1] Ciano ministrem spraw zagr. Włoch. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 132 z 11 czerwca 1936.

[2] Laura Laurenzi, Najsłynniejsze historie miłosne XX wieku, str. 52-53

[3] Laura Laurenzi, Najsłynniejsze historie miłosne XX wieku, str. 58

[4] Odznaczenie ministra hr. Ciano Orderem Orła Białego. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 49 z 2 marca 1939.

[5] Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, 2008, s. 306.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]