Geofity korzeniowe

Ten artykuł od 2013-03 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Geofity korzeniowe – jedna z form życiowych roślin – geofitów. Nazwa geofit pochodzi od greckich słów: ge = ziemia, phyton = roślina. Geofity korzeniowe to rośliny, których pączki odnawiające znajdują się na podziemnych korzeniach, w nich też gromadzą się zapasy pokarmowe, niezbędne do przetrwania niesprzyjającego wegetacji roślin okresu, np. suszy lub zimy. Warstwa gleby i ściółki chroni je przed wysychaniem lub przemarznięciem.

W klimacie umiarkowanym występuje wiele geofitów korzeniowych wśród roślin dwuletnich i wieloletnich. Na zimę u tych roślin obumiera cały nadziemny pęd roślinny, a przetrwa jedynie korzeń. Na wiosnę roślina odradza się z niego, korzystając ze zgromadzonych zapasów pokarmowych. Przykładami są: łopian większy (Arctium lappa), szczaw kędzierzawy (Rumex crispus), dziewięćsił bezłodygowy (Carlina acaulis). Ich korzenie są silnie rozwinięte i zgrubiałe.