Getynga

miasto w Niemczech, nad rzeką Leine, na południowym krańcu kraju związkowego Dolna Saksonia

Getynga (niem. Göttingen, dolnoniem. Chöttingen) – akademickie miasto powiatowe w Niemczech, nad rzeką Leine, na południowym krańcu kraju związkowego Dolna Saksonia, siedziba powiatu Getynga. W roku 2013 miasto liczyło 116 891 mieszkańców. Jeden z głównych ośrodków naukowych kraju (ponad 30 tys. studentów), siedziba Dolnosaksońskiej Akademii Nauk. Liczące się centrum turystyczne oraz kulturalne.

Getynga
Göttingen
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Niemcy

Kraj związkowy

 Dolna Saksonia

Zarządzający

Rolf-Georg Köhler, Wolfgang Meyer (Politiker, 1948), Jürgen Danielowski, Rainer Kallmann, Artur Levi, Gerd Rinck, Joachim Kummer, Artur Levi, Walter Leßner, Gottfried Jungmichel, Petra Broistedt

Powierzchnia

116,89 km²

Populacja (31.12.2013)
• liczba ludności
• gęstość


116 891
1000 os./km²

Nr kierunkowy

0551

Kod pocztowy

37001-37099

Tablice rejestracyjne

Położenie na mapie Dolnej Saksonii
Mapa konturowa Dolnej Saksonii, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Getynga”
Położenie na mapie Niemiec
Mapa konturowa Niemiec, w centrum znajduje się punkt z opisem „Getynga”
Ziemia51°32′N 9°56′E/51,533333 9,933333
Strona internetowa

Symbolem miasta jest niewielka fontanna – figura Gęsiareczki z 1901 r.

Historia

edytuj
 
Figura Gęsiareczki

Pierwsza wzmianka o Getyndze pochodzi z 953 roku. Znajdował się tam już wtedy pałac cesarski Grona, gdzie odbywały się posiedzenia parlamentu oraz spotkania cesarza i królów. W 1180 pałac został zniszczony przez Henryka Lwa. Prawa miejskie uzyskane ok. 1210 roku. Od XIV wieku ośrodek sukiennictwa oraz członek Hanzy (w latach 1351–1572). Znajdujący się w mieście słynny uniwersytet założony w 1734 r. ukończyło ponad 30 laureatów Nagrody Nobla, między innymi: Adolf Butenandt i Walther Hermann Nernst. Studiowali lub wykładali tamże tak wielcy uczeni jak: Carl Friedrich Gauss, Wilhelm Weber, Peter Gustav Lejeune Dirichlet, David Hilbert, Max Born, J. Robert Oppenheimer, Friedrich Hund. W Getyndze ukończył studia filolog klasyczny Gotfryd Ernest Groddeck – profesor Uniwersytetu Wileńskiego. Miasto jest siedzibą czterech instytutów badawczych Towarzystwa Maxa Plancka. Z Getyngi pochodzi zespół crossoverowy Guano Apes. Po II wojnie światowej na Uniwersytet Georga Augusta w Getyndze przeniesiono kadrę naukową z Uniwersytetu Albertyna w Królewcu (miasto włączone do ZSRR).

Gospodarka

edytuj

W mieście rozwinął się przemysł metalowy, precyzyjny, farmaceutyczny, elektrotechniczny oraz poligraficzny[1].

Transport

edytuj

Drogowy

edytuj

W relacji północ-południe zachodnim obejściem miasta jest autostrada A7. Przez miasto przebiegają drogi krajowe B3 oraz B27.

Kolejowy

edytuj

Stacja kolejowa w Getyndze znajduje się w kierunku zachodnim względem średniowiecznego centrum miasta. Zatrzymują się na niej pociągi regionalne, nocne oraz składy dużej prędkości ICE.

Publiczny transport zbiorowy

edytuj

Transport miejski

edytuj

Realizacją transportu miejskiego zajmują się Göttinger Verkehrsbetriebe GmbH (GöVB). System transportu w mieście oparty jest na 27 liniach autobusowych (19 linii dziennych oraz 8 linii nocnych) oraz około 500 przystankach autobusowych.

Transport międzymiastowy

edytuj

Transport międzymiastowy oraz podmiejski realizowany jest z dworca autobusowego (Zentraler Omnibusbahnhof Goettingen, ZOB) znajdującego się w pobliżu stacji kolejowej.

Transport rowerowy

edytuj

W Getyndze znajduje się pierwsza w Niemczech „ekspresowa trasa rowerowa” (eRadschnellweg)[2]. Droga o długości 4 km łączy stację kolejową z Północnym Kampusem Uniwersytetu.

 
Rynek w Getyndze

urodzeni w Getyndze

edytuj

Miasta partnerskie

edytuj

Nagrody i wyróżnienia

edytuj

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Getynga, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-07-03].
  2. eRadschnellweg [online] [dostęp 2017-02-24] (niem.).
  3. Medal Za Zasługi dla Miasta Torunia na wstędze [online], www.torun.pl [dostęp 2017-01-24] [zarchiwizowane z adresu 2017-11-19] (pol.).

Linki zewnętrzne

edytuj