Gianantonio Davia
Gianantonio Davia (ur. 13 października 1660 w Bolonii, zm. 11 stycznia 1740 w Rzymie) – włoski kardynał.
| ||
| kardynał prezbiter | ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 13 października 1660 Bolonia | |
| Data i miejsce śmierci | 11 stycznia 1740 Rzym | |
| biskup Rimini | ||
| Okres sprawowania | 1698–1726 | |
| Wyznanie | katolicyzm | |
| Kościół | rzymskokatolicki | |
| Sakra biskupia | 10 września 1690 | |
| Kreacja kardynalska | 18 maja 1712 Klemens XI | |
| Kościół tytularny | S. Callisto S. Pietro in Vincoli S. Lorenzo in Lucina | |
| |||||||||||
| Data konsekracji | 10 września 1690 | ||||||||||
| Konsekrator | Humbertus Guilielmus de Precipiano | ||||||||||
| Współkonsekratorzy | Réginald Cools Jean-Ferdinand Van Beughem | ||||||||||
| |||||||||||
ŻyciorysEdytuj
Urodził się 13 października 1660 roku w Bolonii, jako syn Giovanniego Battisty Davii i Porzii Ghislieri[1]. Pobierał nauki na Uniwersytecie Bolońskim, gdzie studiował filozofię, a w Turynie uzyskał stopień doktora utroque iure[1]. W połowie lat 80. XVII wieku przybył do Rzymu, na prośbę Innocentego XI, wstąpił do stanu duchownego i w 1687 roku został internuncjuszem w Niderlandach Południowych[1]. 21 czerwca 1690 roku został mianowany tytularnym arcybiskupem Teb, otrzymując dyspensę z powodu nieosiągnięcia kanonicznego wieku 30 lat[1]. 6 lipca został asystentem Tronu Papieskiego, a 8 sierpnia nuncjuszem w Królestwie Niemieckim[1]. 10 września przyjął sakrę biskupią, a miesiąc później zrezygnował z nuncjatury w Niderlandach[2]. Wiosną 1696 roku został powołany na reprezentanta Stolicy Piotrowej w Polsce i zrezygnował z funkcji nuncjusza w Królestwie Niemiec[2]. Dwa lata później został arcybiskupem ad personam Rimini[2]. W kwietniu 1700 roku został przedstawicielem Stolicy Apostolskiej przy cesarzu, jednakże pod śmierci Leopolda I w 1705 roku, Davia został wydalony z Wiednia, przez następnego władcę – Józefa I[1]. 18 maja 1712 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny San Callisto[2]. W drugiej dekadzie XVIII wieku pełnił rolę legata w Urbino i Romanii[1]. W 1726 roku zrezygnował z diecezji Rimini, a rok później został prefektem Kongregacji Indeksu, którym pozostał do śmierci[1]. Pełnił rolę protektora zakonu cystersów, a ponadto kilkakrotnie był niesłusznie pomawiany o sprzyjanie jansenistom[1]. W latach 1737–1740 był protoprezbiterem[1]. Zmarł 11 stycznia 1740 roku w Rzymie[2].