Wikipedia

Giancarlo Bigazzi

włoski kompozytor

Giancarlo Bigazzi (ur. 5 września 1940 we Florencji, zm. 19 stycznia 2012 w Viareggio) – włoski kompozytor, tekściarz, producent muzyczny, znany z licznych przebojów, napisanych zwłaszcza we współpracy z Giannim Bellą (w latach 70.), Umbertem Tozzim (w latach 70. i 80.) oraz Markiem Masinim (w latach 90.).

Giancarlo Bigazzi
Data i miejsce urodzenia

5 września 1940
Florencja

Data i miejsce śmierci

19 stycznia 2012
Viareggio

Gatunki

Muzyka pop, muzyka filmowa

Zawód

Kompozytor, tekściarz, producent muzyczny

Aktywność

od 1968

Skomponował ścieżki dźwiękowe do kilku filmów; jeden z nich – Śródziemnomorska sielanka zdobył w 1992 Oscara w kategorii: najlepszy film nieanglojęzyczny.

Życiorys i twórczość edytuj

Lata 60. edytuj

Giancarlo Bigazi karierę kompozytora i autora tekstów rozpoczął w 1968 roku pisząc piosenkę „Un colpo al cuore” dla Miny oraz „Luglio”, dla Riccarda Del Turco[1]. Ta ostatnia stała się pierwszym znaczącym przebojem autorstwa Bigazziego dochodząc do 2. miejsca na włoskiej liście przebojów Hit Parade Italia[2].

Dla Del Turco napisał w roku następnym „Cosa hai messo nel caffè”, a dla Maria Tessuto „Lisa dagli occhi blu”[1]. Ta ostatnia stała się pierwszym hitem nr 1 w dorobku Bigazziego dochodząc w lipcu 1969 roku do 1. miejsca na Hit Parade Italia i zapoczątkowując serię sukcesów kompozytora, którego utwory cechował chwytliwy, ale elegancki motyw, pełna sugestii włoska aranżacja z chórami, smyczkami i z pewnym ukłonem w stronę mody brytyjskiej (gitara z efektem wah-wah)[3].

Lata 70. edytuj

Na początku lat 70. napisał kilka piosenek dla Massima Ranieri: „Rose rosse” i „Erba di casa mia”[1]. Ta ostatnia zajęła 1. miejsce w edycji 1972/73 programu telewizyjnego Canzonissima[4]. w 1973 roku doszła do 2. miejsca na Hit Parade Italia[5].

W 1972 roku nawiązał współpracę z kompozytorem i późniejszym piosenkarzem Giannim Bellą, pisząc tekst do jego kompozycji ”Montagne verdi”; piosenka, którą wykonała siostra Belli, Marcella, doszła do 3. miejsca na Hit Parade Italia[6].

W 1973 wspólnie z Alfredo Cerrutim, Danielem Pace i Totò Savio utworzył zespół Squallor[1].

W 1976 roku napisał tekst do kompozycji Gianniego Belli „Non si può morire dentro”[7]. Piosenka wygrała Festivalbar, dochodząc do 1. miejsca na Hit Parade Italia oraz do czołowych miejsc na listach poszczególnych krajów latynoskich, została sprzedana w liczbie 2 milionów egzemplarzy, stając się znaczącym sukcesem Belli jako piosenkarza[8].

W 1977 roku nawiązał współpracę z Umbertem Tozzim, pisząc tekst do jego piosenki „Ti amo”, która w lipcu 1977 roku doszła do 1. miejsca na Hit Parade Italia. Szybko zyskała międzynarodową popularność, sprzedając się w liczbie 4 milionów egzemplarzy[9]. Kolejnymi wspólnymi sukcesami duetu Bigazzi-Bella stały się piosenki: „Tu” (1. miejsce na Hit Parade Italia w czerwcu 1978 roku)[10] i „Gloria”, która w lipcu 1979 roku doszła do 2. miejsca na Hit Parade Italia, a 3 lata później została wprowadzona na amerykańskie listy przebojów przez Laurę Branigan (z angielskim tekstem Trevora Veitcha)[11].

Lata 80. edytuj

W latach 80. Bigazzi nawiązał współpracę z Rafem. Ich wspólna piosenka, „Self Control” doszła w 1984 roku do 1. miejsca na Hit Parade Italia, zajmując w przeciągu całego roku 3. miejsce na listach[12].

W 1987 roku piosenka „Si può dare di più”, napisana przez Bigazziego, Umberta Tozziego i Rafa wygrała Festiwal Piosenki Włoskiej w San Remo (wykonawcy: Umberto Tozzi, Enrico Ruggeri i Gianni Morandi). W lutym tego samego roku doszła do 1. miejsca na Hit Parade Italia[13].

Lata 90. i późniejsze edytuj

Na przełomie lat 80. i 90. Bigazzi skomponował ścieżki dźwiękowe do kilku filmów Marca Risiego: Mery per sempre (1989) i Ragazzi fuori (1990)[1]. W 1991 roku skomponował ścieżkę dźwiękową do filmu Śródziemnomorska sielanka, który w roku następnym zdobył Oscara w kategorii: najlepszy film nieanglojęzyczny[14]. W latach 90. pisał piosenki dla Aleandra Baldiego i Franceski Alotty. Współpracował z Markiem Masinim (piosenki: „Disperato”, „Perché lo fai”, „Vaffanculo”, „Bella stronza”). W 1996 przerwał współpracę, wznawiając ją w roku 2001. Pracował też, bez większych sukcesów, jako łowca talentów[1].

Zmarł 19 stycznia 2012 roku w szpitalu Versilia w Viareggio[15].

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d e f Deregibus 2010 ↓, s. 64.
  2. ↑ Hit Parade Italia: I singoli più venduti del 1968. hitparadeitalia.it. [dostęp 2018-10-02]. (wł.).
  3. ↑ Hit Parade Italia: Lisa dagli occhi blu. hitparadeitalia.it. [dostęp 2018-10-02]. (wł.).
  4. ↑ Massimo Emanuelli: Canzonissima. massimoemanuelli.wordpress.com. [dostęp 2018-10-02]. (wł.).
  5. ↑ Hit Parade Italia: I singoli più venduti del 1973. hitparadeitalia.it. [dostęp 2018-10-02]. (wł.).
  6. ↑ Hit Parade Italia: I singoli più venduti del 1972. hitparadeitalia.it. [dostęp 2018-10-02]. (wł.).
  7. ↑ Galleria della canzone: Autori Non si può morire dentro. galleriadellacanzone.it. [dostęp 2018-10-02]. (wł.).
  8. ↑ Galleria della canzone: Il successo Non si può morire dentro. galleriadellacanzone.it. [dostęp 2018-10-02]. (wł.).
  9. ↑ Hit Parade Italia: Ti amo. hitparadeitalia.it. [dostęp 2018-10-02]. (wł.).
  10. ↑ Hit Parade Italia: Tu. hitparadeitalia.it. [dostęp 2018-10-02]. (wł.).
  11. ↑ Hit Parade Italia: Gloria. hitparadeitalia.it. [dostęp 2018-10-02]. (wł.).
  12. ↑ Hit Parade Italia: I singoli più venduti del 1984. hitparadeitalia.it. [dostęp 2018-10-02]. (wł.).
  13. ↑ Hit Parade Italia: Si può dare di più. hitparadeitalia.it. [dostęp 2018-10-02]. (wł.).
  14. ↑ Academy of Motion Picture Arts and Sciences: The 64th Academy Awards 1992. oscars.org. [dostęp 2018-10-02]. (ang.).
  15. ↑ la Repubblica: Addio a Giancarlo Bigazzi autore di grandi successi. repubblica.it. [dostęp 2018-10-02]. (wł.).

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Giancarlo_Bigazzi&oldid=68268389”