Wikipedia

Goran Ivanišević

tenisista chorwacki

Goran Ivanišević, właśc. Goran Simun Ivanišević (ur. 13 września 1971 w Splicie) – chorwacki tenisista i trener tenisa.

Goran Ivanišević
Ilustracja
Państwo

 Chorwacja

Data i miejsce urodzenia

13 września 1971
Split

Wzrost

193 cm

Gra

leworęczny, oburęczny bekhend

Status profesjonalny

1988

Zakończenie kariery

2004

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

22

Najwyżej w rankingu

2 (4 lipca 1994)

Australian Open

QF (1989, 1994, 1997)

Roland Garros

QF (1990, 1992, 1994)

Wimbledon

W (2001)

US Open

SF (1996)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

9

Najwyżej w rankingu

20 (6 stycznia 1992)

Australian Open

2R (1990, 1994)

Roland Garros

F (1990, 1999)

Wimbledon

3R (1989, 1993)

US Open

QF (1997)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Chorwacja
Igrzyska olimpijskie
brąz Barcelona 1992 tenis ziemny
(gra pojedyncza)
brąz Barcelona 1992 tenis ziemny
(gra podwójna)
Multimedia w Wikimedia Commons

W zawodowym gronie tenisistów zadebiutował w 1988 roku, natomiast ostatni mecz w karierze rozegrał podczas Wimbledonu 2004 przegrywając w 3 rundzie z Lleytonem Hewittem.

Ivanišević w 2001 roku został zwycięzcą Wimbledonu w grze pojedynczej, a w latach 1992, 1994 i 1998 był finalistą tej imprezy. Łącznie w singlu został mistrzem 22 turniejów rangi ATP World Tour z 49 rozegranych finałów. W każdym z turniejów zaliczanych do Wielkiego Szlema dochodził co najmniej do ćwierćfinału. W klasyfikacji ATP najwyżej był na 2. miejscu 4 lipca 1994 roku.

W grze podwójnej tenisista chorwacki jest 2–krotnym finalistą French Open, w latach 1990 i 1999. W sumie wygrał 9 turniejów ATP World Tour w tej konkurencji, a w dalszych 10 przegrał finały. W zestawieniu ATP deblistów najwyżej zajmował 20. pozycję 6 stycznia 1992 roku.

Wielokrotnie w latach 1988–2003 reprezentował Chorwację (wcześniej Jugosławię) w Pucharze Davisa, grając w sumie w 63 meczach i odnosząc 48 zwycięstw.

W 1992 roku zdobył brązowe medale w singlu i deblu na igrzyskach olimpijskich w Barcelonie.

W 2020 został uhonorowany miejscem w Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy[1].

Kariera tenisowa edytuj

Kiedy awansował do finału na Wimbledonie 1992, pokonując po drodze m.in. Pete’a Samprasa, stał się w oczach specjalistów kandydatem do wygrania turnieju[2]. Jego gra znakomicie pasowała do nawierzchni trawiastej, co potwierdził już w sezonie 1991 wygraną w Manchesterze[3]. Ivanišević przegrał jednak wimbledoński finał z Andre Agassim, a w kolejnych latach nastąpiła dominacja Samprasa na kortach londyńskich. Dwukrotnie Ivanišević był finałowym przeciwnikiem Samprasa. W finale Wimbledonu 1994 przegrał w trzech setach, a w finale Wimbledonu 1998, w pięciu[4][5].

Swego czasu 2. tenisista świata – od sezonu 1998 grał mniej skutecznie. W tymże roku wygrał turniej w Splicie, potem nie dochodził do finałów turniejowych i wydawało się, że jego szansa na wielkoszlemowe zwycięstwo minęła. Ivanišević wypadł z czołowej setki rankingu światowego, kontuzjowane ramię, dzięki któremu w całej karierze zaserwował kilkanaście tysięcy asów, wciąż bolało i wymagało operacji[6].

W 2001 organizatorzy Wimbledonu przyznali mu za dawne zasługi dziką kartę. Stoczył tam kilka zaciętych spotkań, eliminując kolejno Fredrika Jonssona, Carlosa Moyę, Andy’ego Roddicka, Grega Rusedskiego, Marata Safina i w półfinale Tima Henmana. Odniósł również końcowy sukces, pokonując w pięciu setach Patricka Raftera, stając się pierwszym wielkoszlemowym mistrzem w historii startującym z dziką kartą[7]. Mecz finałowy, ze względu na warunki atmosferyczne, odbył się nie w niedzielę, a w poniedziałek i zakończył się po 5 setach na korzyść Ivaniševicia (9:7 w ostatnim secie dla Chorwata)[8]. Na trybunach zasiedli głównie kibice obu tenisistów, co sprawiło, że było kolorowo, niezwykle głośno, z pogwałceniem tradycyjnego kibicowania na Wimbledonie[9]. Dzięki temu triumfowi Ivanišević zagrał w kończącym sezon turnieju ATP Finals, a w rankingu awansował ze 125. na 16. miejsce w klasyfikacji ATP.

Kontuzja uniemożliwiła mu występ w obronie tytułu w kolejnym sezonie, również w 2003 roku zabrakło Ivaniševica na Wimbledonie[7]. Przed turniejem w 2004, nękany od kilku sezonów kontuzjami, zapowiedział, że kończy karierę[10]. Zdołał dotrzeć do 3 rundy, pokonując Michaiła Jużnego oraz Filippo Volandriego. Uległ byłemu mistrzowi Wimbledonu, Lleytonowi Hewittowi.

Goran Ivanišević odniósł 22 turniejowe zwycięstwa w grze pojedynczej, a w dalszych 27 przegrywał w finałach. Wygrywał m.in. znane turnieje, jak Sztokholm (1992), Paryż (hala, 1993), Kitzbühel (1994), Wiedeń (1997). W 1995 roku zdobył Puchar Wielkiego Szlema, a w kolejnym sezonie został finalistą tych zawodów. Kilkakrotnie kwalifikował się do turnieju ATP Finals, 3–krotnie awansując do półfinału.

W grze podwójnej również odnosił sukcesy, wygrywając 9 imprez ATP World Tour, w tym zawody serii ATP Masters Series w Rzymie startując z Omarem Camporese. W 1990 został finalistą French Open w parze z Petrem Kordą. Wynik ten powtórzył w 1999 partnerując Jeffowi Tarango. Oprócz finałów w Paryżu został finalistą 8 innych imprez ATP World Tour.

Reprezentował Jugosławię i Chorwację na igrzyskach olimpijskich w 1988, 1992, 1996 i 2000[11]. Był brązowym medalistą w grze pojedynczej i podwójnej (z Goranem Prpiciem) w 1992 w Barcelonie. Był także chorążym swoich ekip olimpijskich w Seulu i Barcelonie. W 1990 z Goranem Prpiciem i Slobodanem Živojinoviciem zdobył Drużynowy Puchar Świata. W 1996, występując z Ivą Majoli, został zwycięzcą Pucharu Hopmana. Wielokrotnie reprezentował kraj w Pucharze Davisa w singlu i deblu. Już po zakończeniu kariery znalazł się w reprezentacji powołanej na pierwszy w historii Chorwacji finał Pucharu Davisa w grudniu 2005, jednak w decydującym, zwycięskim meczu przeciwko Słowacji nie wystąpił[12].

W swoim kraju cieszył się, i wciąż cieszy, ogromną popularnością. Był zawodnikiem leworęcznym, na początku lat 90. regularnie zdobywającym najwięcej punktów bezpośrednio z serwisu w męskim cyklu rozgrywek zawodowych. Dysponował również dużym wyczuciem wolejowym; wielokrotnie zdobywał aplauz widowni efektownymi, akrobatycznymi zagraniami przy siatce[7].

Od września 2013 do lipca 2016 roku był trenerem Marina Čilicia doprowadzając go do zwycięstwa w US Open 2014[13]. W sierpniu zaczął współpracę jako szkoleniowiec z Tomášem Berdychem[14]. 30 czerwca 2019 roku Novak Djoković potwierdził, że dodał Ivaniševicia do swojego zespołu trenerskiego.

Finały w turniejach ATP World Tour edytuj

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
ATP International Series /
ATP Tour 250

Gra pojedyncza (22–27) edytuj

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Finalista 1. 28 maja 1989 Florencja Ceglana   Horacio de la Peña 4:6, 3:6
Finalista 2. 20 maja 1990 Umag Ceglana   Goran Prpić 3:6, 6:3, 4:6
Zwycięzca 1. 22 lipca 1990 Stuttgart Ceglana   Guillermo Pérez Roldán 6:7, 6:1, 6:4, 7:6
Finalista 3. 26 sierpnia 1990 Long Island Twarda   Stefan Edberg 6:7, 3:6
Finalista 4. 16 września 1990 Bordeaux Ceglana   Guy Forget 4:6, 3:6
Finalista 5. 30 września 1990 Bazylea Twarda (hala)   John McEnroe 7:6, 6:4, 6:7, 3:6, 4:6
Zwycięzca 2. 23 czerwca 1991 Manchester Trawiasta   Pete Sampras 6:4, 6:4
Finalista 6. 18 sierpnia 1991 New Haven Twarda   Petr Korda 4:6, 2:6
Zwycięzca 3. 5 stycznia 1992 Adelaide Twarda   Christian Bergström 1:6, 7:6(5), 6:4
Finalista 7. 9 lutego 1992 Mediolan Dywanowa (hala)   Omar Camporese 6:3, 3:6, 4:6
Zwycięzca 4. 23 lutego 1992 Stuttgart Dywanowa (hala)   Stefan Edberg 6:7(5), 6:3, 6:4, 6:4
Finalista 8. 5 lipca 1992 Wimbledon, Londyn Trawiasta   Andre Agassi 7:6(8), 4:6, 4:6, 6:1, 4:6
Zwycięzca 5. 11 października 1992 Sydney Twarda (hala)   Stefan Edberg 6:4, 6:2, 6:4
Zwycięzca 6. 1 listopada 1992 Sztokholm Dywanowa (hala)   Guy Forget 7:6(2), 4:6, 7:6(5), 6:2
Finalista 9. 10 stycznia 1993 Doha Twarda   Boris Becker 6:7(4), 6:4, 5:7
Finalista 10. 16 maja 1993 Rzym Ceglana   Jim Courier 1:6, 2:6, 2:6
Zwycięzca 7. 19 września 1993 Bukareszt Ceglana   Andriej Czerkasow 6:2, 7:6(5)
Zwycięzca 8. 24 października 1993 Wiedeń Dywanowa (hala)   Thomas Muster 4:6, 6:4, 6:4, 7:6(3)
Finalista 11. 31 października 1993 Sztokholm Dywanowa (hala)   Michael Stich 6:4, 6:7(6), 6:7(3), 2:6
Zwycięzca 9. 7 listopada 1993 Paryż Twarda (hala)   Andrij Medwediew 6:4, 6:2, 7:6(2)
Finalista 12. 20 lutego 1994 Stuttgart Dywanowa (hala)   Stefan Edberg 6:4, 4:6, 2:6, 2:6
Finalista 13. 3 lipca 1994 Wimbledon, Londyn Trawiasta   Pete Sampras 6:7(2), 6:7(5), 0:6
Zwycięzca 10. 7 sierpnia 1994 Kitzbühel Ceglana   Fabrice Santoro 6:2, 4:6, 4:6, 6:3, 6:2
Finalista 14. 18 września 1994 Bukareszt Ceglana   Franco Davín 2:6, 4:6
Zwycięzca 11. 16 października 1994 Tokio Dywanowa (hala)   Michael Chang 6:4, 6:4
Finalista 15. 30 października 1994 Sztokholm Dywanowa (hala)   Boris Becker 6:4, 4:6, 3:6, 6:7(4)
Finalista 16. 14 maja 1995 Hamburg Ceglana   Andrij Medwediew 3:6, 2:6, 1:6
Zwycięzca 12. 17 grudnia 1995 Monachium Dywanowa (hala)   Todd Martin 7:6, 6:3, 6:4
Finalista 17. 14 stycznia 1996 Sydney Twarda   Todd Martin 7:5, 3:6, 4:6
Zwycięzca 13. 4 lutego 1996 Zagrzeb Dywanowa (hala)   Cédric Pioline 3:6, 6:3, 6:2
Zwycięzca 14. 18 lutego 1996 Dubaj Twarda   Albert Costa 6:4, 6:3
Finalista 18. 25 lutego 1996 Antwerpia Dywanowa (hala)   Michael Stich 3:6, 2:6, 6:7(5)
Zwycięzca 15. 3 marca 1996 Mediolan Dywanowa (hala)   Marc Rosset 6:3, 7:6(3)
Zwycięzca 16. 10 marca 1996 Rotterdam Dywanowa (hala)   Jewgienij Kafielnikow 6:4, 3:6, 6:3
Finalista 19. 31 marca 1996 Miami Twarda   Andre Agassi 0:3 krecz
Finalista 20. 18 sierpnia 1996 Indianapolis Twarda   Pete Sampras 6:7(3), 5:7
Zwycięzca 17. 10 listopada 1996 Moskwa Dywanowa (hala)   Jewgienij Kafielnikow 3:6, 6:1, 6:3
Finalista 21. 8 grudnia 1996 Monachium Dywanowa (hala)   Boris Becker 3:6, 4:6, 4:6
Zwycięzca 18. 2 lutego 1997 Zagrzeb Dywanowa (hala)   Greg Rusedski 7:6(4), 4:6, 7:6(6)
Finalista 22. 16 lutego 1997 Dubaj Twarda   Thomas Muster 5:7, 6:7(3)
Zwycięzca 19. 2 marca 1997 Mediolan Dywanowa (hala)   Sergi Bruguera 6:2, 6:2
Finalista 23. 15 czerwca 1997 Londyn Trawiasta   Mark Philippoussis 5:7, 3:6
Zwycięzca 20. 12 października 1997 Wiedeń Dywanowa (hala)   Greg Rusedski 3:6, 6:7(4), 7:6(4), 6:2, 6:3
Zwycięzca 21. 8 lutego 1998 Split Dywanowa (hala)   Greg Rusedski 7:6(3), 7:6(5)
Finalista 24. 5 lipca 1998 Wimbledon, Londyn Trawiasta   Pete Sampras 7:6(2), 6:7(9), 4:6, 6:3, 2:6
Finalista 25. 23 sierpnia 1998 New Haven Twarda   Karol Kučera 4:6, 7:5, 2:6
Finalista 26. 11 października 1998 Szanghaj Dywanowa (hala)   Michael Chang 6:4, 1:6, 2:6
Finalista 27. 15 listopada 1998 Moskwa Dywanowa (hala)   Jewgienij Kafielnikow 6:7(2), 6:7(5)
Zwycięzca 22. 8 lipca 2001 Wimbledon, Londyn Trawiasta   Patrick Rafter 6:3, 3:6, 6:3, 2:6, 9:7

Gra podwójna (9–10) edytuj

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Zwycięzca 2. 23 października 1988 Frankfurt Dywanowa (hala)   Rudiger Haas   Jeremy Bates
  Tom Nijssen 		1:6, 7:5, 6:3
Finalista 1. 1 października 1989 Palermo Ceglana   Diego Nargiso   Peter Ballauff
  Rudiger Haas 		2:6, 7:6, 4:6
Finalista 2. 18 lutego 1990 Bruksela Dywanowa (hala)   Balázs Taróczy   Emilio Sánchez
  Slobodan Živojinović 		5:7, 3:6
Finalista 3. 10 czerwca 1990 French Open, Paryż Ceglana   Petr Korda   Sergio Casal
  Emilio Sánchez 		5:7, 3:6
Finalista 4. 19 sierpnia 1990 New Haven Twarda   Petr Korda   Jeff Brown
  Scott Melville 		6:2, 5:7, 0:6
Zwycięzca 2. 10 lutego 1991 Mediolan Dywanowa (hala)   Omar Camporese   Tom Nijssen
  Cyril Suk 		6:4, 7:6
Zwycięzca 3. 19 maja 1991 Rzym Ceglana   Omar Camporese   Luke Jensen
  Laurie Warder 		6:2, 6:3
Zwycięzca 4. 23 czerwca 1991 Manchester Trawiasta   Omar Camporese   Nick Brown
  Andrew Castle 		6:4, 6:3
Finalista 5. 21 lipca 1991 Stuttgart Ceglana   Omar Camporese   Wally Masur
  Emilio Sánchez 		6:4, 3:6, 4:6
Zwycięzca 5. 5 stycznia 1992 Adelaide Twarda   Marc Rosset   Mark Kratzmann
  Jason Stoltenberg 		7:6, 7:6
Finalista 6. 14 czerwca 1992 Londyn Trawiasta   Diego Nargiso   John Fitzgerald
  Anders Järryd 		4:6, 6:7
Finalista 7. 16 kwietnia 1995 Barcelona Ceglana   Andrea Gaudenzi   Trevor Kronemann
  David Macpherson 		2:6, 4:6
Finalista 8. 6 sierpnia 1995 Los Angeles Twarda   Scott Davis   Brent Haygarth
  Kent Kinnear 		4:6, 6:7
Zwycięzca 6. 17 września 1995 Bordeaux Twarda   Saša Hiršzon   Henrik Holm
  Danny Sapsford 		6:3, 6:4
Zwycięzca 7. 3 marca 1996 Mediolan Dywanowa (hala)   Andrea Gaudenzi   Guy Forget
  Jakob Hlasek 		6:4, 7:5
Zwycięzca 8. 2 lutego 1997 Zagrzeb Dywanowa (hala)   Saša Hiršzon   Brent Haygarth
  Mark Keil 		6:4, 6:3
Zwycięzca 9. 16 lutego 1997 Dubaj Twarda   Sander Groen   Sandon Stolle
  Cyril Suk 		7:6, 6:3
Finalista 9. 6 czerwca 1999 French Open, Paryż Ceglana   Jeff Tarango   Mahesh Bhupathi
  Leander Paes 		2:6, 5:7
Finalista 10. 1 sierpnia 1999 Los Angeles Twarda   Brian MacPhie   Byron Black
  Wayne Ferreira 		2:6, 6:7(4)

Starty wielkoszlemowe edytuj

Gra pojedyncza edytuj

Turniej 1988 1989 1990 1991 1992 1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004 Bilans w turnieju
Australian Open – QF 1R 3R 2R – QF 1R 3R QF 1R – 2R – 2R – – 19–11
French Open – 4R QF 2R QF 3R QF 1R 4R 1R 1R 1R 1R – – – – 21–12
Wimbledon 1R 2R SF 2R F 3R F SF QF 2R F 4R 1R W – – 3R 49–14
US Open – 2R 3R 4R 3R 2R 1R 1R SF 1R 4R 3R 1R 3R – – – 21–13
Bilans spotkań 0–1 9–4 11–4 7–4 13–4 5–3 14–4 5–4 14–4 5–4 9–4 5–3 1–4 9–1 1–1 0–0 2–1 110–50

Gra podwójna edytuj

Turniej 1989 1990 1991 1992 1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 Bilans w turnieju
Australian Open 1R 2R 1R 1R – 2R – – 1R 1R – 1R 2–7
French Open 3R F 2R 1R QF – – – 1R 1R F 2R 17–9
Wimbledon 3R 1R 2R 1R 3R – – – – – – – 5–5
US Open 3R 2R 2R 2R 2R – – 2R QF 1R 1R – 10–8
Bilans spotkań 6–4 7–4 3–4 1–4 6–2 1–0 0–0 1–1 3–3 0–3 5–2 1–2 34–29

Przypisy edytuj

  1. ↑ Goran Ivanišević [online], International Tennis Hall of Fame [dostęp 2022-02-13] (ang.).
  2. ↑ ROBIN FINN: Sampras and Ivanisevic Slug Way to Semifinals. nytimes.com, 2 lipca 1992. [dostęp 2016-12-31]. (ang.).
  3. ↑ Style gry. [w:] Tennisbios.com [on-line]. tenis.net.pl. [dostęp 2016-12-31]. (pol.).
  4. ↑ Sandra McKee: Sampras and Ivanisevic blast to Wimbledon final. baltimoresun.com, 2 lipca 1994. [dostęp 2016-12-31]. (ang.).
  5. ↑ Bill Glauber: Sampras serves up more history U.S. star gets 5-set win over Ivanisevic for his fifth Wimbledon title. baltimoresun.com, 6 lipca 1998. [dostęp 2016-12-31]. (ang.).
  6. ↑ Goran Ivanisevic – Year by Year. atpworldtour.com. [dostęp 2016-12-31]. (ang.).
  7. ↑ a b c Never say never: Goran Ivanisevic – jedyny taki mistrz. doliczonyczasgry.blog.pl, 1 maja 2015. [dostęp 2016-12-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (1 stycznia 2017)]. (pol.).
  8. ↑ Ivanisevic snatches Wimbledon thriller. bbc.co.uk, 9 lipca 2001. [dostęp 2016-12-31]. (ang.).
  9. ↑ The People’s Final. bbc.co.uk, 9 lipca 2001. [dostęp 2016-12-31]. (ang.).
  10. ↑ Nick Crowther: Hewitt ends Ivanisevic dream. bbc.co.uk, 25 czerwca 2004. [dostęp 2016-12-31]. (ang.).
  11. ↑ Goran Ivanišević Bio, Stats, and Results [online], Olympics at Sports-Reference.com [dostęp 2017-05-17] [zarchiwizowane z adresu 2008-12-10] (ang.).
  12. ↑ Nesha Starcevic, Anchor Ancic seals unforgettable first Davis Cup win for Croatia, „The Guardian”, 4 grudnia 2005, ISSN 0261-3077 [dostęp 2017-05-17] (ang.).
  13. ↑ Marcin Motyka: Marin Cilić zakończył współpracę z Goranem Ivaniseviciem. sportowefakty.wp.pl, 22 lipca 2016. [dostęp 2016-12-31]. (pol.).
  14. ↑ Karolina Konstańczak: Goran Ivanisević dołączy do sztabu Tomasa Berdycha. sportowefakty.wp.pl, 8 sierpnia 2016. [dostęp 2016-12-31]. (pol.).

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Goran_Ivanišević&oldid=71943299”