Gotfryd z Bouillon
Ten artykuł od 2011-10 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Gotfryd z Bouillon fr. Godefroy de Bouillon (ur. około 1058, zm. 18 lipca 1100 pod Hajfą) – jeden z przywódców I wyprawy krzyżowej, po zdobyciu Jerozolimy objął władzę królewską przyjmując tytuł Obrońcy Grobu Świętego. Pochodził z książęcego rodu Ardennes-Verdun, którego przedstawiciele nosili od X wieku tytuł książąt Lotaryngii. Gotfryd objął godność księcia Dolnej Lotaryngii w roku 1087. W 1096 roku wyruszył na wyprawę krzyżową wraz ze swoimi braćmi. Zginął w roku 1100 w czasie wyprawy przeciwko sułtanowi Damaszku.
| ||||
| ||||
![]() | ||||
![]() | ||||
obrońca Grobu Świętego | ||||
Okres | od 1099 do 1100 | |||
Następca | Baldwin I z Boulogne (jako król jerozolimski) | |||
Dane biograficzne | ||||
Dynastia | Boulogne | |||
Data urodzenia | ok. 1060 | |||
Data śmierci | 18 lipca 1100 | |||
Ojciec | Eustachy II z Boulogne | |||
Matka | Ida Lotaryńska | |||
Rodzeństwo | Eustachy III z Boulogne Baldwin I z Boulogne | |||
ŻyciorysEdytuj
PochodzenieEdytuj
Był synem Eustachego II z Boulogne oraz Idy Lotaryńskiej (córki Gotfryda II Brodatego, księcia Dolnej Lotaryngii). Po kądzieli wywodził się z dynastii Karolingów.
Po śmierci ojca w 1070 i wuja Gotfryda III Garbatego, Gotfryd stał się właścicielem dóbr Bouillon, Stenay, hrabstwa Verdun, księstwa Dolnej Lotaryngii i markizatu antwerpskiego. O posiadłości lotaryńskie stoczył walkę z hrabią Namur – Albertem III, rzecznikiem praw Matyldy z Toskanii, wdowy po Gotfrydzie Garbatym. Jako wasal cesarza Henryka IV opowiedział się po jego stronie w sporze o inwestyturę.
I wyprawa krzyżowaEdytuj
Gotfryd był jednym z pierwszych baronów, którzy odpowiedzieli na apel z Clermont, wzywający do krucjaty przeciwko muzułmanom. Aby sfinansować wyprawę do Ziemi Świętej sprzedał lub zastawił swoje posiadłości u biskupów Verdun i Liège. Wyruszył 15 sierpnia 1096 na czele armii złożonej z Lotaryńczyków, Flamandów, Saksończyków i Nadreńczyków. Pod koniec grudnia tego roku dotarł z armią do Konstantynopola, gdzie złożył hołd lenny cesarzowi Aleksemu I i przyrzeczenie zwrotu Bizancjum wszystkich zdobytych ziem, które niegdyś należały do Cesarstwa.
Podczas oblężenia Jerozolimy dowodził armią atakującą od północnego wschodu. Był jednym z pierwszych krzyżowców, którzy wdarli się do miasta dnia 15 lipca 1099 r., co w efekcie zakończyło oblężenie Jerozolimy. Wtedy też narodziła się jego legenda. 22 lipca został wybrany na władcę Jerozolimy (wybrany uprzednio Rajmund z Tuluzy się nie zgodził) – odmówił przyjęcia tego zaszczytu i nazwał się Obrońcą Grobu Świętego (łac. Advocatus Sancti Sepulchri). W sierpniu 1099 pokonał siły egipskie pod Askalonem i brał udział w dalszych walkach z muzułmanami. Zmarł podczas oblężenia Hajfy, pochowano go w kościele Grobu Świętego w Jerozolimie.
Jego następcą, już z tytułem królewskim, został jego brat Baldwin z Boulogne.
Wywód genealogicznyEdytuj
- ISNI: 0000 0000 8358 5980
- VIAF: 13555210
- LCCN: n50033807
- GND: 118718266
- BnF: 119381162
- SUDOC: 027311341
- NKC: jo20191028862
- DBNL: boui006
- NTA: 072725834
- CiNii: DA04408115
- Open Library: OL6417937A
- PLWABN: 9810547810405606
- NUKAT: n2003061451
- NLI: 000408109
- CANTIC: a11595115
- CONOR: 192316003
- ΕΒΕ: 223761
- WorldCat: lccn-n50033807