Grand Prix Stanów Zjednoczonych – Wschód 1983
Grand Prix Stanów Zjednoczonych - Wschód 1983 (oryg. Detroit Grand Prix) – siódma runda Mistrzostw Świata Formuły 1 w sezonie 1983, która odbyła się 5 czerwca 1983, po raz drugi na torze Detroit Street Circuit.
| 7. wyścig z 15 w sezonie 380. Grand Prix Formuły 1 | ||||
  Detroit Street Circuit
| ||||
| Data | ||||
|---|---|---|---|---|
| Trasa | ||||
| Liczba okrążeń |
60 | |||
| Długość okrążenia |
4,120 km | |||
| Dystans |
247,195 km | |||
| Uczestnicy | ||||
| Zgłoszenia |
27 kierowców | |||
| Zakwalifikowało się |
26 kierowców | |||
| Ukończyło wyścig |
12 kierowców | |||
| Wyniki | ||||
| Pole position |
René Arnoux | |||
| Zwycięzca |
Michele Alboreto | |||
| Najszybsze okrążenie |
John Watson | |||
| 7. Grand Prix w sezonie 1983 | ||||
| Poprzednie | ||||
| Następne | ||||
| Grand Prix Stanów Zjednoczonych – Wschód | ||||
| ||||
2. Grand Prix Stanów Zjednoczonych - Wschód, drugie zaliczane do Mistrzostw Świata Formuły 1.
Wyniki edytuj
Wyścig edytuj
| Poz | Nr | Kierowca | Konstruktor | Okrążenia | Czas/Powód n.u. | Poz. start. | Punkty |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 3 |  Michele Alboreto
|
Tyrrell-Ford | 60 | 1:50:53.669 | 6 | 9 |
| 2 | 1 |  Keke Rosberg
|
Williams-Ford | 60 | + 7.702 | 12 | 6 |
| 3 | 7 |  John Watson
|
McLaren-Ford | 60 | + 9.283 | 21 | 4 |
| 4 | 5 |  Nelson Piquet
|
Brabham-BMW | 60 | + 1:12.185 | 2 | 3 |
| 5 | 2 |  Jacques Laffite
|
Williams-Ford | 60 | + 1:32.603 | 20 | 2 |
| 6 | 12 | Nigel Mansell
|
Lotus-Ford | 59 | + 1 okrążenie | 14 | 1 |
| 7 | 30 |  Thierry Boutsen
|
Arrows-Ford | 59 | + 1 okrążenie | 10 | |
| 8 | 15 | Alain Prost
|
Renault | 59 | + 1 okrążenie | 13 | |
| 9 | 36 | Bruno Giacomelli
|
Toleman-Hart | 59 | + 1 okrążenie | 17 | |
| 10 | 26 | Raúl Boesel
|
Ligier-Ford | 58 | + 2 okrążenia | 23 | |
| 11 | 29 |  Marc Surer
|
Arrows-Ford | 58 | + 2 okrążenia | 5 | |
| 12 | 23 | Mauro Baldi
|
Alfa Romeo | 56 | + 4 okrążenia | 25 | |
| 13 | 8 |  Niki Lauda
|
McLaren-Ford | 49 | Zawieszenie | 18 | |
| NS | 33 |  Roberto Guerrero
|
Theodore-Ford | 38 | 11 | ||
| NU | 34 |  Johnny Cecotto
|
Theodore-Ford | 34 | Skrz. biegów | 26 | |
| NU | 22 | Andrea de Cesaris
|
Alfa Romeo | 33 | Turbosprężarka | 8 | |
| NU | 28 | René Arnoux
|
Ferrari | 31 | Elektronika | 1 | |
| NU | 4 | Danny Sullivan
|
Tyrrell-Ford | 30 | Elektronika | 16 | |
| NU | 25 | Jean-Pierre Jarier
|
Ligier-Ford | 29 | Koło | 19 | |
| NU | 9 |  Manfred Winkelhock
|
ATS-BMW | 26 | Kolizja | 22 | |
| NU | 35 | Derek Warwick
|
Toleman-Hart | 25 | Silnik | 9 | |
| NU | 6 | Riccardo Patrese
|
Brabham-BMW | 24 | Hamulce | 15 | |
| NU | 11 | Elio de Angelis
|
Lotus-Renault | 5 | Skrz. biegów | 4 | |
| NU | 16 | Eddie Cheever
|
Renault | 4 | Dystrybutor | 7 | |
| NU | 32 | Piercarlo Ghinzani
|
Osella-Alfa Romeo | 4 | Przegrzanie | 24 | |
| NU | 27 | Patrick Tambay
|
Ferrari | 0 | Silnik | 3 | |
| NU | 31 | Corrado Fabi
|
Osella-Ford |
Uwagi edytuj
- Ostatnia wygrana samochodu z silnikiem bez turbodoładowania przed wprowadzeniem zakazu używania turbosprężarek począwszy od sezonu 1988.
- Ostatnia wygrana zespołu Tyrrell w Formule 1.
- 155. (i ostatnia) wygrana samochodu z silnikiem Ford Cosworth DFV V8, który napędzał 12 z 15 mistrzowskich samochodów w okresie 1968 – 1982. Ten rekord do chwili obecnej nie został pobity.