Grupa Śródmieście Południe – Sławbor

Podobwód Śródmieście Południowe kryptonim „Warsztat” – struktura terytorialna Obwodu Śródmieście Armii Krajowej w okresie powstania warszawskiego powołana 13 sierpnia 1944 jako szczebel pośredni pomiędzy komendą obwodu a komendami Rejonu 2 i Rejonu 3, które znalazły się w Śródmieściu Południowym. 23 sierpnia zniesiono dowództwo komend 2 oraz 3 Rejonu, zastępując je odcinkami dowodzenia.

Działania pododcinka

edytuj

Pomiędzy 8 a 13 sierpnia dowódca I Obwodu Śródmieście ppłk Edward Pfeiffer „Radwan” zdecydował o wyodrębnieniu „Podobwodu Śródmieście Południowe”. Było to konieczne ze względu na utrudnioną, wskutek silnego ostrzału niemieckiego, komunikację przez Al. Jerozolimskie. Dowódcą podobwodu został mjr Stanisław Łętowski „Mechanik”, a jego zastępcami rtm. Władysław Abramowicz „Litwin” (dowódca 2 Rejonu) oraz mjr Władysław Brzeziński „Ratusz” (dowódca 3 Rejonu).

Podczas inspekcji w nocy z 21 na 22 sierpnia dowódca Obwodu zdecydował o przekazaniu dowództwa podobwodu ppłk. Jana Szczurka-Cergowskiego „Sławbor”. Pomiędzy 23 a 27 sierpnia ppłk „Sławbor” w miejsce dotychczasowych 2 i 3 Rejonów, podzielił podległe mu oddziały na trzy odcinki.

Struktura Podobwodu Śródmieście Południowe

edytuj

27 sierpnia obsada podobwodu przedstawiała się następująco:

Sztab
  • dowódca – ppłk. Jan Szczurek Cergowski „Sławbor”;
  • zastępca – mjr Stanisław Łętowski „Mechanik”;
  • szef sztabu kpt. Bohdan Kwiatkowski „Lewar”;
  • oficer operacyjny kpt. Stefan Radzimiński „Czerski”;
  • oficer łączności, adiutant dowódcy kpt. Władysław Roman „Krzesław”;
  • oficer do zleceń kpt. Alfred Korczyński „Sas”;
  • pluton dowodzenia – dowódca ppor. Kazimierz Trzeszczyński „Szczerba”;
  • pluton dyspozycyjny – ppor. Leszek Fircho „Leszek” (pluton 243 II Batalionu WSOP), zg. 2 września 1944.
Struktury bojowe

Odwód dowódcy stanowił Batalion „Iwo”.

Oddziały grupy walczyły od południowej strony Al. Jerozolimskich, Wspólną do Emilii Plater i Polnej. Od południa pl. Zbawiciela i Koszykowej oraz Al. Ujazdowskich do pl. Trzech Krzyży. Do 13 września ulicą Książęcą istniało połączenie z górną częścią Czerniakowa. Uderzenie sił niemieckich odcięło Czerniaków od Śródmieścia i powstańcy walczyli w okrążeniu, wspomagając m.in. przeprawę 3. dywizji piechoty 1 Armii Wojska Polskiego idącej z pomocą oddziałom powstańczym.

Przypisy

edytuj
  1. Tadeusz Grigo: Powiśle Czerniakowskie 1944. Warszawa: Ministerstwo Obrony Narodowej, 1989, s. 133-134.

Bibliografia

edytuj
  • Rozwadowski P. (red.), Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powstania Warszawskiego, T. I, Warszawa 2005, ISBN 83-11-09261-3.