Wikipedia

Hachikō monogatari

Hachikō monogatari (jap. ハチ公物語 Hachikō monogatari; The Story of Hachikō) – japoński dramat biograficzny z 1987 roku w reżyserii Seijirō Kōyamy.

Hachikō monogatari
ilustracja
Gatunek

biograficzny
dramat

Rok produkcji

1987

Data premiery

1 sierpnia 1987

Kraj produkcji

Japonia

Język

japoński

Czas trwania

107 min

Reżyseria

Seijirō Kōyama

Scenariusz

Kaneto Shindo

Główne role

Tatsuya Nakadai
Kaoru Yachigusa
Mako Ishino

Muzyka

Tetsuji Hayashi

Zdjęcia

Shinsaku Himeda

Montaż

Mitsuo Kondō

Produkcja

Toshio Nabeshima

Dystrybucja

Shochiku-Fuji Company

Przychody brutto

3 400 000 000 jenów

Film przedstawia historię Hachikō, psa rasy akita, który po śmierci swojego pana, profesora Hidesaburō Ueno, przez 10 lat czekał na stacji Shibuya w Tokio.

Fabuła edytuj

W 1923 roku na farmie w Ōdate w prefekturze Akita w Japonii rodzi się stado psów rasy akita. Mase (Chōei Takahashi), inżynier rolnictwa, postanawia skontaktować się ze swoim mentorem, profesorem rolnictwa Shujiro Ueno (Tatsuya Nakadai) z Shibuya (okręg Tokio), w celu podarowania mu jednego z psów. Córka profesora, Chizuko Ueno (Mako Ishino) jest podekscytowana przyjęciem szczeniaka, w związku z czym profesor przygarnia psa, mimo sprzeciwu swojej żony Shizuko (Kaoru Yachigusa), gdyż wcześniej mieli psa podobnej rasy, Gonsuke.

Szczeniak przyjeżdża na stację Shibuya, przetransportowany tam z Ōdate, po dwudniowej podróży pociągiem. Chizuko postanawia iść na koncert ze swoim narzeczonym Tsumoru (Toshirō Yanagiba), zamiast odebrać psa. Saikichi, sługa rodziny Ueno, i Kiku, który przyprowadził Gonsuke do krematorium, zamiast tego przynoszą szczeniaka. Saikichi i Kiku zakładają, że pies nie żyje, ale szczeniak okazuje się żywy, gdy pije ze spodka mleka oferowanego przez Ueno. Tej nocy Tsumoru informuje Ueno, że Chizuko jest w ciąży i że Tsumoru jest za to odpowiedzialny.

Ueno nazywa psa „Hachikō”, w skrócie „Hachi”. Tsumoru i Chizuko żenią się i wyprowadzają, pozostawiając rodziców i ich sługi, aby zajęli się psem. Gdy on dojrzewa, Ueno nawiązuje z nim więź; zabiera go na spacery, usuwa pchły z jego futra, kąpie się z nim, a pewnej deszczowej nocy zabiera go ze swojej budy do ich domu, aby wysuszył się i spał. Profesor codziennie dojeżdża do pracy, a Hachikō wychodzi z domu, by powitać go pod koniec każdego dnia na stacji Shibuya, co zauważają dwaj sprzedawcy uliczni sprzedający jedzenie w pobliżu stacji.

21 maja 1925 roku profesor nagle umiera podczas wykładu na uczelni. W ślad za Ueno, zmartwiony Hachikō uwalnia się z łańcucha i podąża za stypą swojego pana do stacji Shibuya. Żona Ueno sprzedaje swój dom i prosi wujka w Asakusie, aby przyjął psa przed powrotem do jej rodzinnego miasta Taiji w prefekturze Wakayama. Jednak pies trafia z powrotem do domu pana w Shibuyi, który jest teraz zajmowany przez nowych właścicieli, z których jeden nie lubi psów. Chociaż na krótko zostaje przygarnięty przez Kiku i jego żonę, pies wkrótce zostaje bez domu i codziennie o tej samej porze czeka na stacji Shibuya, aż jego wróci z pracy.

Mijają lata, a uliczni sprzedawcy codziennie zwracają uwagę na niego na stacji kolejowej i oferują mu jedzenie. Jego historia została opublikowana w gazecie pn. Asahi Shimbun, co skłoniło żonę Ueno do powrotu do Shibuyi. Próbuje sprowadzić psa do gospody, jednak on ucieka na stację Shibuya, na której codziennie czeka na swojego pana, aż do śmierci 8 marca 1935 roku.

Obsada edytuj

Twórcy edytuj

Rola Osoba
Producent wykonawczy Kazuyoshi Okuyama
Producenci Hisao Nabeshima
Junichi Shindō
Reżyseria Seijiro Kamiyama
Muzyka Tetsuji Hayashi
Orkiestra Toshihiro Nakanishi
Piosenka przewodnia Garasu No Kanransha (wyk. Tetsuji Hayashi[1], sł. Masao Urino)
Kierownictwo artystyczne Kazuhiko Fujiwara
Yoshinobu Nishioka
Zdjęcia Shinsaku Himeda
Nagranie Kenichi Benitani
Oświetlenie Yukiro Sato
Montaż Mitsuo Kondo
Zastępca reżysera Toshihiko Nakajima
Treser psów Tadaomi Miya
Zastępca tresera psów Yuhiko Kim
Efekty specjalne Yoshio Kojima
Centrum Studia MA-Nikkatsu
Wywołanie negatywu Tokio Laboratorium
Współpraca Stowarzyszenie Konserwacji Brązowej Statuetki Hachiko
Współpraca produkcyjna Light Vision
Firmy produkcyjne Mitsui Company Ltd.
Shōchiku Eiga
Tokyu Group

Nagrody edytuj

Nagroda Japońskiej Akademii Filmowej

Nominacje

Recenzja edytuj

Film był najbardziej dochodowy filmem japońskim w 1987 roku (2 000 000 000 jenów dochodów z wynajmu dystrybutorów oraz 3 400 000 jenów z przychodów brutto)[3][4].

Wersja telewizyjna edytuj

10 stycznia 2006 roku na stacji Nihon Terebi Hōsōmō z cyklu filmów Drama complex został wyemitowany dramat telewizyjny pt. Legendarny akita Hachi z wytwórni Shōchiku, we współpracy z producentem Kazuyoshim Okuyamą.

Remake edytuj

W 2009 roku ukazała się amerykańska wersja historii Hachikō pt. Mój przyjaciel Hachiko z Richardem Gere’em, Joan Allen i Sarah Roemer w roli głównej.

Komiks edytuj

W 17. numerze czasopisma pt. Bessatsu CoroCoro Comic Special, Haruo Saito napisał komiczny one-shot produkcji, a także opublikował kilka zdjęć w czasopiśmie, przedstawiających różne psy o imieniu Hachi.

Talk-show edytuj

23 marca 2019 roku w talk-show pt. Monday Late Show na stacji Nippon Television Network System, opublikowano fragment, w którym pszczoła nabiera oddechu przed stacją Shibuya w Tokio, z utworem Madonny w tle pt. How High, przewodnią piosenką cyklu filmów Drama complex. Przyciągnęła ona wiele uwagi ze względu na dyskomfort między poruszającą sceną a intensywną muzyką[5].

Przypisy edytuj

  1. ↑ Tetsuji Hayashi w bazie Thetv.jp (jap.)
  2. ↑ Nagrody – Hachikô monogatari
  3. ↑ Kako haikyū shūnyū jōi sakuhin 1987-nen (jap.)
  4. ↑ 邦画興行収入ランキング (jap.)
  5. ↑ “マツコが忘れられないドラマのラスト”に騒然 [data dostępu: 2019-03-24] (jap.)

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hachikō_monogatari&oldid=71317368”