Hafez

persko-tadżycki poeta

Hafez, Hafiz, Szamsuddin Mohammad Hafez Szirazi (hafiz – dosł. znający Koran na pamięć[1]) – klasyk poezji perskiej i tadżyckiej. Urodził się w 1319 w Szirazie. Wyznawca sufizmu, przez wiele lat był nadwornym poetą władców tego miasta. Zmarł w 1389[2] w rodzinnym mieście, gdzie w XX wieku wystawiono mu skromne mauzoleum.

Hafez – fragment ilustracji perskiego manuskryptu z XVIII w.

Hafez po stracie ojca został oddany przez matkę na wychowanie obcej rodzinie (sama nie mogła zapewnić mu wykształcenia). Porzucił jednak swoją drugą rodzinę i zaczął naukę u rzemieślnika. Przez pewien czas uczył się również w medresie. Następnie utrzymywał się z czytania Koranu (stąd przydomek hafiz) i jednocześnie uzupełniał braki w wykształceniu. Wkrótce zyskał rozgłos jako poeta[1].

Uznaje się go za jednego z największych twórców perskiej poezji lirycznej. Słynął jako mistrz gazelu – wiersza monorytmicznego złożonego z bajtów, czyli dwóch półwierszy połączonych ze sobą bardziej poprzez jedność tematu i symbolizm niż przez następstwo myśli. Niezwykłą popularność jego gazele zawdzięczają językowi cechującemu się bogatą obrazowością i aforystyczną refleksyjnością. Jest autorem zbioru (dywan) zawierającego ponad 500 gazeli. Nadano mu także przydomek Lisan el-Ghajb, czyli Mowa Tajemna, ze względu na mistyczny przekaz jego wierszy[3].

Tworzył także aforyzmy, kasydy, masnawi, erotyki, poematy bachiczne i mistyczne oraz panegiryki na cześć władców. Chwalił piękno i uroki życia. W swych utworach Hafiz opiewał miłość, pogardę dla hipokryzji oraz mistycyzm suficki będący niekończącym się poszukiwaniem jedności z Bogiem.

Już za życia Hafeza jego twórczość cieszyła się popularnością wśród ludu. Także dzisiaj jest popularny i czytany w oryginale w Tadżykistanie, Iranie i Afganistanie[1].

Przypisy edytuj

  1. a b c Gafurow B., Dzieje i kultura ludów Azji Centralnej, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1978, s. 529.
  2. Gafurow B., Dzieje i kultura ludów Azji Centralnej, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1978, s. 528.
  3. Gafurow B., Dzieje i kultura ludów Azji Centralnej, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1978, s. 530.

Linki zewnętrzne edytuj