Hajo Herrmann
Hajo Herrmann; właściwie: Hans-Joachim Herrmann (ur. 1 sierpnia 1913 w Kilonii; zm. 5 listopada 2010) – niemiecki oficer Luftwaffe w stopniu pułkownika. Pilot bombowców w czasie II wojny światowej. Twórca Eskadry "Dzików" (JG 300 – nocnych myśliwców), sam strącił 9 bombowców RAF-u.
| 9 zwycięstw | |
 Major Hajo Herrmann; 1943. | |
 Oberst
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1935–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
Legión Cóndor, KG 4, KG 30, JG 300 |
| Stanowiska |
dowódca JG 300 |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
prawnik |
| Odznaczenia | |
    
| |
Przebieg służby edytuj
Karierę wojskową zaczynał jako oficer piechoty, ale w roku 1935 został skierowany do właśnie sformowanego Luftwaffe. W latach 1936-1937, był pilotem bombowców w Legionie Condor, w czasie hiszpańskiej wojny domowej. Na początku II wojny światowej Herrmann latał bombowcami Heinkel He 111 nad Polską i Norwegią. W roku 1940 objął dowództwo 7. klucza w Kampfgeschwader 4 (KG-4), z którym dokonał wielu nalotów na Anglię.
W lutym 1941 jego dywizjon został przerzucony na Sycylię, skąd dokonywał nalotów na Maltę i Grecję. Podczas jednego z takich nalotów Herrmann trafił pojedynczą bombą statek amunicyjny SS Clan Fraser; eksplozja, jaka wówczas nastąpiła, spowodowała zatonięcie 11 statków, a port w Pireusie uczyniła bezużytecznym na wiele miesięcy. Na początku 1942 został dowódcą 3. klucza w Kampfgeschwader 30 (III/KG 30) w Norwegii, z którym atakował konwoje alianckie, między innymi konwój PQ-17. Jako pilot bombowców Herrmann wykonał 320 lotów bojowych zatapiając 12 statków o pojemności 70 000 ton.
W lipcu 1942 skierowany został do sztabu generalnego w Berlinie, gdzie stał się bliskim współpracownikiem Hermanna Göringa. W maju 1945 dostał się do sowieckiej niewoli i do Republiki Federalnej Niemiec wrócił dopiero w 1955 roku.
Po wojnie edytuj
Po powrocie z niewoli ukończył studia prawnicze i pracował w tym zawodzie. W swojej praktyce bronił między innymi propagatorów kłamstwa oświęcimskiego Otto Ernsta Remera, Freda Leuchtera, Davida Irvinga[1]. Zmarł w listopadzie 2010 roku przeżywszy 97 lat. Był autorem dwóch książek:
- Bewegtes Leben: Kampf- und Jadgflieger 1935-1945, Wydawnictwo Universitas 1993, ISBN 3-8004-1291-8
- Als die Jagd zu Ende war: Mein Flug in die sowjetische Gefangenschaft, Wydawnictwo Universitas 2003, ISBN 3-8004-1452-X
Odznaczenia edytuj
- Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami
- Krzyż Rycerski – 13 października 1940
- Liście Dębu (nr 269) – 2 sierpnia 1943
- Miecze (nr 43) – 23 stycznia 1944
- Krzyż Niemiecki w Złocie – 5 czerwca 1942
- Krzyż Żelazny I Klasy
- Krzyż Żelazny II Klasy
- Brązowy Krzyż Hiszpanii z Mieczami
- Złota odznaka pilota frontowego Luftwaffe z Brylantami i liczbą "300"
- Złota odznaka pilota-obserwatora Luftwaffe z Brylantami
- Puchar Honorowy Luftwaffe – 28 września 1940
Przypisy edytuj
- ↑ Hans-Joachim Herrmann. telegraph.co.uk, 2010-11-24. [dostęp 2018-10-11]. (ang.).
Bibliografia edytuj
- Florian Berger: Mit Eichenlaub und Schwertern: Die höchstdekorierten Soldaten des Zweiten Weltkrieges, Selbstverlag Florian Berger 2006, ISBN 3-9501307-0-5
- Walther-Peer Fellgiebel: Die Träger des Ritterkreuzes des Eisernen Kreuzes 1939-1945, Podzun-Pallas, Friedburg 2000, ISBN 3-7909-0284-5
- Klaus D. Patzwall i Veit Scherzer: Das Deutsche Kreuz 1941-1945 Geschichte und Inhaber Band II, Verlag Klaus D. Patzwall, Norderstedt 2001, ISBN 3-931533-45-X.
Linki zewnętrzne edytuj
- Hajo Herrmann (sylwetka).. das-ritterkreuz.de. [dostęp 2010-11-06]. (niem.).