Wikipedia

Halvor Egner Granerud

norweski skoczek narciarski
(Przekierowano z Halvor Enger Granerud)

Halvor Egner Granerud (ur. 29 maja 1996 w Oslo[1]) – norweski skoczek narciarski, reprezentant klubu Asker Skiklubb. Srebrny medalista mistrzostw świata z 2021 i 2023 w drużynie mieszanej oraz z 2023 w męskiej. Indywidualny srebrny medalista mistrzostw świata w lotach z 2020, drużynowy złoty medalista z 2020 i brązowy z 2022. Zdobywca Pucharu Świata w sezonach 2020/2021 i 2022/2023. Zwycięzca 71. Turnieju Czterech Skoczni (2022/2023) oraz Raw Air 2023. Zwycięzca Letniego Grand Prix 2021. Mistrz świata juniorów w drużynie z Ałmaty 2015 i srebrny medalista z Râșnowa 2016. Medalista mistrzostw kraju. Prawnuk pisarza Thorbjørna Egnera[2].

Halvor Egner Granerud
Ilustracja
Halvor Egner Granerud (2023)
Data i miejsce urodzenia

29 maja 1996
Oslo

Klub

Asker Skiklubb

Wzrost

175 cm

Debiut w PŚ

5 grudnia 2015 w Lillehammer (dyskwalifikacja)

Pierwsze punkty w PŚ

30 grudnia 2016 w Oberstdorfie (28. miejsce)

Pierwsze podium w PŚ

29 listopada 2020 w Ruce (1. miejsce)

Pierwsze zwycięstwo w PŚ

29 listopada 2020 w Ruce

Rekord życiowy

244,5 m na Letalnicy w Planicy (13 grudnia 2020)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Norwegia
Mistrzostwa świata
srebro Oberstdorf 2021 druż. miesz.
srebro Planica 2023 druż. miesz.
srebro Planica 2023 duża druż.
Mistrzostwa świata w lotach
złoto Planica 2020 drużynowo
srebro Planica 2020 indywidualnie
brąz Vikersund 2022 drużynowo
Mistrzostwa świata juniorów
złoto Ałmaty 2015 drużynowo
srebro Râșnov 2016 drużynowo
Inne nagrody
Puchar Świata
Kryształowa kula
2020/2021
Kryształowa kula
2022/2023
Puchar Świata w lotach narciarskich
2. miejsce
2022/2023
Turniej Czterech Skoczni
złoto 1. miejsce
2022/2023
brąz 3. miejsce
2021/2022
Raw Air
złoto 1. miejsce
2023
Letnie Grand Prix
złoto 1. miejsce
2021
Multimedia w Wikimedia Commons

Przebieg kariery edytuj

Lata 2013–2016 edytuj

13 lipca 2013 zadebiutował w zawodach FIS Cup. W konkursie w Villach zajął 30. miejsce. 20 lutego 2014 w Seefeld po raz pierwszy wystartował w Pucharze Kontynentalnym. W debiucie zajął 34. miejsce, a następnego dnia był 52[3].

13 września 2014 w Klingenthal zdobył punkty Letniego Pucharu Kontynentalnego, zajmując 16. miejsce. Pierwsze punkty w zimowej części cyklu wywalczył w grudniu 2014 w Renie, zajmując 13. i 23. pozycję. W trakcie sezonu 2014/2015 dwukrotnie odniósł zwycięstwo w cyklu: w lutym w Lahti oraz w marcu w Titisee-Neustadt. Podczas Mistrzostw Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2015 w Ałmaty zdobył złoty medal w konkursie drużynowym. Indywidualnie zajął 20. miejsce[4].

We wrześniu 2015 zwyciężył w konkursie Letniego Pucharu Kontynentalnego w Oslo. 5 grudnia 2015 w Lillehammer zadebiutował w konkursie Pucharu Świata. Został w nim zdyskwalifikowany za nieprzepisowy kombinezon. W kolejnych tygodniach trzykrotnie stanął na podium zawodów Pucharu Kontynentalnego i został powołany na konkursy Turnieju Czterech Skoczni, w których jednak zajmował miejsca poza trzydziestką. 24 lutego 2016 zdobył srebrny medal w drużynie męskiej na mistrzostwach świata juniorów. Indywidualnie zajął 17., a w drużynie mieszanej 4. pozycję. W marcu 2016 dwukrotnie zajął 3. miejsce w Pucharze Kontynentalnym w Vikersund[5].

Lata 2016–2020 edytuj

W sierpniu 2016 dwukrotnie zajmował miejsca w najlepszej dziesiątce Letniego Grand Prix, w najlepszym występie zajmując 7. miejsce w Einsiedeln. 30 grudnia 2016 w Oberstdorfie zdobył pierwsze w karierze punkty Pucharu Świata, zajmując 28. miejsce. W dalszej części sezonu punkty cyklu zdobywał w lutym i marcu, a najwyżej sklasyfikowany był na 16. pozycji, 16 lutego 2017 w Pjongczangu. Oprócz tego dwukrotnie zwyciężył w Pucharze Kontynentalnym[6].

W Letnim Grand Prix 2017 najwyżej klasyfikowany był, dwukrotnie, na 5. miejscu. W zimowej części sezonu 2017/2018 regularnie startował w Pucharze Świata, najczęściej zajmując miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce. W najlepszym występie – 16 grudnia 2017 w Engelbergu – zajął 5. pozycję, w styczniu 2018 był zaś 9. w Zakopanem. W lutym 2020 był również 3. i 1. w konkursach Pucharu Kontynentalnego w Iron Mountain[7]. W klasyfikacji generalnej Puchar Świata 2017/2018 zakończył na 20. miejscu z 280 punktami[8].

W lipcu 2018 zajął 3. miejsce w konkursie Letniego Grand Prix w Wiśle. W Pucharze Świata 2018/2019 najlepsze wyniki osiągał w środkowej części sezonu. Ośmiokrotnie kończył konkursy indywidualne w pierwszej dziesiątce, a najwyżej klasyfikowany był na 4. pozycji, w zawodach w Sapporo 27 stycznia 2019[9]. W klasyfikacji generalnej cykl zakończył na 15. lokacie z 422 punktami[8]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2019, gdzie zajął 33. miejsce indywidualnie na skoczni dużej oraz 5. w drużynie męskiej[9].

W Letnim Grand Prix 2019 zajmował miejsca w drugiej dziesiątce. W zimowej części sezonu 2019/2020 punkty Pucharu Świata zdobył tylko raz, w lutym 2020 zajmując 23. pozycję w Râșnovie. Startował głównie w Pucharze Kontynentalnym, w którym najwyżej klasyfikowany był na 9. miejscu[10].

Sezon 2020/2021 edytuj

Sezon zimowy 2020/2021 rozpoczął od 4. miejsca w zawodach Pucharu Świata w Wiśle. Wynik ten powtórzył w pierwszym konkursie w Ruce, a 29 listopada 2020 w drugich zawodach w Ruce odniósł zwycięstwo, tym samym po raz pierwszy w karierze stając na podium zawodów indywidualnych Pucharu Świata. Zwyciężył również w dwóch kolejnych konkursach tego cyklu, rozgrywanych w Niżnym Tagile[11]. Po pierwszym z nich objął prowadzenie w klasyfikacji generalnej[12]. Wystartował następnie na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2020. Indywidualnie zdobył na nich srebrny medal ze zwycięzcą, Karlem Geigerem, przegrywając o 0,5 punktu. W zawodach drużynowych, w których wystąpił wraz z Danielem-André Tande, Johannem André Forfangiem i Robertem Johanssonem, zdobył natomiast złoto[11].

W ramach 69. Turnieju Czterech Skoczni zajął 2. miejsce w Garmisch-Partenkirchen, a w pozostałych konkursach był 4., 15. i 12. W kolejnych styczniowych zawodach Pucharu Świata zajął między innymi 2. i 1. pozycję w Titisee-Neustadt, a w Willingen dwukrotnie zwyciężył. W lutym 2021 był pierwszy w obu konkursach w Klingenthal oraz drugim w Zakopanem[11]. W zawodach w Râșnovie odniósłby zwycięstwo, ale został zdyskwalifikowany w drugiej serii za nieregulaminowy kombinezon[13].

Na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2021 indywidualnie zajął 4. pozycję na skoczni normalnej, a w drużynie mieszanej, wraz z Silje Opseth, Robertem Johanssonem i Maren Lundby, zdobył srebrny medal[11]. Przed zawodami na dużej skoczni u Graneruda zdiagnozowano COVID-19. W efekcie nie wziął udziału w dalszej części mistrzostw[14]. Do startów powrócił w kończących sezon Pucharu Świata zawodach w Planicy. W trzech konkursach indywidualnych najwyżej sklasyfikowany był na 16. lokacie[11]. W klasyfikacji generalnej sezonu 2020/2021 Pucharu Świata zdobył ostatecznie 1572 punkty i odniósł zwycięstwo z 382 punktami przewagi nad drugim Markusem Eisenbichlerem[8].

Sezon 2021/2022 edytuj

W ramach Letniego Grand Prix 2021 Granerud zwyciężył w Szczuczyńsku (dwukrotnie) oraz w Czajkowskim, a w Klingenthal zajął drugie miejsce[15]. Pozwoliło mu to zwyciężyć w całym cyklu[16].

Sezon 2021/2022 Pucharu Świata rozpoczął od 3. i 1. miejsca w Niżnym Tagile. W kolejnych zawodach, rozgrywanych w Ruce i Wiśle, nie zdobył punktów. Na podium powrócił w Klingenthal, gdzie zajął 2. pozycję. Dalsze konkursy cyklu kończył najczęściej w pierwszej dziesiątce. Na 70. Turnieju Czterech Skoczni był 2. w Oberstdorfie, a w Bischofshofen zajął 3. i 2. miejsce[15]. Turniej ukończył na 3. pozycji w klasyfikacji generalnej[8]. W styczniowych konkursach Pucharu Świata stanął na podium jeszcze w kolejnych zawodach w Bischofshofen, a także w Willingen, w obu przypadkach zajmując 2. miejsce. Wystartował na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2022. Indywidualnie na skoczni normalnej zajął 30. lokatę po dyskwalifikacji w drugiej serii, a na skoczni dużej był 8., zaś w drużynie męskiej zajął 4. pozycję[15].

W lutym 2022 w zawodach Pucharu Świata w Lahti zajął 2. miejsce oraz zwyciężył. W marcowych zawodach cyklu najwyżej sklasyfikowany był na 4. pozycji. Na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2022 wystąpił w konkursie drużynowym, w którym wraz z Johannem André Forfangiem, Danielem-André Tande i Mariusem Lindvikiem zdobył brązowy medal[15]. Sezon 2021/2022 Pucharu Świata ukończył na 4. pozycji w klasyfikacji generalnej z 1227 punktami[8].

Sezon 2022/2023 edytuj

Sezon 2022/2023 Pucharu Świata rozpoczął od 2. miejsca w Wiśle. W listopadowych zawodach cyklu na podium stanął jeszcze w drugim konkursie w Ruce, w którym zwyciężył. W grudniu zajmował w PŚ miejsca w pierwszej dziesiątce. W ramach 71. Turnieju Czterech Skoczni zajął 1. pozycję w Oberstdorfie, Garmisch-Partenkirchen i Bischofshofen, a także 2. w Innsbrucku[17], dzięki czemu odniósł zwycięstwo w całym turnieju[8]. W kolejnych styczniowych zawodach Pucharu Świata zwyciężył w Zakopanem, był 3. i dwukrotnie 2. w Sapporo, a następnie dwukrotnie zwyciężył w Bad Mitterndorf[17]. Po pierwszej wygranej na Kulm objął prowadzenie w klasyfikacji generalnej, wyprzedzając Dawida Kubackiego[18].

W lutym 2023 dwukrotnie zwyciężył w zawodach Pucharu Świata w Willingen[17]. Następnie w Lake Placid w pierwszym konkursie zajął 7. miejsce, kończąc tym samym na 12 serię miejsc na podium cyklu[19], zaś dzień później odniósł kolejne zwycięstwo. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2023. Indywidualnie zajął 11. lokatę na skoczni normalnej oraz 7. na dużej. Zdobył natomiast srebrne medale w drużynie mieszanej (w której wystąpił wraz z Anną Odine Strøm, Johannem André Forfangiem oraz Theą Minyan Bjørseth) oraz w drużynie męskiej (startując wraz z Forfangiem, Kristofferem Eriksenem Sundalem i Mariusem Lindvikiem)[17].

Wszystkie konkursy Raw Air 2023 ukończył w pierwszej dziesiątce, wygrywając w pierwszych zawodach w Lillehammer, a w Vikersund zajmując 1. i 2. miejsce[17]. Pozwoliło mu to zwyciężyć w całym turnieju[8]. W kończących sezon Pucharu Świata zawodach w Lahti i Planicy zajmował pozycje poza podium[17]. 2128 punktów zgromadzonych w trakcie jego trwania pozwoliło Granerudowi na otrzymanie drugiej w karierze Kryształowej Kuli. Drugiego w klasyfikacji generalnej Stefana Krafta wyprzedził o 338 punktów. Zajął również 2. miejsce w Pucharze Świata w lotach narciarskich 2022/2023 z 450 punktami[8].

Mistrzostwa Norwegii edytuj

Zdobywał medale mistrzostw Norwegii. Indywidualnie był pierwszy zimą 2023[20], a także drugi zimą 2019[21], dwukrotnie latem 2020[22][23] i latem 2021 na skoczni normalnej[24] oraz trzeci latem 2016[25] i 2017[26]. W drużynie męskiej, reprezentując okręg Akershus, zdobył złoto zimą 2015[27] oraz latem 2016[28], 2020[29] i 2022[30], srebro zimą[31] i latem 2019[32] oraz latem 2021[33], a także brąz w 2014[34]. W drużynie mieszanej zajął 3. miejsce latem 2020[29], 2021[33] i 2022[30].

Igrzyska olimpijskie edytuj

Indywidualnie edytuj

2022   Pekin/Zhangjiakou – 30. miejsce (K-95), 8. miejsce (K-125)

Drużynowo edytuj

2022   Pekin/Zhangjiakou – 4. miejsce[a]

Starty Halvora Egnera Graneruda na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
30. 6 lutego 2022   Zhangjiakou Snow Ruyi K-95 HS-106 indywid. 97,5 m DSQ 127,4 pkt 147,6 pkt Ryōyū Kobayashi
8. 12 lutego 2022   Zhangjiakou Snow Ruyi K-125 HS-140 indywid. 135,0 m 135,5 m 271,4 pkt 24,7 pkt Marius Lindvik
4. 14 lutego 2022   Zhangjiakou Snow Ruyi K-125 HS-140 druż.[a] 138,0 m 118,5 m 922,1 pkt (236,8 pkt) 20,6 pkt Austria

Mistrzostwa świata edytuj

Indywidualnie edytuj

2019   Seefeld/Innsbruck – 33. miejsce (K-120)
2021   Oberstdorf – 4. miejsce (K-95)
2023   Planica – 11. miejsce (K-95), 7. miejsce (K-125)

Drużynowo edytuj

2019   Seefeld/Innsbruck – 5. miejsce (K-120)[b]
2021   Oberstdorf – srebrny medal (drużyna mieszana/K-95)[c]
2023   Planica – srebrny medal (drużyna mieszana/K-95)[d], srebrny medal (K-125)[e]

Starty H. E. Graneruda na mistrzostwach świata – szczegółowo edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
33. 23 lutego 2019   Innsbruck Bergisel K-120 HS-130 indywid. 116,5 m – 103,0 pkt 176,4 pkt Markus Eisenbichler
5. 24 lutego 2019   Innsbruck Bergisel K-120 HS-130 druż.[b] 117,5 m 121,5 m 900,2 pkt (223,4 pkt) 87,3 pkt Niemcy
4. 27 lutego 2021   Oberstdorf Schattenbergschanze K-95 HS-106 indywid. 99,0 m 103,0 m 259,7 pkt 9,1 pkt Piotr Żyła
2.  28 lutego 2021   Oberstdorf Schattenbergschanze K-95 HS-106 druż. mix.[c] 94,0 m 102,0 m 995,6 pkt (251,2 pkt) 5,2 pkt Niemcy
11. 25 lutego 2023   Planica Srednja skakalnica K-95 HS-102 indywid. 96,5 m 97,5 m 251,6 pkt 10,2 pkt Piotr Żyła
2.  26 lutego 2023   Planica Srednja skakalnica K-95 HS-102 druż. mix.[d] 99,0 m 97,5 m 1004,5 pkt (255,7 pkt) 12,7 pkt Niemcy
7. 3 marca 2023   Planica Bloudkova velikanka K-125 HS-138 indywid. 131,0 m 130,0 m 269,2 pkt 18,3 pkt Timi Zajc
2.  4 marca 2023   Planica Bloudkova velikanka K-125 HS-138 druż.[e] 136,5 m 135,5 m 1166,0 pkt (304,1 pkt) 12,9 pkt Słowenia

Mistrzostwa świata w lotach edytuj

Indywidualnie edytuj

2020   Planica – srebrny medal
2024   Tauplitz – dyskwalifikacja

Drużynowo edytuj

2020   Planica – złoty medal[f]
2022   Vikersund – brązowy medal[g]

Starty Halvora Egnera Graneruda na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Skok 3 Skok 4 Nota Strata Zwycięzca
2.  11–12 grudnia 2020   Planica Letalnica K-200 HS-240 indywid. 221,0 m 229,5 m 239,0 m 243,0 m 876,7 pkt 0,5 pkt Karl Geiger
1.  13 grudnia 2020   Planica Letalnica K-200 HS-240 druż.[f] 235,0 m 234,5 m 1727,7 pkt (488,4 pkt) –
3.  13 marca 2022   Vikersund Vikersundbakken K-200 HS-240 druż.[g] 219,0 m 222,0 m 1559,6 pkt (399,5 pkt) 151,9 pkt Słowenia
— 26–27 stycznia 2024   Tauplitz Kulm K-200 HS-235 indywid. DSQ – – –[h] DSQ Stefan Kraft

Mistrzostwa świata juniorów edytuj

Indywidualnie edytuj

2015   Ałmaty – 20. miejsce
2016   Râșnov – 17. miejsce

Drużynowo edytuj

2015   Ałmaty – złoty medal[i]
2016   Râșnov – srebrny medal[j], 4. miejsce (drużyna mieszana)[k]

Starty H.E. Graneruda na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
20. 5 lutego 2015   Ałmaty Gornyj Gigant K-95 HS-106 indywid. 96,5 m 96,0 m 240,3 pkt 29,6 pkt Johann André Forfang
1.  7 lutego 2015   Ałmaty Gornyj Gigant K-95 HS-106 druż.[i] 97,5 m 100,0 m 893,3 pkt (213,2 pkt) –
17. 23 lutego 2016   Râșnov Trambulina Valea Cărbunării K-90 HS-100 indywid. 90,5 m 87,5 m 217,2 pkt 31,8 pkt David Siegel
4. 24 lutego 2016   Râșnov Trambulina Valea Cărbunării K-90 HS-100 druż. miesz[k]. 86,5 m 99,5 m 828,2 pkt (224,9 pkt) 54,6 pkt Słowenia
2.  24 lutego 2016   Râșnov Trambulina Valea Cărbunării K-90 HS-100 druż.[j] 99,5 m 92,0 m 838,4 pkt (237,8 pkt) 28,3 pkt Niemcy

Puchar Świata edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce[8]
2016/2017 42.
2017/2018 20.
2018/2019 15.
2019/2020 61.
2020/2021 1.
2021/2022 4.
2022/2023 1.
2023/2024 24.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie edytuj

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Przypisy
1. 29 listopada 2020   Ruka Rukatunturi K-120 HS-142 137,0 m 142,0 m 282,0 pkt –
2. 5 grudnia 2020   Niżny Tagił Aist K-120 HS-134 132,5 m 132,0 m 270,0 pkt –
3. 6 grudnia 2020   Niżny Tagił Aist K-120 HS-134 135,5 m 124,5 m 241,5 pkt –
4. 19 grudnia 2020   Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-140 133,5 m 138,0 m 311,4 pkt –
5. 20 grudnia 2020   Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-140 141,5 m 135,5 m 305,4 pkt –
6. 10 stycznia 2021   Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K-125 HS-142 140,0 m 138,0 m 299,4 pkt –
7. 30 stycznia 2021   Willingen Mühlenkopfschanze K-130 HS-147 147,5 m 145,5 m 285,5 pkt –
8. 31 stycznia 2021   Willingen Mühlenkopfschanze K-130 HS-147 149,0 m – 154,3 pkt –
9. 6 lutego 2021   Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 140,5 m 141,5 m 284,2 pkt –
10. 7 lutego 2021   Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 136,0 m 140,5 m 288,5 pkt –
11. 14 lutego 2021   Zakopane Wielka Krokiew K-125 HS-140 132,0 m 133,0 m 298,1 pkt –
12. 21 listopada 2021   Niżny Tagił Aist K-120 HS-134 134,5 m 122,0 m 235,3 pkt –
13. 27 lutego 2022   Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 127,0 m 128,5 m 278,0 pkt *ex aequo z Ryōyū Kobayashim
14. 27 listopada 2022   Ruka Rukatunturi K-120 HS-142 139,0 m 145,0 m 304,5 pkt *ex aequo ze Stefanem Kraftem
15. 29 grudnia 2022   Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 142,5 m 139,0 m 312,4 pkt * TCS 2022/2023
16. 1 stycznia 2023   Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze K-125 HS-142 140,0 m 142,0 m 303,7 pkt * TCS 2022/2023
17. 6 stycznia 2023   Bischofshofen Paul-Ausserleitner-Schanze K-125 HS-142 139,5 m 143,5 m 314,4 pkt * TCS 2022/2023
18. 15 stycznia 2023   Zakopane Wielka Krokiew K-125 HS-140 129,0 m 141,0 m 287,7 pkt –
19. 28 stycznia 2023   Bad Mitterndorf Kulm K-200 HS-235 238,0 m 231,0 m 440,7 pkt * Loty 2022/2023
20. 29 stycznia 2023   Bad Mitterndorf Kulm K-200 HS-235 234,5 m 235,0 m 455,5 pkt * Loty 2022/2023
21. 4 lutego 2023   Willingen Mühlenkopfschanze K-130 HS-147 149,5 m 138,0 m 296,6 pkt –
22. 5 lutego 2023   Willingen Mühlenkopfschanze K-130 HS-147 147,5 m 142,0 m 273,0 pkt –
23. 12 lutego 2023   Lake Placid MacKenzie Intervale K-115 HS-128 125,0 m 134,0 m 287,6 pkt –
24. 14 marca 2023   Lillehammer Lysgårdsbakken K-123 HS-140 135,0 m 139,5 m 257,7 pkt * RA 2023
25. 18 marca 2023   Vikersund Vikersundbakken K-200 HS-240 235,5 m 222,0 m 424,9 pkt * RA 2023, Loty 2022/2023

Miejsca na podium edytuj

Sezon PŚ 1. miejsce 2. miejsce 3. miejsce Razem
2015/2016 – – – –
2016/2017 – – – –
2017/2018 – – – –
2018/2019 – – – –
2019/2020 – – – –
2020/2021 11 2 – 13
2021/2022 2 6 2 10
2022/2023 12 5 1 18
2023/2024 – – – –
Suma 25 13 3 41

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie edytuj

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 29 listopada 2020   Ruka Rukatunturi K-120 HS-142 137,0 m 142,0 m 282,0 pkt 1. –
2. 5 grudnia 2020   Niżny Tagił Aist K-120 HS-134 132,5 m 132,0 m 270,0 pkt 1. –
3. 6 grudnia 2020   Niżny Tagił Aist K-120 HS-134 135,5 m 124,5 m 241,5 pkt 1. –
4. 19 grudnia 2020   Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-140 133,5 m 138,0 m 311,4 pkt 1. –
5. 20 grudnia 2020   Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-140 141,5 m 135,5 m 305,4 pkt 1. –
6. 1 stycznia 2021   Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze K-125 HS-142 137,0 m 136,0 m 274,9 pkt 2. 7,2 pkt Dawid Kubacki
7. 9 stycznia 2021   Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K-125 HS-142 137,5 m 138,5 m 277,6 pkt 2. 4,0 pkt Kamil Stoch
8. 10 stycznia 2021   Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K-125 HS-142 140,0 m 138,0 m 299,4 pkt 1. –
9. 30 stycznia 2021   Willingen Mühlenkopfschanze K-130 HS-147 147,5 m 145,5 m 285,5 pkt 1. –
10. 31 stycznia 2021   Willingen Mühlenkopfschanze K-130 HS-147 149,0 m – 154,3 pkt 1. –
11. 6 lutego 2021   Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 140,5 m 141,5 m 284,2 pkt 1. –
12. 7 lutego 2021   Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 136,0 m 140,5 m 288,5 pkt 1. –
13. 14 lutego 2021   Zakopane Wielka Krokiew K-125 HS-140 132,0 m 133,0 m 298,1 pkt 1. –
14. 20 listopada 2021   Niżny Tagił Aist K-120 HS-134 133,0 m 125,0 m 239,7 pkt 3. 12,7 pkt Karl Geiger
15. 21 listopada 2021   Niżny Tagił Aist K-120 HS-134 134,5 m 122,0 m 235,3 pkt 1. –
16. 11 grudnia 2021   Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 136,0 m 137,5 m 262,0 pkt 2. 5,0 pkt Stefan Kraft
17. 29 grudnia 2021   Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 132,0 m 133,0 m 299,2 pkt 2. 2,8 pkt Ryōyū Kobayashi
18. 5 stycznia 2022   Bischofshofen Skocznia im. Paula Ausserleitnera K-125 HS-142 135,5 m 135,5 m 282,4 pkt 3. 8,9 pkt Ryōyū Kobayashi
19. 6 stycznia 2022   Bischofshofen Skocznia im. Paula Ausserleitnera K-125 HS-142 136,5 m 136,0 m 282,4 pkt 2. 4,4 pkt Daniel Huber
20. 8 stycznia 2022   Bischofshofen Skocznia im. Paula Ausserleitnera K-125 HS-142 133,5 m 136,0 m 287,7 pkt 2. 4,0 pkt Marius Lindvik
21. 29 stycznia 2022   Willingen Mühlenkopfschanze K-130 HS-147 143,0 m – 111,6 pkt 2. 4,0 pkt Ryōyū Kobayashi
22. 25 lutego 2022   Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 127,5 m 125,5 m 268,2 pkt 2. 14,9 pkt Stefan Kraft
23. 27 lutego 2022   Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 127,0 m 128,5 m 278,0 pkt 1. –
24. 5 listopada 2022   Wisła Skocznia im. Adama Małysza K-120 HS-134 130,0 m 133,5 m 266,6 pkt 2. 5,6 pkt Dawid Kubacki
25. 27 listopada 2022   Ruka Rukatunturi K-120 HS-142 139,0 m 145,0 m 304,5 pkt 1. –
26. 29 grudnia 2022   Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 142,5 m 139,0 m 312,4 pkt 1. –
27. 1 stycznia 2023   Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze K-125 HS-142 140,0 m 142,0 m 303,7 pkt 1. –
28. 4 stycznia 2023   Innsbruck Bergisel K-120 HS-128 123,0 m 133,0 m 261,7 pkt 2. 3,5 pkt Dawid Kubacki
29. 6 stycznia 2023   Bischofshofen Paul-Ausserleitner-Schanze K-125 HS-142 139,5 m 143,5 m 314,4 pkt 1. –
30. 15 stycznia 2023   Zakopane Wielka Krokiew K-125 HS-140 129,0 m 141,0 m 287,7 pkt 1. –
31. 20 stycznia 2023   Sapporo Ōkurayama K-123 HS-137 130,5 m 126,0 m 262,6 pkt 3. 8,9 pkt Ryōyū Kobayashi
32. 21 stycznia 2023   Sapporo Ōkurayama K-123 HS-137 129,5 m 132,0 m 277,9 pkt 2. 5,6 pkt Stefan Kraft
33. 22 stycznia 2023   Sapporo Ōkurayama K-123 HS-137 140,0 m 136,5 m 268,9 pkt 2. 12,0 pkt Ryōyū Kobayashi
34. 28 stycznia 2023   Bad Mitterndorf Kulm K-200 HS-235 238,0 m 231,0 m 440,7 pkt 1. –
35. 29 stycznia 2023   Bad Mitterndorf Kulm K-200 HS-235 234,5 m 235,0 m 455,5 pkt 1. –
36. 4 lutego 2023   Willingen Mühlenkopfschanze K-130 HS-147 149,5 m 138,0 m 296,6 pkt 1. –
37. 5 lutego 2023   Willingen Mühlenkopfschanze K-130 HS-147 147,5 m 142,0 m 273,0 pkt 1. –
38. 12 lutego 2023   Lake Placid MacKenzie Intervale K-115 HS-128 125,0 m 134,0 m 287,6 pkt 1. –
39. 14 marca 2023   Lillehammer Lysgårdsbakken K-123 HS-140 135,0 m 139,5 m 257,7 pkt 1. –
40. 18 marca 2023   Vikersund Vikersundbakken K-200 HS-240 235,5 m 222,0 m 424,9 pkt 1. –
41. 19 marca 2023   Vikersund Vikersundbakken K-200 HS-240 234,0 m 219,0 m 489,8 pkt 2. 7,6 pkt Stefan Kraft

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata edytuj

stan po zakończeniu sezonu 2023/2024

Sezon 2015/2016
                                                          punkty
- dq - - - - - 46 36 - - q - - - - - - - - - - - - - - - - - 0
Sezon 2016/2017
                                                    punkty
36 32 q - - - - 28 47 34 37 50 47 - - - - 45 26 23 16 q 22 21 q - 50
Sezon 2017/2018
                                            punkty
24 22 33 18 37 5 19 23 16 21 32 25 9 17 19 - 12 12 14 11 28 20 280
Sezon 2018/2019
                                                        punkty
q 24 27 9 37 16 21 q 9 dq 7 25 13 5 7 4 8 15 33 5 14 14 q 47 32 28 36 28 422
Sezon 2019/2020
                                                      punkty
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 31 23 - - q q 8
Sezon 2020/2021
                                                  punkty
4 4 1 1 1 1 1 4 2 15 12 2 1 23 4 1 1 1 1 7 1 29 37 18 16 1572
Sezon 2021/2022
                                                        punkty
3 1 q q 48 2 5 7 6 2 8 3 2 2 25 4 7 2 5 2 1 4 24 9 35 33 9 12 1227
Sezon 2022/2023
                                                                punkty
2 4 30 1 5 5 5 4 1 1 2 1 1 3 2 2 1 1 1 1 7 1 - 4 7 1 6 1 2 46 4 13 2128
Sezon 2023/2024
                                                                punkty
16 10 15 17 16 13 4 11 48 31 16 7 42 18 - - - - - - 16 14 19 23 27 38 7 33 4 12 - - 409
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych Pucharu Świata edytuj

stan po zakończeniu sezonu 2023/2024

Sezon
2018/2019 		             
- - 9 4 - - -
Sezon
2020/2021 		         
4 3 1 1 5
Sezon
2021/2022 		             
6 3 5 2 4 3 2
Sezon
2022/2023 		             
2 5 1 6 - 4 3
Sezon
2023/2024 		           
4 5 - - 1 -
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8

(Duety: 1 2 3 4-12 poniżej 12)
 -  – zawodnik nie wystartował

Turniej Czterech Skoczni edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce[8]
2015/2016 55.
2016/2017 32.
2017/2018 24.
2018/2019 35.
2020/2021 4.
2021/2022 3.
2022/2023 1.
2023/2024 27.

Raw Air edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce[8]
2017 45.
2018 22.
2019 37.
2020 64.
2022 6.
2023 1.
2024 23.

Willingen Five edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce Źr.
2018 19. [35]
2019 14. [36]
2021 1. [37]

Planica 7 edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce Źr.
2018 21. [38]
2019 30. [39]
2021 10. [40]
2022 8. [41]
2023 4. [42]

Puchar Świata w lotach edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce[8]
2016/2017 37.
2017/2018 20.
2018/2019 24.
2020/2021 19.
2021/2022 18.
2022/2023 2.
2023/2024 14.

Letnie Grand Prix edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce[16]
2016 22.
2017 18.
2018 20.
2019 22.
2021 1.
2022 42.
2023 41.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie edytuj

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota
1. 5 września 2021   Szczuczyńsk Burabaj K-90 HS-99 96,0 m 94,0 m 258,6 pkt
2. 5 września 2021   Szczuczyńsk Burabaj K-90 HS-99 93,5 m 87,5 m 221,4 pkt
3. 11 września 2021   Czajkowskij Snieżynka K-125 HS-140 133,0 m 137,5 m 253,9 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie edytuj

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 22 lipca 2018   Wisła im. Adama Małysza K-120 HS-134 125,5 m 129,0 m 267,0 pkt 3. 13,6 pkt Kamil Stoch
2. 5 września 2021   Szczuczyńsk Burabaj K-90 HS-99 96,0 m 94,0 m 258,6 pkt 1. –
3. 5 września 2021   Szczuczyńsk Burabaj K-90 HS-99 93,5 m 87,5 m 221,4 pkt 1. –
4. 11 września 2021   Czajkowskij Snieżynka K-125 HS-140 133,0 m 137,5 m 253,9 pkt 1. –
5. 2 października 2021   Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 129,0 m 140,0 m 259,7 pkt 2. 24,1 pkt Ryōyū Kobayashi

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP edytuj

stan po zakończeniu LGP 2023

2015
                      punkty
- - - - - - - - - - 46 0
2016
                    punkty
dq - 18 7 10 12 - - - - 97
2017
                  punkty
- 5 19 18 24 16 5 - - 137
2018
                  punkty
3 - - 7 - - - - - 96
2019
                punkty
11 - 13 14 - - 15 12 100
2021
                punkty
- - - 1 1 1 - 2 380
2022
            punkty
- - - - - 8 32
2023
                  punkty
- - - - - - - - 4 50
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja
 q  – zawodnik nie zakwalifikował się
 -  – zawodnik nie wystartował

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych LGP edytuj

stan po zakończeniu LGP 2023

2018    
3 -
2019      
- - 3
2021  
1
2023  
5
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8

 -  – brak startu

Puchar Kontynentalny edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce[43]
2014/2015 16.
2015/2016 8.
2016/2017 17.
2017/2018 24.
2019/2020 42.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie edytuj

Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota
1. 14 lutego 2015   Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 123,5 m 125,0 m 267,4 pkt
2. 1 marca 2015   Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K-125 HS-142 125,5 m 121,0 m 221,0 pkt
3. 27 grudnia 2016   Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-140 128,0 m 142,5 m 302,5 pkt
4. 26 lutego 2017   Iron Mountain Pine Mountain Jump K-120 HS-133 134,0 m 131,5 m 243,4 pkt
5. 11 lutego 2018   Iron Mountain Pine Mountain Jump K-120 HS-133 126,5 m 143,0 m 263,8 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie edytuj

Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 14 lutego 2015   Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 123,5 m 125,0 m 267,4 pkt 1. –
2. 1 marca 2015   Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K-125 HS-142 125,5 m 121,0 m 221,0 pkt 1. –
3. 11 grudnia 2015   Rena Renabakkene K-99 HS-111 106,0 m 102,5 m 268,3 pkt 2. 9,4 pkt Andrzej Stękała
4. 12 grudnia 2015   Rena Renabakkene K-99 HS-111 105,0 m 108,0 m 258,7 pkt 2. 11,0 pkt Tilen Bartol
5. 19 grudnia 2015   Rovaniemi Ounasvaara K-90 HS-100 96,0 m 97,0 m 253,1 pkt 3. 13,1 pkt Karl Geiger
6. 4 marca 2016   Vikersund Vikersundbakken K-105 HS-117 107,0 m 113,5 m 261,9 pkt 3. 1,3 pkt Rok Justin
7. 5 marca 2016   Vikersund Vikersundbakken K-105 HS-117 115,5 m 114,5 m 263,4 pkt 3. 12,0 pkt David Siegel
8. 27 grudnia 2016   Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-140 128,0 m 142,5 m 302,5 pkt 1. –
9. 26 lutego 2017   Iron Mountain Pine Mountain Jump K-120 HS-133 134,0 m 131,5 m 243,4 pkt 1. –
10. 10 lutego 2018   Iron Mountain Pine Mountain Jump K-120 HS-133 134,0 m 125,0 m 268,7 pkt 3. 22,8 pkt Marius Lindvik
11. 11 lutego 2018   Iron Mountain Pine Mountain Jump K-120 HS-133 126,5 m 143,0 m 263,8 pkt 1. –

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Kontynentalnego edytuj

stan po zakończeniu sezonu 2022/2023

Sezon 2013/2014
                                                punkty
- - - - - - - - - - - - - - - - - 34 52 - - - - - 0
Sezon 2014/2015
                                                    punkty
13 23 17 - - 13 15 - - - 27 24 - - - 1 4 23 8 12 31 1 - - - - 401
Sezon 2015/2016
                                                      punkty
2 2 6 3 4 - - - - 16 23 38 7 11 - - 12 28 - - - - - 3 3 - - 538
Sezon 2016/2017
                                                            punkty
8 12 10 27 17 1 4 - - - - - - - 36 35 - - - - - - 21 1 12 4 - - - - 430
Sezon 2017/2018
                                                        punkty
- - - - - - - - - - - - - - - - - 3 1 33 5 5 4 - - - - - 300
Sezon 2019/2020
                                          punkty
16 40 10 9 27 12 - - 38 21 - - - - - - - - - - - 106
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  -  – zawodnik nie wystartował

Letni Puchar Kontynentalny edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce[43]
2014 57.
2015 18.
2016 9.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LPK chronologicznie edytuj

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota
1. 19 września 2015   Oslo Midtstubakken K-95 HS-106 101,5 m 99,5 m 250,8 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LPK chronologicznie edytuj

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 19 września 2015   Oslo Midtstubakken K-95 HS-106 101,5 m 99,5 m 250,8 pkt 1. –
2. 10 września 2016   Lillehammer Lysgårdsbakken K-123 HS-138 129,5 m 126,0 m 270,7 pkt 2. 7,0 pkt Joacim Ødegård Bjøreng
3. 11 września 2016   Lillehammer Lysgårdsbakken K-123 HS-138 131,0 m 139,0 m 236,3 pkt 3. 22,9 pkt Markus Eisenbichler

Miejsca w poszczególnych konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego edytuj

stan po zakończeniu LPK 2022

2014
                            punkty
- - - - - - - - 16 30 28 25 25 18 44
2015
                            punkty
- - 35 39 - - - - 6 19 1 8 56 56 184
2016
                            punkty
- - - - - - 2 3 11 20 9 6 8 16 291
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  -  − zawodnik nie wystartował

FIS Cup edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce[44]
2013/2014 163.

Miejsca w poszczególnych konkursach FIS Cupu edytuj

stan po zakończeniu sezonu 2022/2023

Sezon 2013/2014
                                                punkty
30 26 - - - - - - - - - - - - - - 29 14 - - - - - - 26
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  -  − zawodnik nie wystartował

Uwagi edytuj

  1. ↑ a b Skład zespołu: Halvor Egner Granerud, Daniel-André Tande, Robert Johansson, Marius Lindvik
  2. ↑ a b Skład zespołu: Halvor Egner Granerud, Andreas Stjernen, Johann André Forfang i Robert Johansson
  3. ↑ a b Skład zespołu: Silje Opseth, Robert Johansson, Maren Lundby i Halvor Egner Granerud
  4. ↑ a b Skład zespołu: Anna Odine Strøm, Johann André Forfang, Thea Minyan Bjørseth i Halvor Egner Granerud
  5. ↑ a b Skład zespołu: Johann André Forfang, Kristoffer Eriksen Sundal, Marius Lindvik i Halvor Egner Granerud
  6. ↑ a b Skład zespołu: Daniel-André Tande, Johann André Forfang, Robert Johansson i Halvor Egner Granerud
  7. ↑ a b Skład zespołu: Johann André Forfang, Daniel-André Tande, Halvor Egner Granerud i Marius Lindvik
  8. ↑ Seria konkursowa została odwołana.
  9. ↑ a b Skład zespołu: Joacim Ødegård Bjøreng, Halvor Egner Granerud, Phillip Sjøen, Johann André Forfang
  10. ↑ a b Skład zespołu: Marius Lindvik, Are Sumstad, Robin Pedersen, Halvor Egner Granerud
  11. ↑ a b Skład zespołu: Anna Odine Strøm, Halvor Egner Granerud, Silje Opseth, Marius Lindvik

Przypisy edytuj

  1. ↑ Wisla (POL) Men's HS134 Extended start list. fis-ski.com. [dostęp 2020-11-21]. (ang.).
  2. ↑ TCS: Halvor Egner Granerud, czyli norweski „artysta” na skoczni. eurosport.onet.pl, 2015-12-31. [dostęp 2015-12-31].
  3. ↑ GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2014. fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25]. (ang.).
  4. ↑ GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2015. fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25]. (ang.).
  5. ↑ GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2016. fis-ski.com. [dostęp 2020-05-18]. (ang.).
  6. ↑ GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2017. fis-ski.com. [dostęp 2020-05-18]. (ang.).
  7. ↑ GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2018. fis-ski.com. [dostęp 2020-05-18]. (ang.).
  8. ↑ a b c d e f g h i j k l GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; World Cup Standings. fis-ski.com. [dostęp 2023-07-20]. (ang.).
  9. ↑ a b GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2019. fis-ski.com. [dostęp 2020-05-18]. (ang.).
  10. ↑ GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2020. fis-ski.com. [dostęp 2021-06-07]. (ang.).
  11. ↑ a b c d e GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2021. fis-ski.com. [dostęp 2021-06-08]. (ang.).
  12. ↑ Adam Bucholz: PŚ w Niżnym Tagile: Triumf Graneruda, Zniszczoł szósty, wpadka Eisenbichlera!. skijumping.pl, 2020-12-05. [dostęp 2021-06-08].
  13. ↑ Adam Bucholz: PŚ w Rasnovie: Kobayashi wygrywa, Stoch drugi, dyskwalifikacja Graneruda!. skijumping.pl, 2021-02-19. [dostęp 2021-06-08].
  14. ↑ Dominik Formela: Halvor Egner Granerud zakażony koronawirusem!. skijumping.pl, 2021-03-03. [dostęp 2021-06-08].
  15. ↑ a b c d GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2022. fis-ski.com. [dostęp 2022-04-25]. (ang.).
  16. ↑ a b GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Grand Prix Standings. fis-ski.com. [dostęp 2023-10-08]. (ang.).
  17. ↑ a b c d e f GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2023. fis-ski.com. [dostęp 2023-07-20]. (ang.).
  18. ↑ Adam Bucholz: PŚ w Bad Mitterndorf: Granerud wygrywa i zostaje liderem cyklu, Żyła czwarty. skijumping.pl, 2023-01-28. [dostęp 2023-07-20].
  19. ↑ Adam Bucholz: PŚ w Lake Placid: Pierwsze od ponad 5 lat zwycięstwo Wellingera, Kubacki piąty. skijumping.pl, 2023-02-11. [dostęp 2023-07-20].
  20. ↑ Adam Bucholz: Mistrzostwa Norwegii w Renie: Pierwszy złoty medal Graneruda. skijumping.pl, 2023-01-08. [dostęp 2023-07-20].
  21. ↑ Dominik Formela: Markeng i Opseth mistrzami Norwegii. skijumping.pl, 2019-03-30. [dostęp 2019-09-25].
  22. ↑ Dominik Formela: Lindvik i Kvandal letnimi mistrzami Norwegii. skijumping.pl, 2020-10-16. [dostęp 2021-06-08].
  23. ↑ Dominik Formela: Tande i Opseth indywidualnymi mistrzami Norwegii. skijumping.pl, 2020-10-30. [dostęp 2021-06-08].
  24. ↑ Adam Bucholz: Westerheim i Opseth mistrzami Norwegii na Midtstubakken. skijumping.pl, 2021-10-30. [dostęp 2022-04-25].
  25. ↑ Dominik Formela: Tande i Lundby najlepsi w Norwegii. skijumping.pl, 2016-10-29. [dostęp 2018-08-10].
  26. ↑ Dominik Formela: Tande i Lundby letnimi mistrzami Norwegii. skijumping.pl, 2017-10-28. [dostęp 2018-08-10].
  27. ↑ Martyna Szydłowska: Akershus mistrzem Norwegii. Sorsell, Sklett i Ingvaldsen zakończyli karierę. skokinarciarskie.pl, 2015-03-29. [dostęp 2018-08-10].
  28. ↑ Dominik Formela: Akershus drużynowym mistrzem Norwegii. skijumping.pl, 2016-10-30. [dostęp 2018-08-10].
  29. ↑ a b Dominik Formela: Za nami konkursy drużynowe Mistrzostw Norwegii. skijumping.pl, 2020-10-31. [dostęp 2021-06-08].
  30. ↑ a b Adam Bucholz: Mistrzostwa Norwegii w Oslo: Zwycięstwo drużyny Lindvika i Graneruda, Tande ze złotem w mikście. skijumping.pl, 2022-10-30. [dostęp 2023-07-20].
  31. ↑ NM Laghopp 2018. skiforbundet.no, 2019-03-30. [dostęp 2019-09-25]. (norw.).
  32. ↑ Dominik Formela: Lundby i Johansson letnimi mistrzami Norwegii, Oppland najlepszym okręgiem. skijumping.pl, 2019-10-26. [dostęp 2020-05-18].
  33. ↑ a b Dominik Formela: Skok Tandego na wagę złota. skijumping.pl, 2021-10-31. [dostęp 2022-04-25].
  34. ↑ Adrian Dworakowski: Zespół Bardala drużynowym Mistrzem Norwegii. skijumping.pl, 2014-03-30. [dostęp 2018-08-10].
  35. ↑ Season 2017/2018 - WILLINGEN 5 STANDINGS. fis-ski.com, 2018-02-04. [dostęp 2023-04-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-01-25)]. (ang.).
  36. ↑ Season 2018/2019 - WILLINGEN 5 STANDINGS. fis-ski.com, 2019-02-17. [dostęp 2023-04-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-10-30)]. (ang.).
  37. ↑ Season 2020/2021 - WILLINGEN 6. fis-ski.com, 2021-01-31. [dostęp 2023-04-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-05-20)]. (ang.).
  38. ↑ Season 2017/2018 - PLANICA 7 STANDINGS. fis-ski.com, 2018-03-25. [dostęp 2023-04-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-11-26)]. (ang.).
  39. ↑ Season 2018/2019 - PLANICA Seven. fis-ski.com, 2019-03-24. [dostęp 2023-04-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-10-30)]. (ang.).
  40. ↑ Season 2020/2021 - PLANICA 7 STANDINGS. fis-ski.com, 2021-03-28. [dostęp 2023-04-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-10-22)]. (ang.).
  41. ↑ Season 2021/2022 - PLANICA 7 STANDINGS. fis-ski.com, 2022-03-27. [dostęp 2023-04-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-03-28)]. (ang.).
  42. ↑ Season 2022/2023 - PLANICA 7 STANDINGS. fis-ski.com, 2023-04-02. [dostęp 2023-04-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-04-02)]. (ang.).
  43. ↑ a b GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Continental Cup Standings. fis-ski.com. [dostęp 2023-04-18]. (ang.).
  44. ↑ GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; FIS Cup Standings. fis-ski.com. [dostęp 2023-04-18]. (ang.).

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Halvor_Egner_Granerud&oldid=73309833”