Heinrich Bleichrodt
Heinrich Bleichrodt (ur. 21 października 1909, zm. 9 stycznia 1977) – niemiecki oficer marynarki, korvettenkapitän, podczas II wojny światowej dowódca niemieckich okrętów podwodnych U-48, U-67 oraz U-109. W trakcie działań wojennych podczas bitwy o Atlantyk zatopił 24 statki o łącznym tonażu 151 260 BRT oraz slup HMS „Dundee”. Po kapitulacji III Rzeszy został uwięziony, po czym zwolniony 25 września 1945 roku.
| |
 Korvettenkapitän
| |
| Data i miejsce urodzenia |
21 października 1909 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
9 stycznia 1977 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1933–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska |
dowódca: |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
24 października 1940 roku odznaczony Krzyżem Rycerskim jako 41. w Kriegsmarine i 18. w U-bootwaffe, 23 września 1942 roku – jako 125 w Wermachcie, 17 w Kriegsmarine i 15. w U-bootwaffe – Liśćmi Dębu.
Służba edytuj
Do służby w Reichsmarine wstąpił w 1933 roku, od lipca do października 1939 roku służył na ciężkim krążowniku „Admiral Hipper”, po czym został przydzielony do sztabu floty podwodnej (BdU), następnie został skierowany do szkolenia w zakresie pływania podwodnego, które ukończył kwietniu 1940 roku[1]. Otrzymał wówczas przydział do 1. Flotylla U-Bootów „Weddingen”, gdzie służył jako 1. oficer wachtowy na U-8 typu IIB, z końcem czerwca tego roku objął funkcję oficera wachtowego i rozpoczął szkolenie dowódcze w 2. Flotylli U-Bootów „Saltzwedel”, które ukończył 22 lipca 1940 roku[1].
4 września 1940 roku otrzymał pierwsze samodzielne dowództwo okrętu podwodnego, kiedy objął dowództwo U-Boota U-48 typu VIIB, piastując je do 16 grudnia tego samego roku[1]. Odbył w tym czasie dwa patrole bojowe, podczas których zatopił 15 jednostek w tym brytyjski slup HMS „Dundee” Rozpoczął wtedy szkolenie techniczne Baubelehrung w stoczni Deschimag w Bremie, ukończone w styczniu 1941 roku[1]. 22 stycznia tego roku objął dowództwo U-67, na jednostce tej nie odbył jednak żadnego rejsu bojowego[2] i już 5 czerwca 1941 roku objął dowodzenie U-109[1]. Do końca lutego 1943 roku z okrętem tym przeprowadził sześć patroli wojennych, podczas których zatopił 12 statków o łącznej pojemności 74796 ton[2].
Z końcem lutego tego roku rozpoczął służbę w 27. Flotylli Ubootów, jako szef szkolenia obsługi okrętów, od lipca zaś 1943 roku do lutego 1944 pełnił funkcję instruktora taktycznego dla oficerów w 2. dywizjonie szkolnym U-Bootów (2. ULD) w Gdyni[1]. W 1944 roku objął stanowisko dowódcy 2. ULD, które pełnił do czerwca tego roku, po czym do kapitulacji Niemiec pełnił funkcje dowódcy 22. Flotylli U-Bootów[1].
Po kapitulacji został aresztowany po czym zwolniony 25 września 1945 roku[1]. 24 października 1940 roku odznaczony Krzyżem Rycerskim jako 41. w Kriegsmarine i 18. w U-bootwaffe, 23 września 1942 roku – jako 125 w Wermachcie, 17 w Kriegsmarine i 15. w U-bootwaffe – Liśćmi Dębu[1]. Zatopił ogółem 24 statki o łącznym tonażu 151 260 BRT, jeden okręt o wyporności 1060 ton i uszkodził dwa statki o łącznym tonażu 11 684 BRT[2]. Zmarł 9 stycznia 1977 roku w Monachium[2].
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Rainer Busch, Hans-Joachim Roll: German U-Boat Commanders of World War II. Annapolis: Naval Institute Press, 1 kwietnia 1999. ISBN 1-55750-186-6.
- Heinrich Bleichrodt. uboat.net. [dostęp 2019-10-31]. (ang.).