Wikipedia

Henry Kissinger

niemiecko-amerykański polityk i dyplomata

Henry Kissinger, właśc. Heinz Alfred Kissinger (ur. 27 maja 1923 w Fürth) – niemiecko-amerykański polityk i dyplomata pochodzenia żydowskiego. Profesor nauk politycznych Uniwersytetu Harvarda, doradca ds. bezpieczeństwa narodowego i sekretarz stanu podczas prezydentury Richarda Nixona oraz Geralda Forda. Za swój wkład podczas negocjacji w czasie konfliktu w Wietnamie otrzymał w 1973 Pokojową Nagrodę Nobla. Człowiek Roku tygodnika „Time” w 1972 (razem z prezydentem Nixonem).

Henry Kissinger
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

27 maja 1923
Fürth

56. Sekretarz stanu Stanów Zjednoczonych
Okres

od 22 września 1973
do 20 stycznia 1977

Przynależność polityczna

Partia Republikańska

Poprzednik

William P. Rogers

Następca

Cyrus Vance

8. Doradca ds. bezpieczeństwa narodowego
Okres

od 20 stycznia 1969
do 3 listopada 1975

Poprzednik

Walt Rostow

Następca

Brent Scowcroft

podpis
Odznaczenia
Prezydencki Medal Wolności (Stany Zjednoczone) Brązowa Gwiazda (Stany Zjednoczone) Order Tomáša Garrigue Masaryka I Klasy Honorowy Rycerz Komandor Orderu Imperium Brytyjskiego UK Order St-Michael St-George ribbon.svg Krzyż Wielki Orderu Zasługi RP Order Zasługi Republiki Włoskiej I Klasy (1951-2001) Krzyż Wielki Orderu Zasługi RFN Order Zasługi Badenii-Wirtembergii Order Bawarski Zasługi
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Prezydent Richard Nixon (po lewej) i Henry Kissinger, 1972
Kissinger z żoną Nancy, 1978
Kissinger w trakcie Światowego Forum Ekonomicznego w Davos (2008).

ŻyciorysEdytuj

Urodził się w żydowskiej rodzinie w Niemczech, która w 1938 uciekła przed nazistami do Stanów Zjednoczonych. W 1943 uzyskał amerykańskie obywatelstwo. Po II wojnie światowej służył jako tłumacz w 970 Korpusie Kontrwywiadu Stanów Zjednoczonych w okupowanych Niemczech, gdzie wsławił się dekonspiracją wielu agentów Gestapo.

W 1950 ukończył z wyróżnieniem nauki polityczne na Uniwersytecie Harvarda, a w 1954 na podstawie pracy o systemie Metternicha obronił doktorat. W latach 60. był doradcą gubernatora Nelsona Rockefellera oraz konsultantem ds. bezpieczeństwa różnych agencji rządowych. W latach 1969–1975 pełnił funkcję doradcy ds. bezpieczeństwa narodowego, a w latach 1973–1977 sekretarza stanu – najpierw w administracji prezydenta Richarda Nixona, a później Geralda Forda.

W 1973 otrzymał – wspólnie z Wietnamczykiem Lê Đức Thọ – Pokojową Nagrodę Nobla. Przyznanie mu jej jest uznawane za jedną z najbardziej kontrowersyjnych decyzji Komitetu Noblowskiego w historii. Jako protest przeciwko tej decyzji dwóch członków Komitetu zrezygnowało z członkostwa, co stało się po raz pierwszy w historii tej nagrody[1][2].

W 2002 był przewodniczącym prezydenckiej komisji ds. zbadania przyczyn zamachów z 11 września 2001.

Uważany za jednego z głównych architektów światowej polityki odprężenia (obok m.in. Richarda Nixona, Charles’a de Gaulle’a czy Willy’ego Brandta), dzięki której w dużej mierze zakończono zimną wojnę. Współodpowiedzialny za obalenie demokratycznie wybranego prezydenta Chile Salvadora Allende i dojście do władzy junty generała Augusto Pinocheta. Walnie przyczynił się do rozpoczęcia tajnego i w świetle prawa międzynarodowego nielegalnego bombardowania Kambodży podczas wojny w Wietnamie.

Zwolennik polityki realnej[3]. Wielu politologów uznaje go za najlepszego sekretarza stanu w historii[4]. Zaś przez wielu obrońców praw człowieka oskarżany jest o zbrodnie wojenne[5][6].

Tuż po wyborze na prezydenta Stanów Zjednoczonych w 2016 Donald Trump zwrócił się do niego z prośbą, aby został doradcą o specjalnym charakterze[7].

OdznaczeniaEdytuj

PublikacjeEdytuj

Książki wydane w języku angielskim (wybór)
  • Observations: Selected Speaches and Essays, 1982–1984
  • Years of Upheaval
  • For the Record: Selected Statements, 1977–1980
  • White House Years
  • American Foreign Policy: The Essays
  • Problems of National Strategy: A Book of Readings
  • The Troubled Partnership: A Reappraisal of the Atlantic Alliance
  • The Necessity for Choice: Prospects of American Foreign Policy
  • A World Restored: Castlereagh, Metternich and the Restoration of Peace, 1812-1822
  • Does America Need a Foreign Policy? Towards a Diplomacy in 21st Century
Książki przełożone na język polski

W kulturzeEdytuj

Henry Kissinger jest drugoplanową postacią w powieści Ericha Segala Absolwenci.

W 2018 filmie Vice w reżyserii Adama McKaya w postać Kissingera wcielił się Kirk Bovillk[9].

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ Burton Feldman: The Nobel Prize: A History Of Genius, Controversy, and Prestige. Arcade Publishing, 2001, s. 16. ISBN 978-1-55970-537-0. (ang.)
  2. ↑ Irwin Abrams: The Nobel Peace Prize and the Laureates: An Illustrated Biographical History, 1901–2001. Science History Pubns, 2001, s. 219. ISBN 978-0-88135-388-4. (ang.)
  3. ↑ Zarchiwizowana kopia. [dostęp 2016-04-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-13)].
  4. ↑ The Best International Relations Schools in the World (ang.). 3 lutego, 2015. [dostęp 2015-08-08].
  5. ↑ Larry Rohter: As Door Opens for Legal Actions in Chilean Coup, Kissinger Is Numbered Among the Hunted (ang.). 28 marca, 2002.
  6. ↑ Protesters Heckle Kissinger, Denounce Him for ‘War Crimes’ (ang.). 30 stycznia, 2015.
  7. ↑ Adam Rotfeld, Program „Fakty po faktach” TVN 24, emisja 20 stycznia 2017.
  8. ↑ M.P. z 1997 r. nr 25, poz. 240.
  9. ↑ Vice w bazie IMDb (ang.)

BibliografiaEdytuj

  • Holger Klitzing, The Nemesis of Stability. Henry A. Kissinger’s Ambivalent Relationship with Germany, Trier: WVT, 2007, ISBN 978-3-88476-942-3.
  • Robert D. Schulzinger, Henry Kissinger. Doctor of diplomacy, Columbia Univ. Pr., New York 1989, ISBN 0-231-06952-9.

Linki zewnętrzneEdytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Henry_Kissinger&oldid=67804566”