Henryk II Cypryjski

Henryk II Cypryjski, Henryk II de Poitiers-Lusignan (ur. w 1271, zm. 31 sierpnia 1324) – król Cypru (1285–1324) i ostatni król Królestwa Jerozolimskiego (1285–1291).

Henryk II Cypryjski
ilustracja
Wizerunek herbu
Król Cypru
Okres

od 20 maja 1285
do 31 sierpnia 1324

Koronacja

24 czerwca 1285
katedra Mądrości Bożej w Nikozji

Król Jerozolimy
Okres

od 20 maja 1285
do 28 maja 1291
tytularnie do
1324

Koronacja

15 sierpnia 1286

Poprzednik

Jan II Cypryjski

Następca

tytularny
Hugo II
(Hugo IV de Poitiers-Lusignan)

Dane biograficzne
Data urodzenia

1271

Data śmierci

31 sierpnia 1324

Ojciec

Hugo III Cypryjski

Matka

Izabela z Ibelinu

Żona

Konstancja

Dzieci

brak

Był synem Hugona III oraz Izabeli z Ibelinu. Władzę na Cyprze objął po śmierci starszego brata. Został koronowany 24 czerwca 1285 w katedrze Mądrości Bożej w Nikozji. Po śmierci Karola z Anjou, zdołał przejąć władzę w Akce 29 czerwca 1285 i 15 sierpnia 1286 koronował się na króla Jerozolimy. Powrócił na Cypr, a swojego wuja – Filipa z Ibelinu mianował bajlifem. Podczas jego rządów, w 1289 Mamelucy zdobyli Tyr, Bejrut i inne miasta, oraz zniszczyli osłabione Hrabstwo Trypolisu. 5 kwietnia 1291, kiedy Henryk znajdował się w Akce, rozpoczęło się oblężenie miasta. Henryk uciekł na Cypr, a miasto upadło 28 maja.

Henryk był ostatnim królem Jerozolimy, chociaż po upadku Królestwa w 1291 wielu władców posługiwało się tytułem Król Jerozolimy. Po upadku Akki pozostał królem Cypru i snuł plany odzyskania Królestwa Jerozolimy. W latach 1299–1300, kiedy Ilchanidzi pod wodzą Ghazana zaatakowali mameluków, Henryk próbował powstrzymać Genueńczyków od handlowania z tymi ostatnimi, aby osłabić ich ekonomicznie. Dwukrotnie pisał też listy do papieża Klemensa V, prosząc o zwołanie kolejnej krucjaty.

Henryk cierpiał na epilepsję. W 1303 skazał na śmierć swojego brata – Gwidona, konstabla Cypru, ponieważ ten planował pozbawić go władzy. W 1306 inny jego brat – Amalryk, książę Tyru i konstabl Jerozolimy razem z templariuszami uknuł przeciw niemu spisek. 26 kwietnia Henryk został obalony i wygnany do Małej Armenii, gdzie królem był Oszin – szwagier Amalryka. Amalryk został zamordowany w 1310, a Oszin uwolnił Henryka, który wrócił na Cypr i przy pomocy szpitalników odzyskał tron 26 sierpnia 1310. Sympatyków Amalryka kazał uwięzić (byli to m.in. ich brat konstabl Aimery, szwagier Balian II z Ibelin, książę Galilei oraz krewni Baliana). W 1313 osobiście nadzorował usunięcie templariuszy z Cypru i przekazanie ich własności szpitalnikom.

Życie rodzinne

edytuj

W 1317 Henryk poślubił Konstancję, córkę Fryderyka II, króla Sycylii i Eleonory Andegaweńskiej, ale para nie miała potomstwa.