Wikipedia

Henryk Samsonowicz

polski historyk, minister edukacji w rządzie Mazowieckiego

Henryk Bohdan Samsonowicz (ur. 23 stycznia 1930 w Warszawie[1], zm. 28 maja 2021[2] tamże[3]) – polski historyk mediewista i nauczyciel akademicki, profesor nauk humanistycznych. W latach 1980–1982 rektor Uniwersytetu Warszawskiego, w latach 1989–1991 minister edukacji narodowej w rządzie Tadeusza Mazowieckiego. Kawaler Orderu Orła Białego.

Henryk Bohdan Samsonowicz
Ilustracja
Henryk Samsonowicz (2010)
Państwo działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

23 stycznia 1930
Warszawa

Data i miejsce śmierci

28 maja 2021
Warszawa

Profesor nauk humanistycznych
Specjalność: historia średniowieczna
Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Doktorat

1954 – historia
UW

Habilitacja

1960 – historia
UW

Profesura

1980

Polska Akademia Nauk
Status

członek rzeczywisty

Doktor honoris causa
Uniwersytet Gdański – 2009
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu – 2014
Uniwersytet Jagielloński – 2015
Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet Warszawski

Okres zatrudn.

1950–2021

Rektor
Uczelnia

Uniwersytet Warszawski

Okres spraw.

1980–1982

Poprzednik

Zygmunt Rybicki

Następca

Kazimierz Albin Dobrowolski

Dyrektor
Instytut

Instytut Historyczny UW

Okres spraw.

1975–1978

podpis
Odznaczenia
Order Orła Białego Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal Stulecia Odzyskanej Niepodległości Medal Komisji Edukacji Narodowej Odznaka Honorowa „Zasłużony dla Mazowsza” Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
Henryk Samsonowicz
Ilustracja
Henryk Samsonowicz (2009)
Pełne imię i nazwisko

Henryk Bohdan Samsonowicz

Data i miejsce urodzenia

23 stycznia 1930
Warszawa

Data i miejsce śmierci

28 maja 2021
Warszawa

Minister edukacji narodowej
Okres

od 12 września 1989
do 12 stycznia 1991

Poprzednik

Jacek Fisiak

Następca

Robert Głębocki

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

ŻyciorysEdytuj

Wykształcenie i kariera naukowaEdytuj

 
Włodzimierz Lengauer, Norman Davies i Henryk Samsonowicz (2007)

Podczas okupacji niemieckiej uczestniczył w tajnych kompletach, a następnie w tzw. kursach przygotowawczych do szkoły rybackiej przy ul. Siennej 16, zorganizowanych przez nauczycieli z Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego[4]. Po wojnie ukończył VII Liceum Ogólnokształcącego im. Juliusza Słowackiego[5].

W 1947 podjął studia historyczne na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego, których absolwentem został w 1950[6]. Podjął pracę na stanowisku asystenta na macierzystej uczelni. W 1954 otrzymał stopień doktora nauk historycznych, na podstawie pracy kandydackiej zatytułowanej Rzemiosło wiejskie w Polsce w XIV–XVI w. i przygotowanej pod kierunkiem profesora Mariana Małowista[7]. W 1960 habilitował się w oparciu o rozprawę Badania nad kapitałem mieszczańskim Gdańska w drugiej połowie XV wieku. W 1969 otrzymał tytuł naukowy profesora nauk humanistycznych[8].

Profesorem nadzwyczajnym został w 1971, a dziewięć lat później profesorem zwyczajnym w zakresie nauk humanistycznych. W latach 1964–2009 prowadził seminarium magisterskie, w 1969 zaczął kierować mediewistycznym i nowożytnym seminarium doktorskim w Instytucie Historycznym. Wypromował 11 doktorów.

Od 1967 był prodziekanem Wydziału Historycznego UW, w okresie 1970–1973 pełnił funkcję dziekana tej jednostki. W latach 1975–1980 był dyrektorem Instytutu Historycznego, z którym zawodowo związany był nieprzerwanie od 1950. Od 1 października 1980 do 8 kwietnia 1982 pełnił funkcję rektora Uniwersytetu Warszawskiego.

Od 1978 do 1982 pełnił funkcję prezesa Polskiego Towarzystwa Historycznego, w 1982 został członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego[9].

W latach 1991–1996 był wiceprzewodniczącym Komitetu Badań Naukowych, w 1994 został członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk, w latach 1999–2006 przewodniczył Wydziałowi I Nauk Społecznych PAN. W 2002 został członkiem rzeczywistym PAN, zasiadł też w jej prezydium. Został wykładowcą Akademii Humanistycznej w Pułtusku, a także członkiem Polskiej Akademii Umiejętności, Academia Europaea i innych instytucji naukowych. Wszedł w skład m.in. jury Nagrody Naukowej KLIO. Zasiadał w Komitecie Nauk Historycznych Polskiej Akademii Nauk[10].

Opublikował około 800 prac naukowych, głównie z zakresu historii Polski okresu średniowiecza, w tym 16 książek i podręczników uniwersyteckich. Bywał też ekspertem teleturnieju Wielka gra. W 1975 organizował pierwszą olimpiadę historyczną. Wśród jego uczniów znaleźli się Agnieszka Bartoszewicz, Wojciech Fałkowski, Zbigniew Morawski, Grzegorz Myśliwski, Jerzy Pysiak, Paweł Żmudzki[11].

Działalność politycznaEdytuj

W latach 1956–1982 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej[9]. Od 1959 do 1961 pełnił funkcję I sekretarza komitetu uczelnianego PZPR na UW[12]. Z partii został usunięty wkrótce po wprowadzeniu stanu wojennego. W 1968 był jedynym z pięciu orzekających członków Wyższej Komisji Dyscyplinarnej przy ministrze oświaty i szkolnictwa wyższego dla pracowników naukowo-dydaktycznych szkół wyższych, który zagłosował przeciwko podtrzymaniu decyzji uczelnianej komisji dyscyplinarnej, na mocy której zwolniono z pracy profesora Damazego Tilgnera[13].

Podczas wydarzeń sierpniowych w 1980 przyłączył się do skierowanego do władz komunistycznych apelu 64 naukowców, literatów i publicystów o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami[14]. Od tegoż roku działał w Niezależnym Samorządnym Związku Zawodowym „Solidarność”. W 1985 brał udział w przygotowaniu opracowania zatytułowanego Raport. Polska 5 lat po sierpniu. W 1988 został członkiem Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie, objął w jego ramach funkcję przewodniczącego komisji nauki i oświaty[9]. W 1989 brał udział w obradach plenarnych Okrągłego Stołu. Po wyborach do Sejmu kontraktowego został ministrem edukacji narodowej w rządzie Tadeusza Mazowieckiego[15]. Jedną z podjętych wówczas decyzji była ta o wprowadzeniu nauczania religii do szkół publicznych. Urząd ministra sprawował do stycznia 1991.

Był członkiem komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed wyborami prezydenckimi w 2010 i w 2015[16][17].

Odznaczenia i wyróżnieniaEdytuj

 
Henryk Samsonowicz i prezydent RP Bronisław Komorowski podczas dekoracji Orderem Orła Białego

W 2010 prezydent Bronisław Komorowski odznaczył go Orderem Orła Białego[18], a 25 lutego 2011 powołał go w skład kapituły tego orderu[19]. W listopadzie 2015 w proteście przeciwko decyzji prezydenta RP Andrzeja Dudy o ułaskawieniu Mariusza Kamińskiego zrezygnował z członkostwa w tej kapitule[20].

Odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski w 1998[21]. Wyróżniony Odznaką Honorową „Zasłużony dla Mazowsza”[22] oraz Medalem Stulecia Odzyskanej Niepodległości[23].

W czasach PRL otrzymał Krzyż Kawalerski[24], Oficerski i Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi i Medal Komisji Edukacji Narodowej[25]. W 1984 wyróżniony francuskim Krzyżem Oficerskim Legii Honorowej[26].

Otrzymał tytuły doktora honoris causa Duquesne University w USA (1981), Akademii Pedagogicznej w Krakowie (1994), Uniwersytetu Mikołaja Kopernika (1998)[27], Uniwersytetu im. Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie (2002)[28], Uniwersytetu Humanistyczno-Przyrodniczego Jana Kochanowskiego w Kielcach (wówczas Akademii Świętokrzyskiej, 2005), Uniwersytetu Wrocławskiego (2007) oraz Uniwersytetu Opolskiego (2009[29]), Uniwersytetu Gdańskiego (2009)[30], Akademii im. Jana Długosza w Częstochowie (2010)[31], Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (2014)[32] i Uniwersytetu Jagiellońskiego (2015)[33]. W 2001 wyróżniony Nagrodą im. Profesora Hugona Steinhausa[34].

Został honorowym obywatelem Sandomierza (2004), gminy Długosiodło (2006)[35], Ostrowca Świętokrzyskiego (2008), Pułtuska (2008) oraz Warszawy (2015)[36]. W 2014 otrzymał Perłę Honorową Polskiej Gospodarki (w kategorii nauka)[37].

Życie prywatneEdytuj

Pochodził z rodziny pieczętującej się herbem Lis. Był synem geologa Jana Samsonowicza oraz Henryki z Korwin-Krukowskich, członkini Polskie Organizacji Wojskowej, a w okresie międzywojennym gimnazjalnej nauczycielki geografii[38]. Miał starsze rodzeństwo: brata Andrzeja i siostrę Annę[39].

Od urodzenia mieszkał w kamienicy przy ul. Wilczej 22[40]. 10 czerwca 2021 został pochowany w Alei Zasłużonych na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[41].

PublikacjeEdytuj

  • Rzemiosło wiejskie w Polsce XIV–XVI w., PWN, Warszawa 1954.
  • Hanza władczyni mórz, Książka i Wiedza, Warszawa 1958.
  • Badania nad kapitałem mieszczańskim Gdańska w II połowie XV w., Uniwersytet Warszawski, Warszawa 1960 (tłum. niemieckie 1969).
  • Historia Polski do roku 1795, Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych, Warszawa 1967.
  • Późne średniowiecze miast nadbałtyckich. Studia z dziejów Hanzy nad Bałtykiem w XIV–XV w., PWN, Warszawa 1968.
  • Życie miasta średniowiecznego, PWN, Warszawa 1970.
  • Złota jesień polskiego średniowiecza, Wiedza Powszechna, Warszawa 1971.
  • Dziedzictwo Średniowiecza. Mity i rzeczywistość, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1991.
  • Miejsce Polski w Europie, Bellona, Warszawa 1995 (tłum. niemieckie 1997).
  • Tysiącletnie dzieje (wraz z Januszem Tazbirem), Wyd. Dolnośląskie, Wrocław 1997.
  • Idea uniwersytetu u schyłku tysiąclecia (współautor), FNP, Warszawa 1998.
  • Północ-Południe, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1999.
  • Narodziny średniowiecznej Europy (red., wstęp), Bellona, Warszawa 1999.
  • Ziemie polskie w X wieku i ich znaczenie w kształtowaniu się nowej mapy Europy (red.), Universitas, Kraków 2000.
  • Długi wiek X. Z dziejów powstawania Europy, Poznańskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk, Poznań 2002 (tłum. niemieckie 2009).
  • Polska. Losy państwa i narodu do 1939 roku (współautor), Iskry, Warszawa 2003.
  • Konrad Mazowiecki (1187/88 – 31 VIII 1247), Wydawnictwo Avalon T. Janowski, Kraków 2008.
  • Prawda i fałsz. O polskiej chwale i wstydzie (współautor), Wyd. Stopka Łomża 2010.
  • Nieznane dzieje Polski. W Europie czy na jej skraju?, Bellona, Warszawa 2012.
  • Szkice o mieście średniowiecznym, Wydawnictwa Drugie, Warszawa 2014.
  • Studia nad postrzeganiem przestrzeni przez ludzi średniowiecza, Wydawnictwo Nauka i Innowacje, Poznań 2015.

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ Kto jest kim w Polsce: informator biograficzny. Lubomir Mackiewicz, Anna Żołna (red.). Warszawa: Wydawnictwo „Interpress”, 1993, s. 629. ISBN 83-223-2644-0.
  2. ↑ Nie żyje prof. Henryk Samsonowicz, kawaler Orderu Orła Białego. TVP Info, 28 maja 2021. [dostęp 2021-05-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (28 maja 2021)].
  3. ↑ Henryk Samsonowicz. rejestry-notarialne.pl. [dostęp 2021-08-30].
  4. ↑ Warszawa zapamiętana. W okupowanej stolicy. Magdalena Szymańska (oprac.). Warszawa: Dom Spotkań z Historią, 2019, s. 131. ISBN 978-83-66068-15-5.
  5. ↑ Absolwenci. liceum7.edu.pl. [dostęp 2018-01-16].
  6. ↑ Tomasz Jasiński. Profesor Henryk Bogdan Samsonowicz (1930–2021). „Nauka”. Nr 4, s. 174, 2021. [dostęp 2023-02-23]. 
  7. ↑ Henryk Samsonowicz: Rzemiosło wiejskie w Polsce XIV–XVI w.. Warszawa: PWN, 1954, seria: Badania z Dziejów Rzemiosła i Handlu w Epoce Feudalizmu (pod redakcją Mariana Małowosta). [dostęp 2019-05-27].
  8. ↑ Prof. zw. dr hab. czł. rzecz. PAN Henryk Bohdan Samsonowicz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2020-01-10].
  9. ↑ a b c Anna Grażyna Kister: Henryk Bohdan Samsonowicz. Encyklopedia Solidarności. [dostęp 2019-11-07].
  10. ↑ Skład. knh.pan.pl. [dostęp 2015-10-23].
  11. ↑ Szymon Brzeziński, Krzysztof Fudalej: Pracownicy naukowo-dydaktyczni Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego 1930–2010. Słownik biograficzny. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2012. ISBN 978-83-7543-242-8.
  12. ↑ Tadeusz Rutkowski: Na styku nauki i polityki. Uniwersytet Warszawski w PRL 1944–1989. W: Dzieje Uniwersytetu Warszawskiego po 1945. Piotr M. Majewski (red.). Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2016, s. 597. ISBN 978-83-235-1791-7.
  13. ↑ Marek Andrzejewski: Marzec 1968 w Trójmieście. Warszawa-Gdańsk: Instytut Pamięci Narodowej, 2008, s. 49.
  14. ↑ Apel (64 intelektualistów wraz z załączonym suplementem zawierającym nazwiska sygnatariuszy apelu). karta.org.pl. [dostęp 2020-09-26].
  15. ↑ Andrzej Sowa: Henryk Samsonowicz. Świadek epoki. Wywiad rzeka. Warszawa: Bellona, 2009, s. 5. ISBN 978-83-11-11528-6.
  16. ↑ Komitet poparcia Bronisława Komorowskiego. onet.pl, 16 maja 2010. [dostęp 2015-03-15].
  17. ↑ Kto wszedł do komitetu poparcia Komorowskiego. dziennik.pl, 15 marca 2015. [dostęp 2015-03-15].
  18. ↑ Prezydent odznaczył prof. Samsonowicza Orderem Orła Białego. prezydent.pl, 22 października 2010. [dostęp 2011-02-23].
  19. ↑ Prezydent powołał członków Kapituły Orderu Orła Białego. prezydent.pl, 28 lutego 2011. [dostęp 2011-02-28].
  20. ↑ Hall i Samsonowicz wystąpili z Kapituły Orderu Orła Białego. Protest przeciwko decyzji Dudy. tvn24.pl, 24 listopada 2015. [dostęp 2015-11-24].
  21. ↑ M.P. z 1999 r. nr 10, poz. 131.
  22. ↑ Osoby i podmioty odznaczone Odznaką Honorową „Zasłużony dla Mazowsza”. mazovia.pl. [dostęp 2017-01-03].
  23. ↑ Prof. Henryk Samsonowicz uhonorowany Medalem Stulecia Odzyskanej Niepodległości. prezydent.pl, 12 lutego 2020. [dostęp 2020-02-18].
  24. ↑ Odznaczenia państwowe przyznane pracownikom Uniwersytetu Warszawskiego w roku 1974. „Roczniki Uniwersytetu Warszawskiego”. T. 14–16, s. 293, 1975. Warszawa: UW-PWN. 
  25. ↑ Kto jest kim w Polsce. Warszawa: Wydawnictwo „Interpress”, 1989, s. 1149.
  26. ↑ Zbigniew Dunin-Wilczyński: Legia Honorowa. Zarys historii orderu. Warszawa: Arx Regia, Zamek Królewski w Warszawie, 2002, s. 6, 179.
  27. ↑ Doktorzy honoris causa UMK. umk.pl. [dostęp 2011-02-25].
  28. ↑ Doktorzy honoris causa UMCS. umcs.lublin.pl. [dostęp 2011-02-23].
  29. ↑ Doktoraty honoris causa Uniwersytetu Opolskiego. uni.opole.pl. [dostęp 2011-02-23].
  30. ↑ Doktorzy Honorowi Uniwersytetu Gdańskiego. ug.edu.pl. [dostęp 2011-02-25].
  31. ↑ Wręczenie tytułu doctor honoris causa prof. dr. hab. Henrykowi Samsonowiczowi. ajd.czest.pl. [dostęp 2016-02-04].
  32. ↑ Dwa honorowe doktoraty – UAM i UMP. radiomerkury.pl, 15 października 2014. [dostęp 2014-10-15].
  33. ↑ Prof. Henryk Samsonowicz doktorem honoris causa UJ. uj.edu.pl, 2 lutego 2015. [dostęp 2015-02-06].
  34. ↑ Dotychczasowi laureaci nagrody im. Hugona Steinhausa. pfun.pan.pl. [dostęp 2021-12-17].
  35. ↑ Honorowi Obywatele. dlugosiodlo.pl. [dostęp 2020-01-14].
  36. ↑ Uchwała nr XIII/246/2015 z 25-06-2015. warszawa.pl, 30 czerwca 2015. [dostęp 2015-07-31].
  37. ↑ Relacja: Gala Pereł Polskiej Gospodarki. hbrp.pl, 2014. [dostęp 2015-12-07].
  38. ↑ Andrzej Sowa: Henryk Samsonowicz, świadek epoki. Wywiad rzeka. Warszawa: Bellona, 2009, s. 10, 12, 15. ISBN 978-83-11-11528-6.
  39. ↑ Andrzej Sowa: Henryk Samsonowicz, świadek epoki. Wywiad rzeka. Warszawa: Bellona, 2009, s. 17. ISBN 978-83-11-11528-6.
  40. ↑ Jerzy S. Majewski. Jak za dawnych lat. Ulica Wilcza. „Stolica”, s. 16, wrzesień 2017. 
  41. ↑ Henryk Samsonowicz. Mistrz polskiej mediewistyki. polskieradio.pl, 10 czerwca 2021. [dostęp 2021-06-10].

BibliografiaEdytuj

Linki zewnętrzneEdytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Henryk_Samsonowicz&oldid=69676539”