Herkules i królowa Lidia
Herkules i królowa Lidia (wł. Ercole e la regina di Lidia, hiszp. Hércules y la reina de Lidia[a], franc. Hercule et la Reine de Lydie) – włosko-hiszpańsko-francuski film miecza i sandałów z 1959 roku w reżyserii Pietro Francisciego i Mario Bavy bazujący na postaci Herkulesa (Heraklesa) z grecko-rzymskiej mitologii oraz dramatach Siedmiu przeciw Tebom Ajschylosa i Edyp w Kolonie Sofoklesa. Kontynuacja filmu Herkules z 1958 roku[1].
 Okładka amerykańskiej adaptacji komiksowej filmu | |
| Gatunek | |
|---|---|
| Rok produkcji | |
| Data premiery |
12 września 1960 |
| Kraj produkcji | |
| Język | |
| Czas trwania |
105 min |
| Reżyseria | |
| Scenariusz |
Ennio De Concini |
| Główne role |
Steve Reeves |
| Muzyka | |
| Zdjęcia | |
| Scenografia |
Flavio Mogherini |
| Kostiumy |
Maria Baronj |
| Montaż |
Mario Serandrei |
| Produkcja |
Bruno Vailati |
| Wytwórnia |
Lux Film |
| Dystrybucja |
Lux Film |
| Przychody brutto |
890 010 448 ITL |
| Poprzednik | |
Opis fabuły[2]Edytuj
Starożytna Attyka. Herkules wraz ze swą żoną Jole i przyjaciółmi z Jolkos wyrusza do rodzinnych Teb. Laertes, ojciec Ulissesa wręcza im gołębie, a Argos lirę. Po drodze zatrzymuje ich zły olbrzym Antajos mordujący przybyszów nie mogących mu zapłacić. Dzięki wiedzy Ulissesa o źródle siły Antajosa, Herkules go pokonuje.
W tebańskich jaskiniach Herkules i jego towarzysze znajdują abdykowanego króla Teb, Edypa z synem Polinikiem. Za namową Herkulesa odbywają się negocjacje pomiędzy Polinikiem a Eteoklesem rywalizującymi o tron królewski. W drodze do Polinika Herkules i Ulisses czerpią wodę z Źródła Zapomnienia, przez co pierwszy traci pamięć, a drugi mowę. Trafiają w niewolę obcych wojsk i wypływają do Lidii władanej przez piękną i nikczemną Omfale.
Herkules cierpiący na amnezję zostaje uwiedziony przez królową jako jej nowy kochanek. Na osobności Ulisses tylko udający głuchoniemego wyjawia mu prawdę, jednak bez skutku. Wysyła więc jednego z ofiarowanych gołębi z wiadomością o pomoc do Itaki. Laertes wyrusza z Argonautami na ratunek, lecz przestrzega swą żonę Antykleę i narzeczoną Ulissesa, Penelopę o niewyjawieniu powodu nagłej podróży.
Tymczasem Eteokles podejrzewający nieobecnego Herkulesa o spiskowanie z Polinikiem zamierza pojmać Jole, mimo sprzeciwu arcykapłana Kreona. Następnie wydaje rozkaz aresztowania każdego wspierającego Polinika zaczynając od Kreona. W Lidii Ulisses odkrywa zabalsamowane zwłoki poprzednich kochanków Omfale, która chce zrobić to samo z Herkulesem. Laertes i Argonauci docierają do Lidii i są goszczeni przez Omfale. Ta zamierza wziąć Kastora jako następcę Herkulesa.
Herkules zaczyna wracać pamięć. Konfrontuje się z Omfale, która jednak zarzeka o prawdziwej miłości do niego. Jednak Herkules i jego towarzysze nie dają się zwieść Omfale i powstrzymują jej żołnierzy, a Ulisses zabija ich dowódcę – Sandone. Uciekają z Lidii, a Omfale nie mogąc znieść przegranej popełnia samobójstwo w cieczy służącej do balsamowania zwłok.
Polinik i Eteokles wzajemnie podejrzewający Herkulesa o spisek szykują się na bitwę w Delfach. Eteokles w imieniu swego generała Lastene wyzywa brata na pojedynek. Tymczasem Herkules z Argonautami dociera do Teb by odbić więzioną przez Eteoklesa Jole, gdzie trafia do areny z tygrysami. Udaje się mu z wielkim trudem je pokonać. Polinik i Eteokles walczą ze sobą i obaj giną. Główny wódz Polinika – Amfiaraos zamierzający porwać Jole chce podbić Teby, jednak jego wojska rozbija obrona dowodzoną przez Herkulesa. Jole jednoczy się z Herkulesem, zaś Kreon zostaje obwołany nowym królem Teb.
ObsadaEdytuj
- Steve Reeves – Herkules
- Emilio Cigoli – Herkules (głos)
- Sylvia Lopez – królowa Omfale
- Andreina Pagnani – królowa Omfale (głos)
- Sylva Koscina – Jole
- Maria Pia Di Meo – Jole (głos; dialogi)
- Marisa Del Frate – Jole (głos; śpiew)
- Gabriele Antonini – Ulisses
- Massimo Turci – Ulisses (głos)
- Sergio Fantoni – Eteokles
- Mimmo Palmara – Polinik
- Renato Turi – Polinik (głos)
- Carlo D’Angelo – arcykapłan Kreon
- Giulio Panicali – arcykapłan Kreon (głos)
- Gianni Loti – Sandone
- Cesare Fantoni – król Edyp
- Ivo Garrani – król Edyp (głos)
- Daniele Vargas – Amfiaraos
- Bruno Persa – Amfiaraos (głos)
- Andrea Fantasia – Laertes
- Gualtiero De Angelis – Laertes (głos)
- Aldo Fiorelli – Argos
- Gianfranco Bellini – Argos (głos)
- Aldo Pini – Tyfus
- Fulvio Carrara – Kastor
- Willy Colombini – Polluks
- Gian Paolo Rosmino – Eskulap
- Lauro Gazzolo – Eskulap (głos)
- Gino Mattera – Orfeusz
- Ugo Sasso – Lastene
- Primo Carnera – Antajos
- Giorgio Capecchi – Antajos (głos)
- Fulvia Franco – Antyklea
- Clelia Bernacchi – Antyklea (głos)
- Patrizia Della Rovere – Penelopa
- Vittoria Febbi – Penelopa (głos)
- Angelo Zanolli – Admeo
- Alan Steel – Megreo
- Nando Gazzolo – Narrator (głos)
UwagiEdytuj
- ↑ W wznowieniu z 1968 roku hiszpański tytuł brzmiał Hércules encadenado.
PrzypisyEdytuj
- ↑ Roy Kinnard, Tony Crnkovich: Italian Sword and Sandal Films, 1908-1990. Jefferson (Kalifornia Północna): McFarland & Company, 2017, s. 94. ISBN 978-1-4766-6291-6.
- ↑ Herkules i królowa Lidia (1959) - Filmweb, www.filmweb.pl [dostęp 2017-11-18] (pol.).
Linki zewnętrzneEdytuj
- Herkules i królowa Lidia w bazie IMDb (ang.)
- Herkules i królowa Lidia w bazie Filmweb