Hermann Hoth

Hermann Hoth
	generał pułkownik
Data i miejsce urodzenia	12 kwietnia 1885 roku ; Neuruppin
Data i miejsce śmierci	26 stycznia 1971 roku ; Goslar
	Przebieg służby
Lata służby	1904–1945
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego (przed 1904–1918); Reichswehra (1919–1934); Wehrmacht (1934–1945)
Jednostki	72 Pułk Piechoty; 18 Dywizja Piechoty; XV Korpus Pancerny; 3 Grupa Pancerna; 17 Armia; 4 Armia Pancerna
Stanowiska	dowódca:; 18 Dywizji Piechoty; XV Korpusu Pancerny; 3 Grupy Pancernej; 17 Armii; 4 Armii Pancernej i dowódca sił zbrojnych w rejonie Gór Harzu
Główne wojny i bitwy	I i II wojna światowa; agresja na Polskę; agresja na Francję; atak na Związek Radziecki
	Odznaczenia
	;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Hermann Hoth (ur. 12 kwietnia 1885 w Neuruppin, zm. 26 stycznia 1971 w Goslar) – niemiecki generał, uczestnik agresji na Polskę i Francję oraz ataku na Związek Radziecki. Odpowiedzialny za zbrodnie wojenne, skazany przez Międzynarodowy Trybunał Wojskowy w Norymberdze.

Życiorys edytuj

Po skończeniu gimnazjum Hermann Hoth wstąpił do Pruskiego Korpusu Kadetów, a w 1904 jako oficer do Armii Cesarstwa Niemieckiego^[1]. Po skończeniu akademii wojskowej służył w 72 pułku piechoty Torgau. W czasie wybuchu I wojny światowej w stopniu kapitana wszedł do Wielkiego Sztabu Generalnego, następnie został dowódcą kompanii, szefem batalionu i oddziału lotniczego. Pod koniec wojny został oficerem sztabu generalnego dywizji piechoty.

W latach 1935–1938 dowodził 18 Dywizją Piechoty, a następnie XV Korpusem Pancernym w stopniu generała porucznika.

W czasie agresji na Polskę w 1939 roku dowodził XV Korpusem Pancernym, który znacznie przyczynił się do powodzenia całej operacji. W 1940 roku w czasie inwazji na Francję, również odniósł sukcesy. Podczas ataku na ZSRR dowodził 3 grupą pancerną, biorąc udział w działaniach w ramach Grupy Armii Środek. 9 lipca 1941 już jako generał pułkownik zdobył Witebsk. Od 5 października 1941 do 1 czerwca 1942 dowódca 17 Armii – 27 października 1941 zdobył na jej czele Kramatorsk. Następnie walczył na Ukrainie.

Wraz z rozpoczęciem operacji Friedericus 17 maja 1942 Hoth, ze swoją 17 Armią, 1 Armią Pancerną feldmarszałka Paula Kleista i 6 Armią feldmarszałka Friedricha Paulusa, nacierali na wojska radzieckiego marszałka Siemiona Timoszenki w celu zdobycia dogodnych pozycji wyjściowych w rejonie Charkowa do ofensywy letniej, która miała otworzyć drogę do Stalingradu. 1 czerwca 1942 Hoth został dowódcą 4 Armii Pancernej. W ramach Grupy Armii Don, dowodzonej przez Ericha von Mansteina, wojska pancerne Hotha usiłowały bezskutecznie przedrzeć się do okrążonych w Stalingradzie wojsk Paulusa.

W 1943 roku armia Hotha brała udział w bitwie na łuku Kurskim (Hoth został za nią odznaczony Krzyżem Rycerskim z Mieczami), a następnie w bitwie o Dniepr i obronie Kijowa, w wyniku której poniosła ciężkie straty. Uznany za winnego utraty tego miasta, Hoth został w listopadzie odsunięty przez Hitlera od dowodzenia, a miesiąc później przeniesiony do rezerwy. Do aktywnej służby został przywrócony dopiero w kwietniu 1945 roku, gdy Hitler mianował go dowódcą sił zbrojnych w rejonie Gór Harzu^[1].

8 maja 1945 Hoth poddał się Amerykanom. Został osądzony przed Międzynarodowym Trybunałem Wojskowym w Norymberdze i uznany odpowiedzialnym za udział w przygotowaniach do wojny napastniczej i zbrodnie wojenne w podległych mu jednostkach armii niemieckiej. Został skazany na 15 lat więzienia w twierdzy. Zwolniony przedterminowo 7 kwietnia 1954^[1]. W 1958 napisał książkę o operacjach wojsk pancernych (Panzer-Operationen)^[2]. Zmarł 26 stycznia 1971.

Odznaczenia, m.in. edytuj

Odznaka za Rany w czerni
Krzyż Żelazny (1914) – I i II klasy
Order Hohenzollernów (Prusy) – królewski III klasy z mieczami (1918)
Order Zasługi Wojskowej (Bawaria) – II klasy
Odznaka Pancerna w srebrze
Order Zasługi Wojskowej (Bułgaria) – IV klasy
Medal Wojenny (Turcja)
Krzyż Zasługi Wojskowej (Austria) – III klasy
Krzyż Hanzeatycki (Hamburg)
Krzyż Honorowy za Wojnę 1914/1918 (dla Frontowców)
Krzyż Żelazny (1939 – ponowne nadanie) – I i II klasy
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (27 października 1939)
- liście dębu (17 lipca 1941)
- miecze (15 września 1943)
Odznaka za Długoletnią Służbę w Wehrmachcie – klasy I-IV
Order Michała Walecznego (Rumunia) – III klasy

Przypisy edytuj

↑ ^a ^b ^c Żerko 2014 ↓, s. 185.
↑ Żerko 2014 ↓, s. 186.

Bibliografia edytuj

Stanisław Żerko: Biograficzny leksykon II wojny światowej. Poznań: 2014. ISBN 978-83-63795-77-1.

Linki zewnętrzne edytuj

Biografia w Lexicon der Wehrmacht (niem.)

[CITEREFŻerko2014185-1] Żerko 2014 ↓, s. 185.

[CITEREFŻerko2014186-2] Żerko 2014 ↓, s. 186.

[1]

[2]