Hið Íslenzka Reðasafn

muzeum w Reykjavíku

Islandzkie Muzeum Penisów (isl. Hið Íslenzka Reðasafn) – muzeum znajdujące się w stolicy Islandii Reykjavíku. W zbiorach placówki znajduje się 280 eksponatów w postaci penisów zwierząt, a także dwa narządy ludzkie.

Islandzkie Muzeum Penisów
Hið Íslenzka Reðasafn
Ilustracja
Logo muzeum
Państwo

 Islandia

Miejscowość

Reykjavík

Adres

Laugavegur 116,
Reykjavík, Islandia

Data założenia

1997

Wielkość zbiorów

280 penisów zwierzęcych i ludzkich

Dyrektor

Hjörtur Gísli Sigurðsson

Położenie na mapie Islandii
Mapa konturowa Islandii, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Islandzkie Muzeum Penisów”
Ziemia64°08′34,627″N 21°54′54,000″W/64,142952 -21,915000
Strona internetowa

Historia edytuj

 
Założyciel muzeum na tle zbiorów
 
Nowa siedziba muzeum w Reykjavíku

Sigurður Hjartarson, założyciel muzeum, pracował jako nauczyciel historii oraz języka hiszpańskiego w szkole średniej Hamrahlíð w Reykjavíku. Od dziecka posiadał penis byka, który dostał jako bicz. W 1974 r. otrzymał kolejne cztery penisy wielorybów od lokalnych rybaków. Od tego czasu zaczął interesować się zbieraniem członków zwierząt. W kolejnych latach swoją kolekcję powiększał o penisy wielorybów, płetwonogów oraz innych zwierząt hodowlanych, pochodzące głównie z rzeźni. W prezencie od rybaków otrzymał także penisa niedźwiedzia polarnego zastrzelonego na dryfującej krze u wybrzeży Vestfirðir[1][1][2].

Kolekcja początkowo była przechowywana w szkole, w której uczył, jednak w 1997 r. Hjartarson postanowił przedstawić swoją kolekcję publicznie. Otrzymał dotację w wysokości 200 tys. ISK, która pozwoliła mu wynająć powierzchnię w muzeum w Reykjavíku w sierpniu 1997. Kolekcja powoli się rozrastała, wzrastała także liczba odwiedzających. W 2003 r. muzeum zwiedziło 5200 osób, w tym 4200 turystów z zagranicy. W 2004 r., po przejściu na emeryturę, Hjartarson nie mógł sobie pozwolić na utrzymanie wystawy, nie otrzymywał także dotacji od państwa, ani miasta. W związku z tym przeniósł wystawę do dawnej restauracji w położonej 480 km na północ od stolicy wioski Húsavík[1][3].

W 2012 r. Sigurður Hjartarson przekazał swoją kolekcję synowi Hjörturowi Gíslemu Sigurðssonowi[a]. Muzeum zostało przeniesione z powrotem do Reykjavíku do własnej siedziby przy Laugavegur 116[4].

W 2012 r. pewien niemiecki przedsiębiorca złożył ofertę zakupu kolekcji penisów i przewiezienia jej do Wielkiej Brytanii za kwotę 30 mln ISK, jednak rodzina założyciela nie zgodziła się na taką propozycję, uzasadniając, że kolekcja musi pozostać w Islandii[5].

Zbiory edytuj

 
Zbiory penisów
 
Sala wystawiennicza

W zbiorach muzeum znajduje się 280 okazów zwierzęcych penisów pochodzących od 93 różnych gatunków zwierząt. Wśród nich znajdują się okazy jednych z największych, jak i jednych z najmniejszych penisów w świecie zwierząt. Największym eksponatem jest prącie niebieskiego wieloryba o długości 170 cm i masie 70 kg (jest to tylko jego fragment, cały okaz miałby 5 m długości i masę około 350–450 kg). Najmniejszy eksponat ma natomiast 2 mm i jest to prącie chomika[6][7].

W muzeum znajduje się także wystawa poświęcona penisom postaci związanych z folklorem Islandii. W tej sekcji znajdują się prącia, które miałyby należeć do takich postaci fikcyjnych, jak np. elfy, trolle, czy też kelpie[8].

Ludzki penis edytuj

Muzeum przez długi czas dążyło do uzyskania eksponatu w postaci ludzkiego prącia. Początkowo w zbiorach znajdował się jedynie napletek udostępniony przez jeden ze szpitali po operacji obrzezania[9]. W muzeum znajduje się także 15 posrebrzanych rzeźb penisów islandzkiej reprezentacji w piłce ręcznej po tym, jak zdobyła srebrny medal na igrzyskach olimpijskich w 2008 r. w Pekinie[10].

Pierwszy ludzki penis trafił do kolekcji muzeum w 2008 r. Pochodził on od Amerykanina Toma Mitchella, który chciał, by „jego penis stał się najsłynniejszym penisem na świecie”[7]. Specjalnie żeby oddać go do muzeum, wytatuował na swoim prąciu motyw flagi USA. Kolejnym ofiarodawcą stał się anonimowy Islandczyk, który zmarł w 2011 r. i tym samym kolekcja wzbogaciła się o drugi okaz ludzkiego prącia. Kolejnych dwóch darczyńców z Niemiec i Wielkiej Brytanii zadeklarowało chęć oddania swojego penisa na rzecz islandzkiego muzeum[11].

Uwagi edytuj

  1. W Islandii nadal obowiązuje dawny skandynawski system nazwisk patronimicznych, tzn. nazwisko pochodzi od imienia ojca (zob. Islandzkie nazwiska).

Przypisy edytuj

  1. a b c Iceland Review, What is the story behind the Icelandic Phallological Museum?, „Iceland Review”, 31 maja 2010 [dostęp 2018-11-27] [zarchiwizowane z adresu 2018-09-18] (ang.).
  2. Show me yours, „Salon”, 27 marca 2001 [dostęp 2018-11-27] (ang.).
  3. Frauke Lüpke-Narberhaus, Penis-Museum in Island: Wer hat den Größten?, „Spiegel Online”, 8 września 2008 [dostęp 2018-11-27].
  4. Ætlar að flytja Reðursafnið til Reykjavíkur – Vísir, „visir.is” [dostęp 2018-11-27].
  5. Hafnaði tugmilljónum í typpin – Vísir, „visir.is” [dostęp 2018-11-27].
  6. GLOBALIZED MEMBERS: THE ICELANDIC PHALLOLOGICAL MUSEUM AND NEOLIBERAL…, „archive.is”, 14 grudnia 2012 [dostęp 2018-11-27] [zarchiwizowane z adresu 2012-12-14].
  7. a b Bob Strong, Icelandic museum offers long and short of male organ, „U.K.” [dostęp 2018-11-27] (ang.).
  8. Super User, Specimens [online], phallus.is [dostęp 2018-11-27] (ang.).
  9. David Leffman, James Proctor, The Rough Guide to Iceland, Rough Guides, 2004, ISBN 978-1-84353-289-7.
  10. Sarah Lyall, The Penises of the Icelandic Handball Team, „Slate”, 8 sierpnia 2012, ISSN 1091-2339 [dostęp 2018-11-27] (ang.).
  11. At Iceland’s Phallological Museum, size is everything, „The Independent [dostęp 2018-11-27] [zarchiwizowane z adresu 2018-06-13] (ang.).