Hipolit Duljasz
Hipolit Duljasz, ps. Andrzej, Bartek (ur. 10 listopada 1911 w Radomiu, zm. 16 lipca 1996)[1] – funkcjonariusz organów bezpieczeństwa PRL, pułkownik Milicji Obywatelskiej, dyrektor Centralnego Zarządu Więziennictwa MSW w latach 1955–1956, dyrektor Departamentu VI Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego (Departament Więziennictwa) w latach 1951–1954.
 pułkownik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
10 listopada 1911 |
|---|---|
| Data śmierci |
16 lipca 1996 |
| Przebieg służby | |
| Formacja | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
funkcjonariusz MBP |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Syn Antoniego i Józefy. Ukończył Szkołę Rzemieślniczo-Handlową. Z zawodu był ślusarzem-mechanikiem. W 1930 skazany na cztery lata, a w 1937 na 8 lat więzienia za działalność komunistyczną, we wrześniu 1939 wydostał się z więzienia i udał się do Łucka zajętego przez Armię Czerwoną, brał udział w organizowaniu tam władzy sowieckiej. W styczniu 1940 przeniósł się do Lwowa i został tam racjonalizatorem i przewodniczącym Komitetu Fabrycznego w Remontowej Bazie Samochodów i Czołgów. Po 22 czerwca 1941 ewakuowany do obwodu czelabińskiego, gdzie pracował w zakładach metalurgicznych. We wrześniu 1943 wstąpił do 2 Dywizji Piechoty im. Jana Henryka Dąbrowskiego i został zastępcą dowódcy do spraw polityczno-wychowawczych. W lutym 1944 przerzucono go na tyły frontu jako zastępcę dowódcy ds. polityczno-wychowawczych w sowieckim oddziale partyzanckim dowodzonym przez mjr Czesława Klima. W sierpniu 1944 przydzielony do Resortu Bezpieczeństwa Publicznego został kierownikiem Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego organizowanego na przyczółku sandomierskim dla województwa kieleckiego[2].
W 1956 ukończył Centralną Szkołę Partyjną.
Zastępca dyrektora tego departamentu 1950–1951, kierownik Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Bydgoszczy i zastępca kierownika WUBP w Katowicach w 1945.
Zastępca kierownika Grupy Operacyjnej MBP na Górnym Śląsku, kierownik WUBP w Kielcach z siedzibą w Sandomierzu od sierpnia 1944 do stycznia 1945. Członek KPP, PPR i PZPR. Od 1934 pracownik Egzekutywy Komitetu Okręgowego KPP w Radomiu, a następnie instruktor okręgowy na Okręg KPP Łódź.
Został pochowany na cmentarzu komunalnym Północnym na Wólce Węglowej (kwatera E-VII-2-1-18)[1].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (10 października 1945)[3]
- Krzyż Walecznych (17 września 1946)[4]
Przypisy edytuj
- ↑ a b Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2023-07-24].
- ↑ Na wysuniętych posterunkach 1977 ↓, s. 525,.
- ↑ M.P. z 1945 r. nr 44, poz. 109 „za działalność w konspiracji, udział w walkach partyzanckich i za zasługi w organizowaniu służby Bezpieczeństwa i Milicji Obywatelskiej”.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 29, poz. 247.
Bibliografia edytuj
- Stefan Skwarek: Na wysuniętych posterunkach. W walce o władzę ludową na Kielecczyźnie 1944–1954. Warszawa: 1977.
- Rok pierwszy. Powstanie i działalność aparatu bezpieczeństwa publicznego na Rzeszowszczyźnie (sierpień 1944–lipiec 1945), oprac. Dariusz Iwaneczko, Zbigniew Nawrocki, Rzeszów 2005.
Linki zewnętrzne edytuj
- Profil służbowy Hipolita Duljasza w BIP IPN. katalog.bip.ipn.gov.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].