Hipolit Słabicki
Hipolit Kazimierz Słabicki (ur. 11 lutego 1893, zm. 23 kwietnia 1965 w Ilford Park) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.
 podpułkownik dyplomowany piechoty
| |
| Data urodzenia |
11 lutego 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
23 kwietnia 1965 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
szef sztabu dywizji |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
    
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się 11 lutego 1893 na ziemi lwowskiej[1] jako syn Kazimierza[2]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarsko-królewskiego Pułku Strzelców Nr 18. Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1917[3].
W listopadzie 1918 uczestniczył w obronie Lwowa w 1918 w trakcie wojny polsko-ukraińskiej[1]. Został przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu podporucznika[4]. Następnie brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej[1]. Został awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[5][6]. W 1923 jako oficer nadetatowy 67 Pułk Piechoty z Brodnicy służył jako oficer ordynansowy dowódcy Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu, gen. bryg. Stefana de Latour[7]. 13 października 1923 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego 1923–1925[8][9]. 1 października 1925, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu nad Bugiem[10][11]. Później został przeniesiony z 67 pułku piechoty do Korpusu Ochrony Pogranicza[12]. Był I oficerem sztabu Brygady KOP „Wilno”[13]. Został awansowany na stopień majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931[14]. W 1932 był oficerem Dowództwa Okręgu Korpusu IX w Brześciu[15]. Od października 1933 do 4 października 1937 był szefem sztabu 7 Dywizji Piechoty w Częstochowie[16]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 40. lokatą w korpusie oficerów piechoty[17]. W marcu 1939 pełnił służbę w Inspektoracie Obrony Powietrznej Państwa na stanowisku szefa wydziału ogólno-organizacyjnego[18].
Po wybuchu II wojny światowej i kampanii wrześniowej przedostał się na Zachód i został oficerem Wojska Polskiego we Francji. W czasie kampanii francuskiej 1940 był dowódcą I batalionu 9 Pułku Piechoty[19].
Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Zmarł 23 kwietnia 1965 w Ilford Park[1]. Został pochowany na cmentarzu w Newton Abbot[1].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (27 listopada 1929)[20]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie, przed 1923)
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1937)[21][17]
- Medal Niepodległości (22 kwietnia 1938)[22]
- Srebrny Krzyż Zasługi (5 kwietnia 1928)[23]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 1 (8), s. 76, maj 1965. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2021-03-13].
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 130, 285.
- ↑ Wykaz oficerów 1920 ↓, s. 106.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 411.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 355.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 105, 317.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 71 z 13 listopada 1923 roku, s. 750.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 282, 1363.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 101 z 7 października 1925 roku, s. 546.
- ↑ Lista oficerów SG 1925 ↓, s. 14.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 128, 187.
- ↑ Gwara, Lewnau i Czekaj-Wiśniewska 2006 ↓, s. 109.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 31.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 477.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 28 września 1933 roku, s. 195.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 17.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 417.
- ↑ Kryska-Karski i Barański 1971 ↓, s. 62.
- ↑ M.P. z 1929 r. nr 278, poz. 644 „za zasługi na polu organizacji służby w Korpusie Ochrony Pogranicza”.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 93, poz. 143 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 81, poz. 127 „za zasługi w służbie granicznej”.
Bibliografia edytuj
- Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1920.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Lista oficerów Sztabu Generalnego (stan z dnia 31 grudnia 1925 roku). Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1926.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939–1945 Zeszyt nr 4. Londyn: 1971.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Małgorzata Gwara, Magdalena Lewnau, Beata Czekaj-Wiśniewska: Korpus Ochrony Pogranicza. Jednodniówki w zbiorach Centralnej Biblioteki Wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Polonia Militaris, 2006. ISBN 83-60619-03-4.