Historia literatury polskiej (podręcznik)
Historia literatury polskiej – synteza historyczno-literacka Czesława Miłosza, podręcznik do historii literatury polskiej napisany z myślą o cudzoziemcach, wydany na emigracji w Stanach Zjednoczonych w 1969 w wydawnictwie Macmillan[1], próba opisania historii literatury polskiej od jej początków do roku 1966 (pierwsze wydanie polskie w Wydawnictwie Znak obejmowało okres zakończony w 1939, a pełna wersja została wydana w 2010).
Autor | |
---|---|
Tematyka |
podręcznik do historii literatury polskiej dla cudzoziemców |
Typ utworu |
synteza historyczno-literacka |
Wydanie oryginalne | |
Miejsce wydania | |
Język | |
Data wydania |
1969 |
Wydawca |
Macmillan |
Pierwsze wydanie polskie | |
Data wydania polskiego |
1993 – wersja skrócona, 2010 – wersja pełna |
Wydawca | |
Przekład |
Geneza
edytujPrzyczyna powstania syntezy historyczno-literackiej Miłosza jest ściśle powiązana z jego biografią. W latach 60. XX wieku poeta wykładał literaturę słowiańską na amerykańskich uniwersytetach. Prowadził wówczas między innymi wykłady z „Przeglądu literatury polskiej”. Notatki z tych zajęć podyktował swojej studentce, Catherine S. Leach, która następnie je opracowała i w ten sposób powstała książka.
Treść
edytujSam Miłosz przyznawał: ,,Wystarczy zastanowić się chwilę, żeby dojść do wniosku, że napisanie literatury polskiej dla cudzoziemców jest przedsięwzięciem niemożliwym”. Pisał swój podręcznik z perspektywy emigranta, z dystansem do polskich spraw. W swojej książce nie ukrywa własnych niechęci i upodobań. Przyjął własne kryteria oceny utworów, przez co dokonał przewartościowania niektórych epok, prądów literackich oraz oceny twórczości samych autorów. W barwny sposób przemierzył kilka wieków polskiej literatury, co sprawiło, że „Historia literatury polskiej” nie przypomina bezosobowych podręczników i czyta się ją dobrze.
Emigracja polska sprzeciwiała się sposobowi patrzenia Miłosza na polską literaturę. W odpowiedzi na ich zarzuty poeta napisał esej „O historii polskiej literatury, wolnomyślicielach i masonach”, w którym bronił swoich poglądów.
Struktura utworu[1]:
Rozdział I. ŚREDNIOWIECZE
Rozdział II. WIEK PIĘTNASTY – PÓŹNE ŚREDNIOWIECZE
Rozdział III. HUMANIZM I REFORMACJA – WIEK SZESNASTY I POCZĄTEK WIEKU SIEDEMNASTEGO
Rozdział IV. WIEK SIEDEMNASTY – KONTRREFORMACJA I BAROK
Rozdział V. PIERWSZA POŁOWA OSIEMNASTEGO WIEKU – NOC SASKA
Rozdział VI. DRUGA POŁOWA OSIEMNASTEGO WIEKU – OŚWIECENIE
Rozdział VII. ROMANTYZM
Rozdział VIII. POZYTYWIZM
Rozdział XI. MŁODA POLSKA
Rozdział X. POLSKA NIEPODLEGŁA – 1918–1939.
Inne przeglądowe opracowania dotyczęce historii literatury polskiej to dwie prace polonistów: profesora Juliusza Kleinera Zarys dziejów literatury polskiej (1932)[2] oraz profesora Juliana Krzyżanowskiego Historia literatury polskiej (1939)[3].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Czesław Miłosz , Historia literatury polskiej do roku 1939, Wyd. 2 dodruk, Kraków: Wydawnictwo Znak, 1996, s. 5–8, ISBN 83-7006-409-4 [dostęp 2025-06-25] .
- ↑ Juliusz Kleiner i inni, Zarys dziejów literatury polskiej, wyd. 5, Wrocław Warszawa Kraków: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1990, s. 7, ISBN 978-83-04-03624-6 [dostęp 2025-06-25] .
- ↑ Julian Krzyżanowski i inni, Historia literatury polskiej: alegoryzm-preromantyzm, wyd. 6, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1986, s. 5, ISBN 978-83-06-01524-9 [dostęp 2025-06-25] .
Bibliografia
edytuj- Teresa Walas , Czesław Miłosz jako historyk literatury polskiej, „Dekada Literacka”, 11 (94), 1994 .