Honoriusz III

Honoriusz III (łac. Honorius III, właśc. Cencio zwany Camerario; ur. ok. 1150[1] w Rzymie, zm. 18 marca 1227 tamże[2]) – papież od 18 lipca 1216 do 18 marca 1227[1].

Honoriusz III
Honorius Tertius
Cencio
Papież
Biskup Rzymu
Ilustracja
Kraj działania  Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia ok. 1150
Rzym
Data i miejsce śmierci 18 marca 1227
Rzym
Miejsce pochówku Rzym
Papież
Okres sprawowania 18 lipca 1216 – 18 marca 1227
Kamerling
Okres sprawowania styczeń 1188 – 1198
Wyznanie katolicyzm
Kościół rzymskokatolicki
Diakonat 20 lutego 1193
Prezbiterat 3 czerwca 1200
Nominacja biskupia 18 lipca 1216
Sakra biskupia 24 lipca 1216
Kreacja kardynalska 20 lutego 1193
Celestyn III
Kościół tytularny S. Lucia in Septisolio (20 lutego 1193)
SS. Giovanni e Paolo (3 czerwca 1200)
Pontyfikat 18 lipca 1216
Multimedia w Wikimedia Commons
Sukcesja apostolska
Data konsekracji 24 lipca 1216
Miejscowość Perugia
Miejsce Bazylika S. Pietro w Perugii
Konsekrator Grzegorz IX

ŻyciorysEdytuj

Cencio urodził się w Rzymie około roku 1150 i został kanonikiem w Bazylice Santa Maria Maggiore[2]. Dość powszechnie przypisywana mu przynależność do rzymskiego rodu arystokratycznego Savelli[1] jest obecnie odrzucana przez historyków mediewistów jako oparta na szesnastowiecznych fałszerstwach[3][4]. Przed wyborem na papieża był kamerlingiem Świętego Kościoła Rzymskiego (od stycznia 1188 do 1198), następnie kardynałem[a][2] (20 lutego 1193) i przewodniczącym Kancelarii Apostolskiej (1194-1198). 18 lipca 1216 został wybrany następcą Innocentego III.

W 1217 roku wydał on istotny przywilej dla Krzyżaków, rozciągając na nich przywileje i odpusty, którymi cieszyli się templariusze i joannici. W czasie swojego pontyfikatu zatwierdził zakony dominikanów, franciszkanów i karmelitów[1].

Tuż po objęciu Stolicy Piotrowej papież podjął działania mające na celu zorganizowanie V krucjaty, zapowiedzianej przez sobór laterański IV w 1215 roku[1]. Aby tego dokonać, negocjował pomiędzy królem Francji Filipem II a królem Aragonii Jakubem I[2]. W Anglii wspierał małoletniego Henryka III, syna Jana bez Ziemi, w staraniach o koronę królewską[2]. Mimo jego starań, wyprawa krzyżowa okazała się klęską[1]. Głównymi winowajcami takiego obrotu sprawy byli ambitny legat papieski, kardynał Pelagio Galvani oraz niemiecki król Fryderyk II[2]. Honoriusz koronował Fryderyka 22 listopada 1220 na cesarza rzymskiego w Bazylice św. Piotra, a w zamian za to, władca niemiecki zobowiązał się wziąć czynny udział w krucjacie[2]. Wbrew obietnicom, Fryderyk doprowadził do elekcji swojego syna, Henryka VII na króla Niemiec i nie pojechał na wyprawę krzyżową w 1221 roku[2]. W lipcu 1227 roku Honoriusz zagroził Fryderykowi ekskomuniką, jeśli ten nie spełni swojej obietnicy[2].

Honoriusz gorliwie kontynuował politykę Innocentego III w Langwedocji. Bezkrytycznie popierał działania Szymona de Montfort i słał bulle z groźbami do wszystkich ośrodków oporu przeciw krzyżowcom. Próbował skłonić miasta Oksytanii do wystąpienia z koalicji przeciw Montfortowi, zastraszając je odebraniem siedzib biskupich. Kiedy 12 września 1217 r. siły katalońsko-langwedockie rozbiły krzyżowców pod Salvetat, na południe od Tuluzy i dostarczyły posiłków oblężonej stolicy langwedockich hrabiów, Honoriusz wystosował serię ostrych pism do prokuratora generalnego, (regenta) Królestwa Aragonii i hrabstwa Barcelony Sancha i małoletniego króla Jakuba I. W pierwszej bulli z 23 października pytał z oburzeniem, co popycha i wszystkich jego wiernych nobilów do powstania przeciw Bogu samemu. Groźba nałożenia na państwo interdyktu nie odstraszyła Sancha z Roussillon od kontynuowania walki przeciw Szymonowi de Montfort. Zaniepokoiła jednak tych spośród doradców i baronów Jakuba I, którym łaski Stolicy Apostolskiej leżały bardziej na sercu i ułatwiła zawiązanie się stronnictwa opozycyjnego do władzy prokuratora. Kolejne bulle, z 28 i 29 grudnia, adresowane bezpośrednio do Jakuba i do Sancha, groziły ogłoszeniem krucjaty przeciwko Aragonii i Katalonii. Honoriusz udzielił młodemu monarsze, który jeszcze nie był w stanie zdobyć wpływu na rządy państwem, surowej reprymendy, przypominając mu o łaskach wyświadczonych dynastii przez papiestwo i o uwolnieniu go z rąk Szymona de Montfort w roku 1214.

Honoriusz i wyznaczony przez niego legat Romano Bonaventura, kardynał Sant'Angelo, przyczynili się wydatnie do ostatecznego podboju Langwedocji przez władców królestwa Francji w latach 1226-1229. Romano Frangipani doprowadził chytrze do ponownego oskarżenia hrabiego Tuluzy Rajmunda VII o sprzyjanie heretykom, co poskutkowało zorganizowaniem nowej krucjaty pod wodzą Ludwika VIII Lwa, monarchy Francji i zainstalowaniem w Langwedocji królewskich seneszali rozporządzających znaczną siłą militarną.

Papież zmarł 18 marca 1227 roku[1].

Kardynałowie z nominacji Honoriusza IIIEdytuj

Osobny artykuł: Kardynałowie z nominacji Honoriusza III.

UwagiEdytuj

  1. ↑ Początkowo jako diakon S. Lucia in Silice (1193-1200), potem jako prezbiter Ss. Ioannis et Pauli (1200-1216)

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ a b c d e f g Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 94-95. ISBN 83-7006-437-X.
  2. ↑ a b c d e f g h i John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 263-265. ISBN 83-06-02633-0.
  3. ↑ Maleczek, s. 111-112;
  4. ↑ CENCIO (ca. 1150-1227) (ang.). The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2012-12-18].

BibliografiaEdytuj

  • Jonathan Sumption, The Albigensian Crusade, London-New York 1999, ​ISBN 0-571-11064-9​.
  • Ferran Soldevila, Els primers temps de Jaume I, Barcelona 1968.
  • Werner Maleczek, Papst und Kardinalskolleg von 1191 bis 1216, Wiedeń 1984
  • August Potthast, Regesta pontificum Romanorum inde ab a. post Christum natum 1198 ad a. 1304, vol. I, Berlin 1874
  • Elfriede Kartusch, Das Kardinalskollegium in der Zeit von 1181-1227, Wiedeń 1948
  • Pope Honorius III (ang.). Catholic Encyclopedia. [dostęp 2012-12-17].

Linki zewnętrzneEdytuj

Poprzednik
Egidio de Anagnia 		Wicekanclerz Świętego Kościoła Rzymskiego
(1194-1198) 		Następca
Rainaldo di Acerenza
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Honoriusz_III&oldid=61599831”