Hotel Georges w Wilnie
Hotel Georges – najwytworniejszy hotel w historii Wilna, obecnie niepełniący swej funkcji.
 współczesne zdjęcie b. hotelu "Georges" w Wilnie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
al. A. Mickiewicza 20 |
| Typ budynku |
hotel |
| Styl architektoniczny | |
| Architekt |
Tadeusz Rostworowski, |
| Inwestor |
Tadeusz Rostworowski, Aleksander Lubański |
| Kondygnacje |
5 |
| Rozpoczęcie budowy |
1893 |
| Ukończenie budowy |
1895 |
| Zniszczono |
1944 (zniszczenia wywołane pożarem podczas walk o Wilno) |
| Odbudowano |
1950, 2005 |
| Pierwszy właściciel |
Tadeusz Rostworowski |
| Kolejni właściciele |
Ignacy Zawistowski |
Położenie na mapie Wilna  | |
Położenie na mapie Litwy  | |
 54°41′13,686″N 25°16′42,744″E/54,687135 25,278540
| |
Jego pierwsza nazwa - "St.-Georges" (Жорж). W okresie międzywojennym znany był też pod spolszczoną nazwą "Żorż". Panowała opinia, że pełnił wiodącą rolę obiektu wymienianego po zabytkach Wilna i uniwersytecie.
Zbudowany w latach 1893-1895 według projektu architekta hr. Tadeusza Rostworowskiego[1], przez kilka lat właściciela, oraz inżyniera J. Parczewskiego przy ówczesnej ul. Świętojerskiej 20, w okresie międzywojennym ul. A. Mickiewicza, obecnie pr. Giedymina. Nad budynkiem dominował św. Jerzy na rumaku, i stąd, oraz od nazwy ulicy, jego nazwa. Pełnił rolę hotelu do 1940. Został zniszczony w czasie działań wojennych w prowadzonej przez AK Operacji „Ostra Brama” (w lipcu 1944)[2]. Odbudowany w 1950 mieścił hotel "Vilnius". Od 2005 pełni funkcję apartamentowca jako "Grand Duke Palace".
Przeszedł do historii głównie dzięki eleganckiej restauracji i sali balowej w stylu Ludwika XVI, które były miejscem wielu spektakularnych wydarzeń, bali itd.[3] Np. żagarysta Alfred Kolator wspomina, że
była tam obszerna sala restauracyjna, meble stylowe z belle epoque, miękkie, pokryte jasno kremowym brokatem, części drewniane złocone, ściany zdobione złoconymi gzymsami, gości nie za wiele. Dania: zupa rakowa, udziec sarni, może być zając, cietrzew, bażant, przepiórka, jarząbek (zależnie od sezonu), w ogóle czego dusza zapragnie, ale zawsze coś z dziczyzny, a do podlania tego ni wypadało wziąć co innego, niż jarzębiak izdebnicki. Na deser, choćby to było w okresie Bożego Narodzenia, mogą być świeże truskawki — od tego byli w Wilnie sławni ogrodnicy, panowie Kiec i Wagner”[4].
Jego współwłaścicielem był jeden z przodków (kuzyn ojca) kardynała Henryka Gulbinowicza.
W 1939 mieścił konsulat generalny Litwy.
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Tadeusz Maria Rostworowski. Internetowy Polski Słownik Biograficzny. [dostęp 2017-09-22].
- ↑ Dola i niedola Ewalda Krolla, [w:] [1]
- ↑ Waldemar Wołkanowski, Restauracje międzywojennego Wilna. Ludzie, miejsca, historie (2) [online], Wilnoteka [dostęp 2022-04-27] (pol.).
- ↑ Mieczysław Jackiewicz: Kawiarnie, restauracje i inne lokale w Wilnie (2), Kurier Wileński z 25 stycznia 2013, [w:] [2]
Bibliografia edytuj
- Anna Hendzel-Andreew: O współpracy Ruszczyca ze Sleńdzińskim w wileńskiej części "Dziennika" - zakończenie rozważań, Nasz Czas, [w:] [3]
- Józef Krajewski: Wilno i okolice: Przewodnik, Rewasz Pruszków 2012, 336 s., ISBN 978-83-62460-33-5