Humberto Maschio
 |
Ten artykuł od 2009-07 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Humberto Dionisio Maschio (ur. 20 lutego 1933 w Avellaneda) - były argentyński piłkarz grający na pozycji napastnika.
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia |
20 lutego 1933 | ||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wzrost |
176 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pozycja | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera seniorska[a] | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera reprezentacyjna | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera trenerska | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
Był zarówno dobrym strzelcem jak i dryblerem, jednak jego największym atutem było myślenie na boisku – stąd przydomek Bocha (czyli głowa)
Kariera klubowa edytuj
Piłkarz rozpoczął piłkarską w stołecznym Arsenalu Sarandí, skąd przeniósł się do Quilmes.
W 1954 roku został piłkarzem Racingu, gdzie zadebiutował u boku Omara Corbatty i Antonio Angelillo. W 1957 roku po znakomitym w wykonaniu piłkarza turnieju Copa América, wyemigrował do Włoch, czym u kibiców argentyńskich zarobił sobie na miano tzw. „brudnej twarzy”. W trakcie gry na Półwyspie Apenińskim grał dla kilku klubów min. Bolognii, Atalanty, Interu Mediolan (Scudetto w 1963 roku) czy ACF Fiorentina (Puchar Włoch 1966) W roku 1966 za namową trenera klubu Juana José Pizzuttiego, wrócił do ojczyzny, po raz drugi został zawodnikiem Racing Club. Jesień kariery był dla zawodnika niezwykle owocna - Maschio wraz z drużyną zdobył dwa najbardziej prestiżowe trofea - Copa Libertadores i Puchar Interkontynentalny w 1967 roku.
Kariera reprezentacyjna edytuj
Dla reprezentacji Argentyny rozegrał 12 spotkań w których zdobył 12 bramek. Był częścią drużyny, która zwyciężyła w Copa América 1957.
W 1962 został powołany do kadry Włoch na Mistrzostwa Świata 1962. Na turnieju był kapitanem zespołu i głównym „bohaterem” tzw. „Bitwy w Santiago”, czyli serii brutalnych incydentów jakie miały miejsce w trakcie spotkania z reprezentacją Chile (chilijski piłkarz złamał mu nos w trakcie bójki). Włosi odpadli z turnieju już po fazie grupowej, a piłkarz zdecydował się zakończyć karierę reprezentacyjną.
Łącznie w reprezentacji Włoch rozegrał cztery spotkania.
Kariera trenerska edytuj
Po zakończeniu kariery został trenerem. Krótko i bez sukcesów prowadził reprezentację Argentyny i Kostaryki oraz boliwijskie Blooming.
Sukcesy edytuj
Klubowe edytuj
- Inter Mediolan
- Serie A: 1962–63
- Fiorentina
- Puchar Włoch: 1965–66
- Racing Club
- Primera División: 1966
- Copa Libertadores: 1967
- Puchar Interkontynentalny: 1967
Reprezentacyjne edytuj
- Argentyna
- Copa América: 1957
Literatura edytuj
- Tomasz Wołek, Encyklopedia piłkarska FUJI: Copa America. Historia mistrzostw Ameryki Południowej 1910-1995, Wydawnictwo GiA, Katowice 1995, ISBN 83-902751-2-0, str. 114