Huta Szczecin
Huta Szczecin – huta żelaza w szczecińskiej dzielnicy Stołczyn działająca w latach 1897–2008. Huta specjalizowała się w produkcji surówki żelaza dla potrzeb odlewni, prowadziła produkcję szerokiego asortymentu wielkopiecowej surówki odlewniczej (produktu, z którego odlewa się np. korpusy silników). Wyroby sprzedawano w Polsce i za granicą (Niemcy, Skandynawia, Wielka Brytania, Bliski Wschód). Po reprywatyzacji roczna zdolność produkcyjna wynosiła 200 000 ton.
 Huta nocą (wielki piec) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Adres |
71-833 Szczecin |
| Data założenia |
1897 |
| Data likwidacji |
2008 |
| Forma prawna | |
| Nr KRS | |
Położenie na mapie Szczecina  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | |
 53°29′50″N 14°37′00″E/53,497222 14,616667
| |
Historia edytuj
Huta pierwotnie nosiła nazwę Eisenwerke „Kraft” AG in Kratzwick (pol. Kraśnica od nazwy pobliskiego osiedla). Była to własność przedstawiciela górnośląskiego rodu magnatów ziemskich i przemysłowych Henckel von Donnersmarcków – hrabiego (od 1901 dziedzicznego księcia Prus) Guido Henckla von Donnersmarck; nazwa huty nawiązywała od imienia najmłodszego syna Guidona – Krafta.
W 1897 roku wybudowano pierwsze wielkie piece. W 1906 roku w jej skład wchodziły trzy wielkie piece, koksownia, cementownia oraz cegielnia[1][2][3].
16 maja 1946 huta została przejęta przez Polskę i włączona do Gliwickich Zakładów Hutniczych. W 1950 huta stała się samodzielnym zakładem produkcyjnym. Proces przemian własnościowych Huty Szczecin zapoczątkowany został przekształceniem Przedsiębiorstwa Państwowego Huta „Szczecin” w jednoosobową spółkę Skarbu Państwa.
W 1996 roku Huta Szczecin stała się zakładem prywatnym. Od roku 2004 właścicielem Huty Szczecin SA był Kronospan. W roku 2008 rozpoczęto rozbiórkę zakładu[4]. W 2011 teren Huty Szczecin był administrowany przez Kronochem, spółkę grupy Kronospan, która świadczyła usługi przeładunkowe towarów masowych, oraz przeładunki i magazynowanie metanolu.
Kolej Huty Szczecin edytuj
Huta eksploatowała poniższe parowozy:
- TKh3877 – pomnik przy hucie
- TKbb nr 4 – eksponat w Wolsztynie
- TKbb nr 1 – pomnik w lokomotywowni
Huta miała też spalinowozy:
Przypisy edytuj
- ↑ Pomorze Zachodnie w tysiącleciu: praca zbiorowa / pod red. Pawła Bartnika i Kazimierza Kozłowskiego ; Polskie Towarzystwo Historyczne. Oddział w Szczecinie, Kuratorium Oświaty w Szczecinie, Urząd Miejski w Szczecinie.
- ↑ Marek Łuczak Szczecin. Skolwin, Stołczyn. Scholwin, Stolzenhagen., Zapol/Pomorskie Towarzystwo Historyczne, wyd.II poszerzone, Szczecin 2019, ISBN 978-83-7518-896-7
- ↑ Paulina Romanowicz, huta na Stołczynie przed wojną [online], Szczecin Stołczyn, 30 marca 2020 [dostęp 2023-04-11] (pol.).
- ↑ To już pewne: Huta Szczecin idzie na złom. wnp.pl, 2008-09-04. [dostęp 2011-02-24].
Bibliografia edytuj
- Pomorze Zachodnie w tysiącleciu. Praca zbiorowa / pod red. Pawła Bartnika i Kazimierza Kozłowskiego ; Polskie Towarzystwo Historyczne. Oddział w Szczecinie, Kuratorium Oświaty w Szczecinie, Urząd Miejski w Szczecinie. Szczecin: Wydawnictwo Archiwum Państwowego „Dokument” w Szczecinie, 2000, s. 159. ISBN 83-86992-75-1. (pol.).
- Marek Łuczak: Szczecin. Skolwin, Stołczyn. Scholwin, Stolzenhagen. Wyd. II, poszerzone. Szczecin: Zapol/Pomorskie Towarzystwo Historyczne, 2019. ISBN 978-83-7518-896-7. (pol.).
Linki zewnętrzne edytuj
- Strona archiwalna Huty Szczecin. huta.szczecin.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-06-19)].