Wikipedia

II Krajowy Konkurs Awionetek

II Krajowy Konkurs Awionetek – zawody lotnicze rozegrane w Polsce w dniach 29 października – 1 listopada 1928 roku w Warszawie[1].

Informacje ogólne edytuj

 
Samoloty stojące przed hangarami podczas II Krajowego Konkursu Awionetek w Warszawie – na pierwszym planie WK-1 Jutrzenka, w środku DKD-III (P-PAWD) i DKD-IV, po prawej PWS-4.

II Krajowy Konkurs Awionetek był drugim z serii konkursów samolotów lekkich polskiej konstrukcji, organizowanych w okresie międzywojennym, zapoczątkowanych przez I Krajowy Konkurs Awionetek w 1927 roku. Łączyły one elementy zawodów lotniczych ze sprawdzianami poziomu konstrukcji samolotów, skonstruowanych w Polsce. Zawody organizował Zarząd Główny Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, która także wspierała finansowo budowę kilku ze startujących konstrukcji.

W pierwszym dniu samoloty były ważone z wyposażeniem, paliwem i pilotem. Następnie miała miejsce konkurencja krótkiego startu i lądowania. Polegała ona na starcie z jak najbliższej odległości nad bramką z rozciągniętym sznurem na wysokości 5 m. Analogiczna była konkurencja lądowania, w której samolot musiał wylądować przelatując nad bramką i zatrzymać się na jak najkrótszym odcinku[2]. Najkrótszy start - 60 m osiągnął Orkan II T. Grzmilassa[3]

Kolejną konkurencją była próba wzniesienia się na jak największą wysokość w ciągu 30 minut[2]. Samolot Orkan II uzyskał w tym teście wysokość 3650 m[3].

Próba szybkości przelotowej polegała na uzyskaniu jak najlepszego czasu 6-krotnego przelotu na trasie Warszawa – Piaseczno – Warszawa. W razie przymusowego lądowania i ponownego startu, doliczano 10 minut karnych[2]. Największą prędkość przelotową 137 km/h, a 155 km/h na poszczególnych odcinkach, uzyskał samolot DUS-III Ptapta, o metalowej konstrukcji[4].

Ostatnią konkurencją była próba szybkości demontażu i montażu samolotu. Po zdemontowaniu skrzydeł należało przeprowadzić samolot przez bramkę o szerokości 3 m i wysokości 3,5 m, po czym ponownie w szybkim czasie zamontować skrzydła i odbywać lot[2].

Wyniki edytuj

Miejsce Samolot Pilot (załoga) Liczba
miejsc		 Numer
rej.		 Numer
startowy		 Konstruktor
1. DKD-IV Józef Bargiel i Karolina Iwaszkiewiczówna 2 - 15 Stanisław Działowski[5]
2. Orkan II por. pil. Tadeusz Grzmilas 1 - 19 Tadeusz Grzmilas[6]
3. DKD-III Stanisław Działowski 1 P-PAWD Stanisław Działowski[7]
4. PS-1 Olimpiusz Nartowski 2 - Stanisław Prauss[8]
5. DKD-IVbis por. pil. Karczmarczyk i Mieczysław Działowski 2 - Stanisław Działowski[7]
6. PWS-4 Franciszek Rutkowski 1 - 11 PWS (August Bobek-Zdaniewski)[9]
7. JD-2 (nr SL-6) James Worledge 2 P-PSLA Jerzy Drzewiecki[10]
8. DUS-III Ptapta Antoni Mroczkowski 2 - 1 Jerzy Dąbrowski, Antoni Uszacki[11]
9. WZ-XI Kogutek Zbigniew Babiński 1 - Władysław Zalewski[1]
10. Skraba ST-3 Łopaczyński 2 - Bolesław Skraba[12]
11. Moryson Ostrovia I Stanisław Czyżewski 2 - 6 Władysław Kozłowski / Józef Morrison[13]
12. WR-1 S. Tondys 2 P-PSL8 Stanisław Wigura i Stanisław Rogalski[14]

Nie ukończyły konkursu:

Z powodu awarii silnika i przymusowego lądowania pod Sochaczewem, na otwarcie konkursu spóźnił się samolot MN-3 konstrukcji Józefa Medweckiego (pilot Szulczewski) i nie wziął udział w konkursie[16]. Z podobnych przyczyn nie wziął udziału samolot O-2 konstrukcji Michała Offierskiego, lecący z Poznania[17]. Podczas lotu na konkurs również oba samoloty DKD-IV doznały uszkodzeń, lecz zdołano je pośpiesznie naprawić dzięki pomocy pracowników linii lotniczych Aerolot[5].

Zawody były sukcesem amatorskich konstrukcji braci Stanisława i Mieczysława Działowskich, którzy za pierwsze miejsce otrzymali nagrodę 10 000 zł, a za III - 3000 zł[7]. Za 4. miejsce przyznano 2000 zł (samolot PS-1 S. Praussa)[8]. Nagrodę Ministra Komunikacji 1000 zł otrzymał samolot RWD-1, mimo nieukończenia konkursu, za najbardziej oryginalną konstrukcję[18] Nagrodę Ministra Komunikacji za najkrótsze lądowanie 70 m uzyskał samolot Skraba ST-3[19]. Samolot Orkan II zdobył nagrodę ufundowaną przez miasto Poznań[3].

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b A. Glass, op. cit., s. 105.
  2. ↑ a b c d Mieczysław Działowski jr, SPOD ZNAKU IKARA. [dostęp 2010-07-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-07-11)].
  3. ↑ a b c J. Cynk, op. cit. s. 627.
  4. ↑ J. Cynk, op. cit. s. 628.
  5. ↑ a b A. Glass, op. cit., s. 98-99.
  6. ↑ A. Glass, op. cit., s. 104.
  7. ↑ a b c Według J. Cynk, op. cit. s. 604 i 607; Zbigniew Luranc: DKD-IV, w: Modelarz, nr 10/1989, s. 14, oraz M. Działowski jr, SPOD ZNAKU IKARA (A. Glass, op. cit., s. 96 i 99 podaje odwrotnie miejsca 3 i 5).
  8. ↑ a b J. Cynk, op. cit., s. 487; A. Glass, op. cit., s. 285.
  9. ↑ A. Glass, op. cit., s. 180.
  10. ↑ A. Glass, op. cit., s. 282.
  11. ↑ A. Glass, op. cit., s. 165.
  12. ↑ A. Glass, op. cit., s. 124.
  13. ↑ a b A. Glass, op. cit., s. 103; J. Cynk, op. cit., s. 620-624.
  14. ↑ A. Glass, op. cit., s. 284.
  15. ↑ A. Glass, op. cit., s. 286 i J. Cynk, op. cit., s. 488 (źródła te podają prawdopodobnie błędnie jako pilota RWD-1 Z. Babińskiego, który według informacji w A. Glass, s. 105 i J. Cynk s. 615, pilotował w konkursie WZ-XI Kogutek)
  16. ↑ A. Glass, op. cit., s. 137.
  17. ↑ A. Glass, op. cit., s. 140.
  18. ↑ J. Cynk, op. cit., s. 488.
  19. ↑ J. Cynk, op. cit., s. 117; A. Glass, op. cit., s. 125.

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=II_Krajowy_Konkurs_Awionetek&oldid=73098239”