ISO/IEC 2022
 |
Ten artykuł od 2023-02 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
ISO 2022 formalnie ISO/IEC 2022 – standard ISO kodowania znaków[1] — odpowiednikiem normy ECMA ECMA-35, standardu ANSI X3.41 i japońskiej normy przemysłowej JIS X 0202[2]. Pochodzi z 1971 roku, ostatnio został zmieniony w 1994 roku[2].
Schemat kodowania ISO/IEC 2022 jest zazwyczaj schematem kodowania znaków o zmiennej długości, który wykorzystuje jeden lub więcej bajtów lub dwa bajty na znak.
Zestawy kodów w ISO 2022:
- ISO-2022-JP – standardów kodowania japońskich znaków katakana[3], odpowiednik: JIS X 0201-1976, JIS X 0208-1978, JIS X 0208-1983
- ISO-2022-JP-1 – standardów kodowania japońskich znaków[4][5],
- ISO-2022-JP-2 – standardów kodowania japońskich znaków[5],
- ISO-2022-JP-3 – standardów kodowania japońskich znaków[5],
- ISO-2022-JP-2004 – standardów kodowania japońskich znaków[5],
- ISO-2022-KR – standard kodowania znaków koreańskich[6],
- ISO-2022-CN – standard kodowania znaków chińskich[6],
- ISO-2022-CN-EXT – standard kodowania znaków chińskich[6],
Przypisy edytuj
- ↑ ISO/IEC 2022:1994 [online], ISO, grudzień 1994 [dostęp 2023-02-02] (ang.).
- ↑ a b NTERNATIONAL STANDARD lSO/IEC 2022 Fourth edition - Preview [online], 1 grudnia 1994.
- ↑ Encoding Standard [online], encoding.spec.whatwg.org [dostęp 2023-02-02].
- ↑ 6. Historical charsets and encodings — Programming with Unicode [online], unicodebook.readthedocs.io [dostęp 2023-02-14].
- ↑ a b c d Ken Lunde, Legacy & Not-So-Legacy Character Sets & Encodings [online], 1999.
- ↑ a b c RFC 1922: Chinese Character Encoding for Internet Messages, „IETF Datatracker”, 1 marca 1996 [dostęp 2023-02-14] (ang.).