ITWL HOB-bit
ITWL HOB-bit – polski, bezzałogowy aparat latający (UAV – Unmanned Aerial Vehicle) opracowany w Instytucie Technicznym Wojsk Lotniczych (ITWL), przeznaczony do bliskiego rozpoznania zarówno dla potrzeb wojskowych jak i służb cywilnych.
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Konstrukcja | |
| Załoga |
0 |
| Dane techniczne | |
| Napęd | |
| Moc |
2 x 350 W |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
1,7 m |
| Długość |
1,2 m |
| Masa | |
| Własna |
3,5 kg |
| Użyteczna |
1,2 kg |
| Startowa |
5 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
90 km/h |
| Pułap |
600 m |
| Pułap praktyczny |
100 - 400 m |
| Promień działania |
20 km |
| Długotrwałość lotu |
45 min |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| Polska | |
Historia edytuj
Pod koniec lat 90. XX wieku ITWL prowadził pracę nad manewrującymi celami powietrznymi, zdobyte wówczas doświadczenia w opracowywaniu systemów zdalnego sterowania, przesyłania danych, systemów monitorujących parametry lotu pozwoliły na opracowanie układu autonomicznego sterowania lotem i zarządzania wykonaniem misji, wykorzystanego następnie w konstrukcji miniaturowego bezzałogowego systemu obserwacji (MBSO). W 2002 roku powstał pierwszy model HOB-bita. W 2004 roku ujawniono plan wyposażenia polskich Wojsk Lądowych w zestawy taktycznych bezzałogowych aparatów latających klasy mini. Rok później Departament Polityki Zbrojeniowej Ministerstwa Obrony Narodowej, ogłosił w maju pierwsze formalne zapotrzebowanie na tego typu aparat. Do postępowania stanęły ITWL wraz z Centrum Naukowo-Produkcyjnym Elektroniki Profesjonalnej Radwar S.A. i Wojskową Akademią Techniczną oraz WB Electronics z aparatem Calineczka 2004. Rywalizację na budowę i próby demonstratora technologii klasy mini wygrał HOB-bit. Przetarg nie przełożył się na budowę seryjnego aparatu klasy mini na bazie produktu ITWL. A dwa wybudowane w ramach przetargu prototypy uległy zniszczeniu w trakcie prób[1].
Konstrukcja edytuj
HOB-bit jest konstrukcją kompozytową, górnopłatem napędzanym dwoma bezszczotkowymi silnikami elektrycznym, którym energię dostarczają akumulatory litowo-polimerowe. Aparat startuje z "ręki" lub z katapulty wykorzystującej energię naciągniętej gumy. HOB-bit może być sterowany ręcznie z naziemnego stanowiska kontroli lotu, jak również może wykonywać swoje misje w pełni autonomicznie, po wcześniejszym zaprogramowaniu profilu lotu z wykorzystaniem odbiornika GPS. Samolot ląduje klasycznie na kadłubie (aparat nie posiada podwozia) lub z wykorzystaniem spadochronu. W skład wyposażenia mogą wchodzić: kamera cyfrowa, cyfrowy aparat fotograficzny, lub kamera termowizyjna. Drugi prototyp HOB-bita posiada ruchomą głowicę, w której można zamontować wspomniane wyposażenie. Obraz rejestrowany przez samolot może być przekazywany w czasie rzeczywistym do naziemnego stanowiska kontroli lotu lub rejestrowany na pokładzie samolotu.
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Robert Rochowicz. Trudna historia czyli HOB-bit jaki jest, a jaki być powinien. „Nowa Technika Wojskowa”. 11, s. 36-37, 2005. ISSN 1230-1655.
- Bartosz Głowacki. Mały i skuteczny HOB-bit. „Nowa Technika Wojskowa”. 2, s. 38-40, 2005. ISSN 1230-1655.