IV Grupa Lotnicza
IV Grupa lotnicza – jednostka lotnictwa wojskowego utworzona w 1919 roku. Pierwszym dowódcą był kpt pil Julian Słoniewski
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1919 |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość |
Dowództwo Wojsk Lotniczych |
Grupa lotnicza edytuj
W końcu marca 1919 działające na froncie polsko-ukraińskim w rejonie Kowla 2 eskadra lotnicza por. Robotyckiego i 3 eskadra lotnicza kpt. Donata Makijonka utworzyły IV grupę lotniczą pod dowództwem kpt. Juliana Słoniewskiego[1].
Grupa lotnicza była organem dowódczym i organizacyjnym. W skład dowództwa grupy lotniczej wchodził: dowódca, oficer sztabu, adiutant, referent do spraw technicznych oraz 9 podoficerów lub pracowników cywilnych. Rozkazem MSWojsk. z 6 września 1919 wprowadzono nowy etat dowództwa grupy. Liczba personelu pomocniczego została w nim znacznie zwiększona[2].
20 września 1919 roku dowództwo grupy miał swą siedzibę w Warszawie, w jej skład wchodziły zaś
- 3 eskadra lotnicza w Ciechanowie,
- 11 eskadra lotnicza w Białymstoku,
- I Wielkopolska grupa lotnicza z Poznania.
W lutym 1920 roku dowódcą grupy był rtm. pil. Antoni Buckiewicz
IV dywizjon lotniczy edytuj
Reorganizacja lotnictwa bojowego wiosną 1920 przemianowała grupy lotnicze na dywizjony oraz zniosła numerację odrębną eskadr wielkopolskich i francuskich. Wszystkie istniejące w kraju eskadry otrzymały numerację porządkową od 1 do 21 (bez 20)[3]. W kwietniu 1920 roku przeorganizowana w IV dywizjon lotniczy. Dywizjon stacjonował wtedy w Mołodecznie, a w jego skład weszły: 11. i 18. eskadry wywiadowcze[4].
W czerwcu 1920 roku w skład dywizjonu wchodziły eskadry:
Operował wówczas na froncie od Połocka do Borysowa. Dowódcą był kpt. pil Julian Słoniewski
W maju 1921 roku IV dywizjon wywiadowczy składający się z 3 eskadry i 8 eskadry wszedł w skład 1 pułku lotniczego w Warszawie[5].
Przypisy edytuj
- ↑ Tarkowski 1991 ↓, s. 17.
- ↑ Wyszczelski 2006 ↓, s. 154.
- ↑ Pawlak 1989 ↓, s. 45.
- ↑ Tarkowski 1991 ↓, s. 53.
- ↑ Pawlak 1989 ↓, s. 47.
Bibliografia edytuj
- Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4.
- Marian Romeyko (red.): Ku czci poległych lotników. Księga pamiątkowa. Warszawa: Wydawnictwo Komitetu Budowy Pomnika ku Czci Poległych Lotników, 1933.
- Krzysztof Tarkowski: Lotnictwo polskie w wojnie z Rosją Sowiecką 1919–1920. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0985-2. OCLC 69498511.
- Lech Wyszczelski: Wojsko Polskie w latach 1918–1921. Warszawa: Wydawnictwo Nerito, 2006. ISBN 83-89729-56-3.