Otwórz menu główne
Wikipedia

IV Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina

konkurs muzyczny

IV Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina (również IV Konkurs Chopinowski) – 4. edycja Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina, która rozpoczęła się 15 września 1949 w Warszawie[2]. Organizatorem konkursu był Komitet Wykonawczy powołany przez Ministra Kultury i Sztuki[3].

IV Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina
(IV Konkurs Chopinowski)
Ilustracja

Bella Davidovich 1966.jpg
Zwyciężczynie IV Konkursu Chopinowskiego (ex aequo), Polka Halina Czerny-Stefańska i Rosjanka Bella Dawidowicz
Nazwa angielska IV International Fryderyk Chopin Piano Competition
Lokalizacja Warszawa,
 Polska,
(Budynek „Roma”,
ul. Nowogrodzka 49)[1]
Data 15 września–15 października 1949
Organizator Komitet Wykonawczy powołany przez Ministra Kultury i Sztuki
Gatunek muzyczny muzyka poważna

Charakterystyka konkursuEdytuj

Wzięło w nim udział 54 pianistów z 14 krajów[4], w tym 11 Polaków[5].

Pianiści z Polski na IV Konkursie Chopinowskim[5]
L.p. Uczestnik
1. Ryszard Bakst
2. Halina Czerny-Stefańska
3. Jan Drath
4. Barbara Hesse-Bukowska
L.p. Uczestnik
5. Tadeusz Kerner
6. Władysław Kędra
7. Waldemar Maciszewski
8. Julitta Sleńdzińska
L.p. Uczestnik
9. Regina Smendzianka
10. Zbigniew Szymonowicz
11. Tadeusz Żmudziński

Konkurs był trójstopniowy: składał się z dwóch etapów i finału. Podniesiono górną granicę wieku uczestników konkursu do 32 lat[6]. Konkurs odbył się w dniach 15 września–15 października 1949[6]. Był to pierwszy i jak dotąd jedyny Konkurs Chopinowski, w którym I nagrodę otrzymały ex aequo dwie uczestniczki (Polka Halina Czerny-Stefańska i Rosjanka Bella Dawidowicz)[6]. Dyrektorem biura konkursu został Edmund Rudnicki (przedwojenny dyrektor muzyczny Polskiego Radia)[7].

Z powodu zniszczenia gmachu Filharmonii Warszawskiej przesłuchania odbywały się w budynku Teatru „Roma”, jedynej ocalonej sali koncertowej, przy ul. Nowogrodzkiej 49[6][1]. Przed sceną w teatrze zbudowano specjalną estradę, a na scenie stanęła muszla akustyczna[2].

W dniu otwarcia (15 września) powołano ostateczny skład jury, nastąpiło opracowanie regulaminu i losowanie pianistów[2]. Pianiści mieli do wyboru cztery fortepiany następujących marek: Bechstein, Blüthner, Ibach i Steinway[2]. W programie Regulaminu konkursu pojawiła się Barkarola Fis-dur op. 60[3].

Konkurs finansowany był ze środków rządowych, podobnie jak stypendia i obozy szkoleniowe dla polskich pianistów[6]. Młodym muzykom zapewniono dostęp do najlepszych fortepianów, przeprowadzono próbne nagrania, a na letni kurs w Łagowie Lubuskim sprowadzono nawet Orkiestrę Filharmonii Poznańskiej, by uczestnicy kursów mogli ćwiczyć z jej akompaniamentem koncerty fortepianowe[6]. Nad przygotowaniami czuwała Komisja Pedagogiczna przy Ministerstwie Kultury i Sztuki złożona z najwybitniejszych polskich profesorów[6].

W związku z setną rocznicą śmierci Fryderyka Chopina rok 1949 został uchwalony Rokiem Chopinowskim[6]. W tym, jubileuszowym roku zorganizowano poza Konkursem pianistycznym, również konkurs kompozytorski i rzeźbiarski, wystawy stałe i objazdowe, liczne koncerty w kraju i za granicą[6]. Zapoczątkowano też wydanie Dzieł wszystkich Fryderyka Chopina pod redakcją Ignacego Jana Paderewskiego[6].

KalendariumEdytuj

  Kalendarz konkursu[2][8]
Faza konkursu Data
Wrzesień Październik
15. 16. 17. 18. 19. 20. 21. 22. 23. 24. 25. 26. 27. 28. 29. 30. 1. 2. 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9. 10. 11. 12. 13. 14. 15.
I etap 10:00
18:00		 10:00
18:00
II etap 18:00 10:00
18:00		 10:00 10:00
18:00		 10:00
18:00		 10:00
18:00		 10:00
18:00		 10:00 10:00
18:00		 10:00
18:00		 10:00
18:00		 10:00
18:00		 10:00 10:00
18:00
Finał 19:00 19:00 19:00 19:00 19:00 19:00 16:00

JuryEdytuj

Do konkursowego przebiegu przesłuchań oraz podziału nagród powołano jury, w następującym składzie[6][2]:

  Skład jury
L.p. Juror Kraj Funkcja
1. Zbigniew Drzewiecki   Polska przewodniczący jury
2. Arthur Hedley   Anglia wiceprzewodniczący jury
3. Marguerite Long[a]   Francja wiceprzewodnicząca jury
4. František Maxián   Czechosłowacja wiceprzewodniczący jury
5. Lew Oborin   ZSRR wiceprzewodniczący jury
6. Magda Tagliaferro   Brazylia wiceprzewodnicząca jury
7. Godfrid Boon   Szwecja członek jury
8. Émile Bosquet   Belgia członek jury
9. Lucette Descaves[b]   Francja członek jury
10. Sem Dresden   Holandia członek jury
11. Jan Ekier   Polska członek jury
12. Blas Dimas Galindo   Meksyk członek jury
13. Lélia Gousseau[c]   Francja członek jury
14. Lajos Hernádi   Węgry członek jury
15. Franz Josef Hirt   Szwajcaria członek jury
16. Jan Hoffman   Polska członek jury
17. Roman Jasiński   Polska członek jury
18. Marcelina Kimontt-Jacynowa[c]   Polska członek jury
19. Lazare Lévy   Francja członek jury
20. Joseph Marx   Austria członek jury
21. Alfred Mendelsohn   Rumunia członek jury
22. Dimitar Nenow   Bułgaria członek jury
23. Paweł Sieriebriakow   ZSRR członek jury
24. Stanisław Szpinalski   Polska członek jury
25. Henryk Sztompka   Polska członek jury
26. Margerita Trombini-Kazuro   Polska członek jury
27. Bolesław Woytowicz   Polska członek jury
28. Carlo Zecchi   Włochy członek jury
29. Jerzy Żurawlew   Polska członek jury

System oceny pianistówEdytuj

W I i II etapie jury obradowało, jak dotychczas jedyny raz w historii za zasłoną z drewnianych żaluzji, tak by nie widzieć pianistów[6]. Uczestnicy występowali nie pod swoimi nazwiskami, lecz wylosowanymi wcześniej numerami[6]. Po raz pierwszy i jedyny w dziejach konkursów chopinowskich ustanowiono „męża zaufania”, którym został prof. Jerzy Lefeld, który jako jedyny znał nazwiska i jurorom przekazywał jedynie numery wylosowane tego dnia i ustalające kolejność występujących[7]. Jury oceniało grę uczestników Konkursu stosując punktację od 1 do 25. Przejście z jednego etapu do następnego odbywało się na podstawie otrzymania od jurorów oceny minimum 18 punktów. O ostatecznej kolejności laureatów decydowała suma ocen II i III etapu.

KonkursEdytuj

I etapEdytuj

Pierwszy etap eliminacyjny odbył się w dniach (16–17 września) bez udziału publiczności (przewidziany dla kandydatów, którzy nie brali udziału w eliminacjach krajowych)[6][2]. Zwycięzcy natomiast eliminacji krajowych kwalifikowali się bezpośrednio do II etapu, bez konieczności występu w tym etapie. W I etapie wystąpiło 10 pianistów, z których do II etapu decyzją jury dopuszczono czworo z nich[9]. Byli to: Vera Reményi (Węgry), Hélio da Silva (Brazylia), Mireille Auxietre-Ivankovitch (Francja) i Lucia Mancini (Włochy)[9]. Po I etapie (eliminacyjnym) odbyła się 18 września w sali Teatru „Roma” uroczystość otwarcia konkursu[6][10].

II etapEdytuj

W drugim etapie (18 września–5 października) pianiści występowali w publicznym recitalu, obejmującym kilka (7 lub 8)[11] wybranych utworów Fryderyka Chopina wyszczególnionych w Regulaminie konkursu, wykonywanych z pamięci[2]. Jako pierwsi w II etapie, po ceremonii otwarcia (18 września) wystąpili Polacy Tadeusz Żmudziński i Barbara Hesse-Bukowska[12].

FinałEdytuj

Jury dopuściło do finału (8–15 października) 18 pianistów (8 z Polski, 6 z ZSRR, 2 z Brazylii oraz po 1 z Meksyku i Węgier)[8]. Nowością w finale było wykonanie w całości jednego z Koncertów fortepianowych (Koncert e-moll op. 11 lub Koncert f-moll op. 21), ponieważ do tej pory były to tylko dwie części[6][2]. Orkiestrą Symfoniczną w finale dyrygowali: Mieczysław Mierzejewski, Zdzisław Górzyński, Jan Krenz i Tadeusz Wilczak[2].

Finaliści
L.p. Finalista Kraj
1. Carmen Vitis Adnet  
2. Oriano de Almeida  
3. Carlos Rivero  
4. Ryszard Bakst  
5. Halina Czerny-Stefańska  
6. Barbara Hesse-Bukowska  
L.p. Finalista Kraj
7. Władysław Kędra  
8. Waldemar Maciszewski  
9. Regina Smendzianka  
10. Zbigniew Szymonowicz  
11. Tadeusz Żmudziński  
12. Imre Szendrei  
L.p. Finalista Kraj
13. Bella Dawidowicz  
14. Tamara Gusiewa  
15. Jewgienij Malinin  
16. Wiktor Mierżanow  
17. Gieorgij Murawlow  
18. Ludmiła Sosina  

Nagrody i wyróżnieniaEdytuj

  Nagrody główne
Nagroda Laureat Kraj Wysokość nagrody[13] Fundator nagrody[13]
1 Halina Czerny-Stefańska[14]   Polska 1 000 000 zł Prezydent RP, Prezes Rady Ministrów
Bella Dawidowicz[15]   ZSRR 1 000 000 zł
2 Barbara Hesse-Bukowska   Polska 800 000 zł Komitet Ministrów dla Spraw Kultury
3 Waldemar Maciszewski   Polska 600 000 zł Minister Spraw Zagranicznych
4 Gieorgij Murawlow   ZSRR 550 000 zł Minister Kultury i Sztuki
5 Władysław Kędra   Polska 500 000 zł Przewodniczący CRZZ
6 Ryszard Bakst   Polska 450 000 zł Komitet Wykonawczy Roku Chopinowskiego
7 Jewgienij Malinin   ZSRR 400 000 zł Prezydent miasta stołecznego Warszawy
8 Zbigniew Szymonowicz   Polska 350 000 zł Polskie Radio
9 Tamara Gusiewa   ZSRR 300 000 zł Państwowa Opera i Filharmonia w Warszawie
10 Wiktor Mierżanow   ZSRR 250 000 zł Związek Kompozytorów Polskich
11 Regina Smendzianka   Polska 200 000 zł Instytut Fryderyka Chopina
12 Tadeusz Żmudziński   Polska 150 000 zł Związek Zawodowy Pracowników Kultury i Sztuki
Wyróżnienia[16]
Wyróżniony Kraj Wysokość nagrody Wyróżnienie
Carmen Vitis Adnet   Brazylia 50 000 zł Dyplom honorowy
Oriano de Almeida   Brazylia 50 000 zł
Carlos Rivero   Meksyk 50 000 zł
Ludmiła Sosina   ZSRR 50 000 zł
Imre Szendrei   Węgry 50 000 zł
Nagroda Specjalna
Nagroda Nagrodzony Kraj Fundator nagrody
Najlepsze wykonanie mazurków Halina Czerny-Stefańska   Polska Polskie Radio

UwagiEdytuj

  1. ↑ W obradach jury od 1 października.
  2. ↑ Zastępowała Marguerite Long do 1 października.
  3. ↑ a b Zastępowała chwilowo nieobecnych jurorów.

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ a b Teatr Muzyczny „Roma” (mapa 1:6000) (pol. • cz.). mapy.cz. [dostęp 2019-01-22].
  2. ↑ a b c d e f g h i j Sala gotowa – goście zjeżdżają. Przygotowania do Konkursu Chopinowskiego zakończone. „Życie Warszawy”. Nr 254 (1756), s. 3, 1949-09-15. Warszawa: Spółdzielnia Wydawnicza „Życie Warszawy”. [dostęp 2019-01-10]. 
  3. ↑ a b Barbara Niewiarowska: Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina w Warszawie. chopin.pl. [dostęp 2016-07-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-14)].
  4. ↑ Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina. Konkurs IV. konkursy.miedzynarodowe.chopin.pl. [dostęp 2018-05-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-22)].
  5. ↑ a b Wieści z Chopiniady. „Dziennik Łódzki”. Nr 261 (1525), s. 2, 1949-09-22. Łódź: Spółdzielnia Wyd.-Oświat. „Czytelnik”. [dostęp 2019-01-15]. 
  6. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p IV Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina. chopincompetition2015.com. [dostęp 2016-07-10].
  7. ↑ a b Tadeusz Kawczyński: Konkursy Chopinowskie w Warszawie. (PDF) (pol.). muzyczna-szpilman.pl. [dostęp 2017-03-17].
  8. ↑ a b Ostatni etap Konkursu Chopinowskiego. 18 finalistów gra jeszcze 7 dni. „Życie Warszawy”. Nr 276 (1778), s. 3, 1949-10-07. Warszawa: Spółdzielnia Wydawnicza „Życie Warszawy”. [dostęp 2019-01-11]. 
  9. ↑ a b Liczebnie zwyciężają kobiety. Pracowite dni młodych chopinistów. „Życie Warszawy”. Nr 261 (1763), s. 3, 1949-09-22. Warszawa: Spółdzielnia Wydawnicza „Życie Warszawy”. [dostęp 2019-01-10]. 
  10. ↑ IV konkurs im. Chopina otwarty. Pianiści 13 państw walczą o palmę pierwszeństwa. „Życie Warszawy”. Nr 254 (1760), s. 1, 1949-09-19. Warszawa: Spółdzielnia Wydawnicza „Życie Warszawy”. [dostęp 2019-01-10]. 
  11. ↑ Wieści z IV Chopiniady. „Dziennik Łódzki”. Nr 255 (1519), s. 2, 1949-09-16. Łódź: Spółdzielnia Wyd.-Oświat. „Czytelnik”. [dostęp 2019-01-15]. 
  12. ↑ Otwarcie Konkursu Chopinowskiego. „Życie Warszawy”. Nr 259 (1761), s. 1, 4, 1949-09-20. Warszawa: Spółdzielnia Wydawnicza „Życie Warszawy”. [dostęp 2019-01-10]. 
  13. ↑ a b Olbrzymi sukces pianistów Polski i ZSRR. Dalsze wyniki Konkursu Chopinowskiego. „Dziennik Łódzki”. Nr 286, s. 2, 1949-10-17. Łódź: „Czytelnik”. [dostęp 2019-01-07]. 
  14. ↑ Osoby związane z Chopinem. (Halina Czerny-Stefańska). W: Narodowy Instytut Fryderyka Chopina [on-line]. pl.chopin.nifc.pl. [dostęp 2016-07-10].
  15. ↑ Osoby związane z Chopinem. (Bella Davidovich). W: Narodowy Instytut Fryderyka Chopina [on-line]. pl.chopin.nifc.pl. [dostęp 2016-07-10].
  16. ↑ Laureatki IV Konkursu Chopinowskiego. Dalsze nagrody w Konkursie Chopinowskim. „Życie Warszawy”. Nr 286 (1788), s. 1, 2, 1949-10-17. Warszawa: Spółdzielnia Wydawnicza „Życie Warszawy”. [dostęp 2019-01-11]. 

BibliografiaEdytuj

  • IV Międzynarodowy Konkurs im. Fryderyka Chopina dla pianistów w Warszawie – IV Concours international Frédéric Chopin pour pianistes à Varsovie: 15. IX - 15. X. 1949. Wyd. 1. Poznań: Wydawnictwo graficzne "Merkuriusz", 1949. OCLC 812758599. (pol. • fr.)
  • Jerzy Waldorff: Wielka gra. Wyd. 3. Warszawa: Wyd. Wiedza Powszechna, 1993. ISBN 83-214-0940-7. OCLC 69467869.
  • Stefan Wysocki: Wokół Konkursów Chopinowskich. Wyd. 2. Warszawa: Wydawnictwa Radia i Telewizji, 1987. ISBN 83-212-0443-0. OCLC 749899851.

Linki zewnętrzneEdytuj

  • IV Konkurs Chopinowski. W: Polska Kronika Filmowa 40/49 [on-line]. repozytorium.fn.org.pl, 1949-09-28. [dostęp 2018-03-29].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=IV_Międzynarodowy_Konkurs_Pianistyczny_im._Fryderyka_Chopina&oldid=57678375”